𝐃𝐢𝐬𝐞𝐚𝐬𝐞「 JJK 」

23.Bölüm "Yine, Yeniden..."

Selams! Ben geldiim! Nasılsınız?

Biliyorum, biraz üzüldünüz So Young ve Jungkook'a. Ama bazı yanlış anlaşılmalar, yanlış kararlara sebep olur. Ve bu, bazen bizim elimizde olmaz.

Her şey geçer, değil mi?
Belki bir insanla,
Belki de sadece zamanla...

Bir zaman tüneline binelim diyorum. Bütün kalp ağrılarımızı bir kenara bırakıp ileriye gitsek mesela? Gelecekte her şey daha da güzel olsa?

Belki tekrardan karşılaşsak sevdiklerimizle? Kırgın kalplerimizi onarabilsek?

O halde gelecekteki Kim So Young ve Jeon Jungkook'a merhaba deyin...

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen...

🧡🍁

7 YIL SONRA

"Yah! Hoseok! Sana diyorum!"

"Ne oldu So Young? Ne için bağırıyorsun?"

"Hiiç, sıkıldım. Hadi yemeğe gidelim."

Saate baktığımda öğlen 1'e geldiğini gördüm. Bu da öğle yemeği vaktinin gelmiş olduğunun göstergesiydi.

"So Young, istersen Rin Cha'ya da bakalım giderken?"

"Ne oldu ki Rin Cha'ya?"

"Ablası dün akşam evde ona kızdığı için geldiğinden beri hiçbir etkinliğe katılmıyor. Hassas olduklarını da biliyorsun..."

"Yhaa... Gidelim tabii."

Rin Cha, Hoseok'un öğrencilerinden biriydi. Hoseok ve ben, aynı kurumda çalışan ögretmenlerdik. İkimiz de özel çocuklara yardım etmek için elimizden geleni yapıyorduk.

Yaklaşık 1 yıldır Seul'e taşınmıştık. Çünkü çalıştığım yer Seul'un tam da merkezindeydi. Annem ve So Min ile birlikte pek de lüks sayılmayan bir eve taşınmıştık. So Min büyümüş, ortaokul sona gidiyordu. Bu sene epey endişeliydi. Çünkü lise tercihleri için sınava hazırlanıyordu. Annem ise... Annemin 4 ay önce kansere yakalandığını öğrenmiştik. Bu durum bizi sarsmıştı... Şu an ise kanserinin son evresindeydi. Bu durumu ise sadece ben ve annem biliyorduk. So Min'e söylemek istememişti annem, geleceğine odaklanıp psikolojisi bozulmaması içindi.

"Rin Cha içeride, So Young."

Hoseok'un sesiyle kendime gelip kafamı sınıfın içerisine doğru uzattım. Hadi ama... Neden en dip köşede oturmuş, dudaklarını sıkmış, ağlamamak için çabalıyorsun küçük kız?

Hoseok'u beklemeyip içeriye girdiğimde hepsi bana dönüp gülümsedi.

"So Young unnie!

So Young noona!"

Evet, onların her ne kadar öğretmeni de olsam, bir abla gibi davranıyordum onlara karşı. Bana öğretmenim değil de, abla demelerini istemiştim. Böylelikle aramızdaki bağlar daha da güçlü olacaktı.

"Nasılsınız bakalım?"

Gözüm hâlâ Rin Cha'dayken çocuklarla konuşmaya başlamıştım. O ise gözlerini başka bir yere odaklanmıştı.