7 KADEH

7K- 17 Hayat Öpücüğü

Medyada Koray var 🦋

İnsanlar isterlerse her şeyi, ama hemen her şeyi bir tür silaha dönüştürebilirlerdi.... En çok da sevgiyi...

Artık her şey kafamda daha netti Korayın bana olan tutumu sadece bundan ibaretti. Beni kullanmaktan başka bir amacı da yoktu.

İstediğini gerçekleştirdiğimde
arkasına bile bakmadan gidecek olan bu adam için, fazla mı şey yapıyordum gerçekten ? diye kendimi sorgulamaktan alamıyordum ve her seferinde de başarısız oluyordum kafamı toparlayıp doğru düşünmeye ihtiyacım vardı ama bunu bir türlü başaramıyordum. Başımı silkeleyip kendime gelmek için zorladım. Ben sadece onun için değil, masum insanlar için yapıyordum en çokta bunu , bencilliği bırakıp ilk kez kendim için değilde başkaları için bir şeyler yapacaktım belki kendimi iyileştirmek için de fırsattı bu... Belki tesadüfen karşılaşıp hayatınızı mahvettiğini düşündüğünüz insanlar sizin kendinizi bulmanız için gönderilmiştir kim bilir....

Gözlerime ilişen yorgunluğu ellerimle ovup başımı cama yasladım tekrar adeta uykuyla mücadele ediyor ona direniyordum, uyumaya niyetim yoktu kafamda onca düşünce varken nasıl uyuyabilirdim ki ? Zaten aç bir mide uyumaya en büyük engellerden biriydi aptallık edip yola çıkacağımız sırada hiçbir şey yememiş Korayla aynı masada oturma fikri beni düşündükçe iştahım kaçmıştı şimdi ise herkes mışıl mışıl uyuyor bense yaptığım aptallığın cezasını çekiyordum yine . Sonunda dayanamayıp başımı cama koymayı deneyip uyumaya hazırlığına geçtim fakat arabanın engebeli yoldaki sarsıntısıyla başımı cama çarptım yüksek sesli bir homurdanmayla başımı yasladığım camdan çekip ovuşturmaya başladım. Araba sallandıkça mide suyum ağzıma geliyor kusmamak için kendimi zor tutuyordum. Ağzımdaki tuhaf tada karşı yüzümü buruşturup yönümü yanımda kollarını göğsünde birleştirmiş olan, mışıl mışıl uyuyan Olcay'a döndüm. Uyurken gerçekten bu kadar güzel olunabilir miydi sorusunun temsili gibiydi gerçekten nasıl bu kadar kusursuz uyuyabiliyordu? Kendimle kıyasladığımda kız olup olmama ihtimalimi düşündüm bu durumda sanırım değildim . Saçmaladığımı düşünüp önüme döndüm fakat anlık bir hisle gözlerimi arka koltukta oturan Korayı görme bahanesiyle tekrar çevirdim fakat Batu'nun bakışlarıyla olduğum yerde kaldım bana bakmıyordu hatta şuan onu izlediğimden bile haberi olmadığına emindim .

Gözlerini dikmiş omzunda yarım ağız uyuyan Umay'a inat başını bizden tarafa çevirmiş Olcayı seyrediyordu. Az önce boğazına yapışıp öldürmeye çalıştığı bu kıza sanki hiçbir şey yapmamış biri gibi masumca izliyordu bu cüretkarlığına hayran kalmıştım doğrusu psikopat yanı beni daha fazla korkutmaya başlamıştı cözemediğim bir diğer muamma da Batu'dan başkası değildi. Dilimi şaklatıp yaptığı şeyi konarcasına ona baktım, bakışları saniyeler içinde bana doğru döndü ,kınayan bakışlarımı ona yollayıp gözlerimi diktim bu hareketime karşılık bıkkınlıkla diğer yönüne dönüp umursamazca yolu izlemeye koyuldu. Öfkeyle önüme dönüp başımı tekrar cama yasladım. Sessizlik mekik dokudu bu sessizlik Olcayın kıpırdanmalarıyla son buldu.

Olcay : " Daha gelmedik mi ?"

Uyku sersemliğiyle çıkardığı mırıltıya karşılık aynı şekilde cevap verdim

Maral : " Henüz değil ama az kaldı 5 dakika kadar bir yolumuz var. "

Benden aldığı olumlu cevapla beraberinde yüzüne yerleştirdiği memnun bir ifadeyle yönünü benden tarafa çevirip dışarıyı izlemeye koyuldu. Yol boyunca tek bir kelime etmemiş ve yolun güzelliğini izlemeye koyulmuştuk ve sonunda okula gelmiş ve bu berbat yolculuk bitmişti yaklaşık 3 saat kadar süren yolculuk sonrası ağrıyan kuyruk sokumum inlememe sebeb olmuştu yavasça belimi ovuşturup doğruldum herkesin sırayla inmesini bekleyip en son ben indim . İner inmez bakışlarım Korayı arasada onu görememiştim . Nasıl oluyordu da iki saniyenin içinde kaybolabiliyordu ? Yüzümü görmek istemediğinin farkındaydım ama anlamak istemezcesine hala bana olan anlamsız öfkesini hala sorguluyordum. Cevabı pekala belliydi nedeni babamdı bunu biliyorum ama benden nefret etmesine katlanamıyordum yüreğimin sıkışması ve vicdanım yükünü arttırması katlanılır gibi değildi .