Play Dirty✓

.45.

Prindërit e saj dalin nga dhoma dhe që të dy i kanë syt me lot.

-Shko ajo do të te shohi ty.

Marr frymë thell dhe futem brenda.Ajo është fokusuar tek pamja jashtë dritares.Sapo verën prezencën time një buzëqeshje e embel ndriçon në fytyren e saj.Shkoj afër saj dhe e përqafoi lehtë,nuk dua t'a lëndoi.I puthe lehte koken dhe ndiej lotët e saj të me lagin bluzën.

-Hej pse po qan vogelushe,-ia mbeshtiell fytyren me duar dhe i fshi lotët.
-Isha shume e frikesuar Leon,nuk mund të merrja frymë,nuk mund
te lëvizja,kudo kishte zjarr dh...
-Hej,qetesohu.Gjithcka do të shkojë mirë.Me vjen shumë keq që nuk isha aty për ty Amelia,me vjen shumë keq,me fal,-ndej duart e saj të rrethojnë belin tim.
-Nuk e kishe ti fajin Leon!Madje askush nuk kishte faji për atë që ndodhi.
-Fale zotit je mirë.Nuk e di ç'do të beja nëse ti do të me lije Amelia.Nuk mund te humbisja edhe një person të rëndësishem, nuk di se si mund t'a perballoja.
-Nuk kam për të te len Leon,nuk ke për të shpëtuar nga une,-fjalet e saj me bënë të qesh.
-Te dua Amelia,-i them shume ngadal dhe qetë.
-Cfare,-ajo me shikon ne sy dhe bashkon ballin time me te sajin.
-Te dua,-syte i mbushen me lot dhe buzëqesh e lumtur duke nxjerr në pah dhëmbët e bardhe dhe te rregullt.
-Edhe une te dua Leon,-lotet rreshkasin ngadal ne faqet e saj.

Puth forte ato buze të kuqe nga të qarët dhe i shijoj me gjithë shpirt,sikur kisha një kohë të gjatë pa i puthur.Ajo kalon gjuhen ne gojen time.Gjuhet tona nderthuren me njëra tjetrën.

Ndalojme kur ndiejmë nevojën për oksigjen.Ajo me puth ne faqe dhe mbeshtet koken ne qafen time.

-Me kishte marr malli për aromen tënde Leon,-dhe lëviz fytyren e saj në qafën time.
-Dhe mua për tenden kotele.Te dhemb shumë,-i referohem këmbës së fashuar.
-Po,-pohon duke tundur koken,-ama doktori me tha qe do shërohet se shpejti.

Në dhome hyjne prindërit e saj dhe një infermiere me një tabaka me ushqim.

-Eshte koha të hani tani zonjush, duhet të merrni forca.
-Amelia eja te të ushqej mami.
-Jo,mund te ha vetë ma.
-Mos u bej kokëforte Amel,lera mamanë tende të te ndihmoj,- flet i ati.
-Nuk jam fëmijë,mund të ha vetë.
-Ne rregull,si të dëshirosh.

Infermierja i vendos në me kujdes  tabakane në prehër.

-Duhet t'a mbaroni të gjithë,do kthehem me vonë për të marrë tabakane dhe do të vizitojme përsëri,-ajo largohet e prindërit e saj zënë vend në divan por ulen larg njëri tjetrit.
-Uf,nuk mund t'a ha ushqimin është shumë i nxehtë.
-Ti je e nxehtë por une prap të ha,- faqe e saj marrin një ngjare të kuqe të ndezur nga fjalët e mija kurse prindërit e saj zgurdullojne  sytë me habi.
-Leon nuk mund te thuash fjalë të tilla para prindërve të mi,-pshertin që ta dëgjoj vetëm unë.

I ati i saj pastron pak fytin dhe vjen drejt nesh.Amelia fillon te haj në qetësi dhe here me shikon mua herë të jatin.

