Geri Dönüş (J.H.) (Tamamlandı)

10. bölüm

⭐Aynı gün içerisinde 3. Bölüm 💜💜🤗🤗

⭐Oy verin lütfen ⭐
⭐Hatta önce oy verin sonra okuyun ⭐

Bir anda kızımın ağlaması ve bağırmasıyla tekrar bir şok yaşamıştım...

SY: HARİ..! BABA..!

İkinci kere aynı şekilde seslenmesi ile aynı zamanda kapıya doğru koşuyordu.. Hızla engel olmak istesemde benden daha çevik daha hızlı bir Seo-yeon vardı karşımda
Ona engel olamayacağımı anlayınca o hariç evdeki herkesi dondurmuştum, özel güçlerim sayesinde..
Kızım ise hala odadan dışarı çıkmaya çalışıyordu bende hemen arkasından çıkmıştım odadan.. Karşımda sayemde donmuş bir Hoseoku görmeyi beklemiyordum..

Seo-yeon, babasını öyle görünce endişelenmeye başlamış ve sürekli babasına seslenmişti.

SY: BABA..! BABA..! İyi misin..!? Neden hareket etmiyorsun..?

İki elinide ancak yetişebildigi, Hoseokun boşluk kısmına koyup onu sarsmaya çalışmıştı..Gram kıpırdamayan Hoseokla yüzünü bana dönmüştü..Daha çok korktugu gözlerinden belliydı..
Beni hiç dinlemeden tam aşağı inmek için merdivenlere gelince elinde meyve tabağı ile Hariyide donmuş görmüştü..Konusmamla yüzünü bana dönüp bakmıştı..

Yun:Onları ben dondurdum..Beni dinlemelisin Kızım...

Korkuyordu öylece duvar dibine geçip yere oturup, ağlamasına devam etmişti..Bense hala konuşuyordum..

Yun:Onlar beni öğrenirse bir daha birlikte olma şansımız olmaya bilir..

SY:Sen sen kimsin.!? Neden buradasın..!?Babama Hari'ye ne yaptın öyle..

Bende hemen ona doğru ilerleyip, onunla daha iyi iletişim kurmak adına yanına çöküp yüzümüzü eşitlemiştim..Hala korktuğunu daha çok davara sinince anlamıştım..

Yun:Benden korkma sana, size asla zarar vermem..

Başını kaldırıp tekrar bana bakmıştı. Gözlerinden yanağına inen damlaları silip konuşmuştum..

Yun:Lütfen ağlama kızım ve izin ver herşeyi anlatayım..

Çaresiz başını aşağı yukarı sallayıp beni dinlemeye başlamıştı..Arada duyduğum hıçkırıklarını bir süre umursamamalıydım bu zor olsa da..

Yun:Bundan 4 yıl önce acı bir kazada bu dünyadan gitmek zorunda kalmıştım..Gittiğim o yerde hergun sizi izledim..Seni babanı..Sizi çok özledim kızım..
Daha sonra her gün oradan buraya gelmek için uğraştım..

Sonra sen..Sen ve baban benim bu dünyaya gelmemi istediniz ve oldu..İşte burdayım..
Yüzü şaşkındı..

Yun: Bak ismim bile Hee-Yun..Ben senin annenim kızım..
İnanmamıştı..

SY:Benim annem öldü..

Hızla odasına doğru koşmuştu bende peşinden koşmuştum..Odaya girince deli gibi birşey aradığını fark etmiştim..Daha sonra aklına birşey gelmiş gibi hızla yatağının yanındaki masada duran çerçeve içerisindeki fotoğrafı eline alıp bana bakmıştı..

SY:Benim annem bu..Ne sen nede Yu-jin benim annem değilsiniz..

Elime, minik ellerinde tuttuğu çerçeveyi alıp konuşmuştum..

Yun:Bu fotoğrafı nasıl çekildiğimizi baban sana anlattımı..

