𝐃𝐢𝐬𝐞𝐚𝐬𝐞「 JJK 」

26.Bölüm "Never Not"

Bölüme geçmeden önce hemen oy vermeniz daha iyi olur. ")

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum.

Bölüm ile ilgili bir edit paylaştım instagramda, hepinizi yorumlarınız için orada bekleyeceğim.

İnstagram hesabım: #yeiswriter

Link bioda da var.🧡

Anlaştığımıza göre bölüme geçelim.

🧡🍁

"O gün, taşındığımız o gün... Jungkook oppa..."

Karşımda soluklanan So Min'e baktığımda, nefessiz kalışından ötürü nefes alıp vermeye çalışıyordu. Jungkook'un kapısı açıldığında bize baktı ilkin, daha sonra da üzgün bir biçimle olduğumuz yerden ayrıldı.

"Ne oldu o gün?"

So Min, soluklandıktan sonra bana dolu gözlerle bakıp konuştu.

"Abla yemin ederim ki, sana söyleyecektim. Ama annem izin vermedi. Senin bizi terk edeceğini söyledi. Abla ben çok korktum..."

Lafını bitirdikten sonra gözlerimin içine baktı. Ben ise hiçbir şey anlamamış, onun konuşmasını bekliyordum.

"O gün, Jungkook oppa bizim eve geldi. Ama sen banyodaydın abla..."

İkide bir duraksayıp gözlerimin içine bakıyordu. Ayakta olduğumuzu fark edip kolunu hafifçe tuttum.

"Gel. Annemizin odasına çıkalım."

Kafasıyla onayladıktan sonra, beraber asansöre bindik. So Min'in terleyen bedeni gözümden kaçmamıştı. Bana ne anlatacaktı böyle?

Annemin bulunduğu odaya geldiğimizde kapıdan girmeden önce kolumu aniden tutan So Min'e bakakaldım.

"Abla, annemin yanına sonra gitsek? Sana önemli bir şey söylemem gerek."

"Tamam, gel söyle oturalım."

Hemen odanın önünde bulunan oturaklara oturduğumuzda konuşmaya başladı.

"O gün, sen eve gelip duşa girdiğin zaman Jungkook oppa da bize geldi. Kapıda bekledi..."

Sözünü kesen bu sefer de bildirim sesi oldu. Mesaj Hoseok'tan gelmişti. İşi çıktığını, ve hemen hastaneden ayrılması gerektiği için özür mesajı atmıştı. Ona önemli değil, tarzında bir mesaj attıktan sonra So Min'e döndüm.

"Jungkook o gün bize gelmedi So Min, yanlış hatırlıyor olmayasın?"

"Abla öncelikle yanlış hatırlamıyorum ve lütfen telefonunu sessize al. Kimsenin beni bölmesini istemiyorum. Çünkü bir daha bu cesareti bulmayabilirim."

Söyledikleri karşısında şok olmuşken, telefonumu sessize alıp tüm dikkatimi ona verdim.

"Anlat bakalım o zaman."

Boğazını temizleyip konuştu.

"Abla o gün Jungkook oppa, ellerinde gül demeti ile bizim eve geldi. Kapı aralıktı, annem ve teyzemizin konuşmalarını duydu abla... Annem ve teyzem, onun hakkında konuşuyorlardı..."