Ukochany Wróg

Epilog.

Hubert ewidentnie mnie unika.
Zamiast odwiedzić mnie w szpitalu zdecydował się zadzwonić, poinformować o zmianach w swoim życiu i wytłumaczyć, że ma mnóstwo pracy i spotkamy się jak już otrzymam wypis.
Minął tydzień... drugi... a on jak unikał kontaktu, tak już przeszedł samego siebie i nawet nie odczytuje moich wiadomości.
Podobno poznał jakąś dziewczynę, ale nie wnikał w szczegóły.
Przecież wszystkiego dowiem się jak się spotkamy. Dobre sobie...

*

Po raz kolejny przeglądałam tablicę na Twitterze, gdy do stolika wrócił mój ukochany z truskawkowym berry hibiskus w jednej ręce i karmelowym latte machiato w drugiej.

-Coś się stało Skarbie?- zapytał i chwycił moją lewą dłoń, która leżała na stoliku.- mega przybita się zrobiłaś.

-Hubert ciągle mnie ignoruje. Najgorsze jest to, że ja naprawdę nie wiem o co mu chodzi. Raz zadzwonił i koniec. Nawet nie odczytuje wiadomości.- załamałam ręce i upiłam dość duży łyk różowego napoju.

-Może faktycznie jest zajęty? Myślę że Hubert nie unikałby cię specjalnie- zielonooki wykrzywił usta w grymasie, gdyż prawdopodobnie oparzył się gorąca kawą.

-Serio nie mam pojęcia co mogę zrobić. Nie odbiera telefonu, nie odczytuje wiadomości...- zamilkłam biorąc kilka łyków ulubionego płynu, gdy nagle mnie olśniło.

-Na co tym razem wpadłaś?- zapytał Adaś widząc błysk w moich oczach.

-Jeśli Mahomet nie chce przyjść do góry, to góra przyjdzie do Mahometa- uśmiechnęłam się pod nosem, a chłopak spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

-I co jeszcze? Może mam cię do niego zawieźć?- chłopak prychnął upijając łyk swojej kawy, a ja utrzymałam pewną powagę.

-Zawsze mogę pojechać pociągiem... i może mi się coś stać...- spojrzałam na niego spod przymkniętych powiek ukrywając rozbawienie, ale jedyne co ukazywała jego twarz to dezaprobata. Zaciągnęłam na głowę czapkę udając, ze znikam.

-Graj dalej na moich uczuciach to zaraz jedyne co zobaczysz, to piwnica w moim domu.- brunet jedynie westchnął i poprawił okulary na swoim nosie. Od kiedy przestał grać w kosza to coraz częściej je zakłada. No i muszę przyznać, ze wygląda w nich zajebiście przystojnie....- zawiozę cię, ale będę czekał na dole, więc będziesz musiała się sprężać. Złożyłam soczystego buziaka na jego policzku i ruszyliśmy w kierunku parkingu.

***

-A co jeśli nie ma go w domu?- zagadnął gdy zbliżaliśmy się do celu.

-Mam klucze, więc sobie poczekam na niego. Po prostu.- oparłam głowę o szybę zastanawiając się co tak właściwie chce mu powiedzieć.

-Misiaku, ja nie mam całego dnia żeby tam... czekaj co? Masz klucze do jego mieszkania?- zapytał z ogromnym zdziwieniem, a ja zaczęłam się śmiać.

-Dał mi je wtedy, kiedy zajmowałam się nim z gorączką. Miałam następnego dnia też  przyjść do niego i mu pomóc się ogarnąć.- chłopak w odpowiedzi jedynie przywalił mi w udo, co odbiło się głośnym echem po samochodzie, które idealnie współgrało z moim wrzaskiem.

Po kilku minutach dojechaliśmy na miejsce i czym prędzej ruszyłam do mieszkania przyjaciela.
Najpierw po cichu sprawdziłam czy drzwi są otwarte i ku mojemu zaskoczeniu pod naciskiem klamki otworzyły się przede mną niczym wrota do niebios. Już chciałam krzyknąć, aby oznajmić Hubertowi swoją obecność, ale powstrzymał mnie przed tym znajomy głos.