7 KADEH

7k-22 Beklenmedik Öpücük

Medyada Umay var

Kaburgalarımda hissettiğim ince sızıyla inledim. Göz kapaklarıma inen ağırlığı yavaşça araladığımda bakışlarım dadımın yaşlı gözlerinde sabitlendi dadımı görür görmez o korkunç rüyanın bittiği yanılgısıyla içim huzurla doluverdi bi anda . sevinçten gözlerimin dolmasına engel olamadım. gözlerindeki şefkat yüreğimi okşuyordu adeta. anın etkisiyle tebessüm ederek bakan gözlere karşılık bir anda tüm içtenliğimle gülümsedim gerilen dudaklarımın acıyla inlemesi gülümsemem yarıda kaldı. bi anda başımdan aşağı kaynar sular döküldü. boğazımda takılan şeyin ne olduğunu anlamak isterken telaşlı gözlerim bir anda odada gezinmeye başladı. gözlerimdeki endişeyi farkeden dadım hemen yanıma gelip serumla bağlı kolumu tuttu.

"Maralım, kuzum benim sonunda açtın gözlerini "

"D-dadıı"

zorlukla çıkardığım sesim boğazımda takılı olan ve konuşmamı engelleyen o lanet olası şey yüzünden fısıltı gibi çıkıyor, dadıma sesimi bir türlü duyuramıyordum . beni daha iyi anlamak için kulağıma eğildiği sırada neredeyim ben dediğimde hastanedeyiz iki gündür yoğun bakımdasın sonunda açtın kuzum gözlerini demesiyle demesiyle beynimde çakan şimşeklerin başımı döndürmesine engel olamadım. yağmur bulutu gibi inen gözyaşlarım adeta yanaklarımı acıtıyor yüreğimin darlığı beni boğuyordu. nefes alış verişlerim ciğerimi söküyordu. zorlukla araladığım dudaklarımı kapatıp yutkundum. boğazıma düğümlenen sesim bir anda içime kaçmış konuşamaz hale gelmiştim yaşadığım sokun etkisiyle. duraksayıp dadımın gözünün içine baktığımda gördüğüm tek şey endişeydi.bir süre hiç bir şey söylemeden tavana bakıp yaşanan şeylerin beynimde tekrar canlanmasını bir film izler gibi seyrettim. yüzümü her kıpraştırdığımda canımın yanmasına katlanamıyorum boğazımda biriken sancılı konuşmaları acıyı yudumluyordum. sonunda sessizliği bozup duvarı seyrederek konuşmaya başladım.

" o, o geldi mi ?"

sualime karşılık bir süre sessiz kalan dadım kimi sorduğumu o kadar iyi biliyordu ki soruyu tekrarlamama ramak kala konusmaya başladı

" H-hayır kuzum ... Ama babannen burada baban burada o an görseydin maral seni öyle kanlar içinde gördüğünde babannen kriz geçirdi adeta iki gündür ne babanın ne onun gözüne uyku girmedi başından hiç ayrılmadılar. hiç bir şey yemedi kadıncağız yemeden içmeden kesildi baban onu az önce kafetaryaya götürdü...."

" tamam dadı."

sesimdeki netlik karşısında yarım kalan sözünü devam ettirmedi daha fazla duymak istemediğimi anlamıştı. bu kadarı bana fazlasıyla yeterdi Korayın gelmediğini söylediğinde sesindeki hayal kırıklığını iliklerime kadar hissetmiştim zaten daha fazla babam ve babaannem hakkında yalan söylemesi bu hayal kırıklığı çukurunda üzerime toprak atmaktan başka bir şey değildi. bir süre sessizlik aramızda mekik dokudu. sonunda sessizliği bozan benim gözyaşlarım oldu gözyaşlarım eşliğinde dadıma dönmeden konuşmaya başladım

" d-dadı bana bir ayna v-ver"

sesimdeki korkulu titreyişi farketmiş kekelemeye başlamıştı. beni telaşlandırmamak için başka seyler söylemeye çalısıp kafamdaki seyleri dağıtmak istesede ısraral aaynayı istiyordum.

" kuzum şimdi boşver aynayı dinlen biraz h-hem daha yeni açtın gözlerini. hem bak ben sana en sevdiğin...." dedi sesi boğuklaşarak

"DADIII AYNAYI VEER"

bağırışımın ardından sözleri yarım kalan dadım titreyerek çantasından çıkardığı küçük aynayı bana uzattı. elimi uzatıp aynı şekilde aldım aynayı ve yavaşça yüzüme doğru tuttum aynayı. güneşin yüzümü tüm çıplaklığıyla yadınlattığı sırada gördüğüm manzara beni dehşete düşürmeye yetmişti. yuvalarından çıkacak gibi olan gözlerimi kapatamıyordum. . aldığım nefes bir süre sonra ciğerimi yakmaya başlamıştı. yüzümün hemen hemen her yerinde yer alan kesikler kalbime bir hançer misali tek tek saplanmıştı. daha fazla dayanamayıp haykırarak aynayı yere fırlattım ufak krizimden etkilenen dadımın hemen ellerimi kavrayıp beni sakinleştirmeye çalıştı. içime kaçmış olam sesim olduğundan daha çok çıkıp haykırışlarıma eşlik etti. bağırtım tüm koridoru ele geçirmiş dadımı ise telaşla beni sakinleştirme eylemine geçmişti. haykırışlarım ve ağlayışlarım tüm hastaneyi ayağa kaldırmıştı. parmaklarımla yüzümü yırtarcasına gözyaşlarımı silip haykırışlarıma devam ettim. beni sakinleştiremeyeceğini anlayan dadım çareyi hemşirelerde aradı. beni odada tek başıma bırakıp koşarak yardım istedi. saniyeler içinde odama dalan hemşireler zorla çıkarmaya çalıştığım serumuma iğne ile bir şeyler enjekte edip odadan çıktılar saniyeler içinde göz kapaklarım acı bir ağırlıkla kapanmaya başladı ve birkaç saatlik o derin uykuya teslim oldum.