-Pra Leon.Sa vjeç je?
-Netembedhjete.
-Aha shumë mirë.Me çfarë keni ndërmend të fitoni jetesën tani që kolegji mbaroi.
-Jeni gjë agjent policie?
-Jo thjesht dua të interesohem rreth njerëzve që rrinë pranë vajzës time.
-Ti interesohesh për mua!?Ti nuk me ke telefonuar sikur një herë gjatë gjithë këtij viti,-berrtet Amelia me syte me lot.
-Mjaft tani,jam babi yt.Ti e di qe kam qen i zene me punë.
-Je një genjeshtar.Te gjithë e dim mirë punën tënde.
-Amelia nuk të lejoj te me flasësh në këtë mënyrë.
-Dilni dua të rri vetem.
-Amelia,zemer,shpirt mos bej keshtu.Na vjen keq.
-Ju vjen keq?!Ju ma shkatërruar jeten,për tetëmbëdhjetë vjet rresht.Dilni,dua të rri vetem.
-Ameli...
-A nuk e dëgjuat çfarë ju tha?!Do që ju të dilni.

Te dy cfryjne me inat dhe dalin nga dhoma pa bërë zë.Vemendja e saj fokusohet tek mua.

-Leon,dua t...
-Jo,nese ke ndërmend të me debosh siç bere me ata të dy,t'a dush që s'kam për të te lënë vetëm vogelushe.
-Jo,nuk po thoja këtë.Dua të me perqafosh,-zeri i saj është i ulët qerpikët i janë lagur nga të qarët,buzët kanë marr një ngjyre të kuqe të trëndafiltë kurse faqet i ka një rozë e embel,duket si një fëmijë.
-Sigurisht engjëll,-e marr në qerqafim dhe rrim ne ate mënyrë deri sa ajo qetësohet,-ndihesh më mirë?
-Po,jam më mirë.
-Duhet te hash pak.
-Nuk dua të ha.
-Dhe une s'po te pyes,po te them qe do hash.
-Je shumë acarues.
-Meqe e thua ti.
-Do te me ushqesh ti,-pyet embel.
-Do që re të te ushqej unë?!
-Po.Nese nuk me ushqen ti nuk kam për të ngrënë,-i bën duart kryq dhe rrudh vetullat për t'u dukur më bindëse.
-Dhe une isha acaruesi këtu!Ne rregull ama është hera e parë dhe fundit qe do të te ushqej.
-Do t'a shohim këtë.

E ushqej me kujdes sikur të ishte një fëmi më pas e ndihmoj të ndërrohet.Infermjeria i bën një gjilpërë të qetësohet.Shtrihem krahe saj dhe rrim në qetësi.

-Vogelushe.
-Urdhero Leon.
-Tani që mbaroi kolegji po mendoja...lere fare.
-Jo mos hesht.Me thuaj.
-Do të me pëlqente të vazhdonim se bashku ashtu siç ishim.
-Cfare do të thuash?!Si siç ishim Leon?
-Ne jemi mësuar me njëri tjetrin.Kemi jetuar së bashku për një kohë të gjatë.
-Po,është e vërtet.
-Si thua të jetojmë përsëri se bashku?
-Po me kërkon të jetojmë së bashku tani e tutje,-fytyra e saj rrezaton lumturi.
-Po atë po thoja.Je dakort?
-Prit ta mendoj pak.Ti do që të rrimë të dy?
-Pikerisht ashtu,-ndërthur dorën t'ime më të sajen,-vetem në të dy.
-Bashk!
-Bashk,deri në fund!

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•
Ja pra miq.Kaq ishtee

Me vjen keq,e di qe nuk është ndonjë fund kushedi se çfarë,nuk ishte ky fundi që kisha në mendje dhe nuk e mendoja që libri do mbyllej me një fund të lumtur😂.

Ju falenderoj shummmmeeee të gjithëve.Nese doni mund të bëj edhe një epilog ti ve kapakun librit😂.

Ju puth te gjithëve 💋!