Başını aşağı yukarı sallamıştı..

Yun:Peki fotoğraftan önce saatlerce ağladığını, fotoğraf çekilmek istemediğini söyledi mi baban..

Bunada başını aşağı yukarı sallamıştı..Benimle ilgili anıları eksiksiz anlatmıştı hayatımın aşkı Hoseok..Tekrar konuşması birazda olsun aklımdaki düşünceleri dağıtmıştı ve ses tonundan sanki azda olsa yumuşadıgını düşünmüştüm.

SY:Peki neden yüzün falan farklı.. Doğruyu söylediğini nasıl anlayacağım..

Bense tekrar yanına gidip dizlerim üstüne çökmüş sağ elini sol elimle tutup konuşmuştum..

Yun:Şimdi birşey yapacağım ama bunu sadece 10 dakika ve bir kere yapabilirim..Korkma tamam mı..!

Ayağı kalkıp, sağ elimin parmaklarını kendi üzerimde gezdirmiştim.. Bir anda etrafın isiklanmasının sebebi kısa sürelide olsa eski yüzüme kavuşmak adınaydı..
Tüm hareketim bitince kızımın yüzündeki şaşkınlığı fark edince eski halime geldiğimi anlamıştım..
Yüzündeki şaşkınlığın gitmesi adına konuşmuştum...

Yun:Beni doğum gününde sen istediğin için bir tek sen bileceksin geri geldiğimi..Başka kimse bilirse ben tekrar gitmek zorunda kalacagım..Bana inanmalısın kızım..

Başını bulunduğum görüntümle olumlu anlamda sallamıştı ama korktuğu çok belliydi..Yavaşça ona yaklaşmaya çalıştığımda anında geri çekilip ona dokunmama izin vermemişti..Bense geri çekilip hemen durumu açıklamiştım..

Yun:Tamam peki bana tamamen inanman için zamana ihtiyacımız var..

Ama lütfen bu durumdan kimseye bahsetmek yok tamam mı?

Başını tekrar olumlu yönde aşağı yukarı sallamıştı..Derin bir nefes alıp düşünmüştüm oldukça zor bir durumdaydık...Kızımı inandırmak zordu bunun için onu suçlamıyordum.. Haklıydı..Bende olsam aynı tepkiyi Belkide daha fazlasını verirdim..Hatta çoktan belki herkese söylemiştim bile..Ayrıca düşünmem gereken daha önemli şeyler vardı onlardan biride, kızımın haberinin bile olmadığı hastalığı..Bu durumun onun bu hastalığını tetiklememesi lazımdı..Çünkü en çokta ona destek için buraya gelmiştim haberim bile olmadan.!

Yun:Şimdi herkesi açacağım ama kimseye bu durumdan bahsetmeyeceksin anlaştık mı..?

Tekrar ona yaklaşmak için adım atmıştım ama son anda o adımdan vaz geçip, olduğum yerde konuşmama devam etmiştim..

Yun:Eğer bahsedersen beni bir daha göremezsin..Bende seni...

Tekrar başını olumlu yönde aşağı yukarı sallayınca parmaklarıma ışığı doldurup önce yeni yüzüme kavuşmak adına kendi üzerimde gezdirmistim..Yeni yüzüme kavuşup kavuşmadıgıma emin olmak için gözlerimi önce bir kendi üzerimde gezdirip ellerimle kıyafetimi düzeltmiştim..Daha sonra gözlerimi üzerimden çekip kızıma bakmıştım emin olmak için onay bekliyordum.. Gözlerini bir defa açıp kapatınca onay vermişti..Bense hemen donan insanlari açmıştım bu hareketimi gören kızım hemen koşup kapıya yönelmişti..Aynı zamanda bağırıyordu da...

SY:BABA..! BABA..!

Bende hızlıca onun peşinden çıkmıştım..Karşımda kızım babasına sarılmış işaret parmağını bana uzatmış bir şekilde duruyordu..