MOR

# 15 #

Yazardan...

Akın kucağında uyuya kalan kıza bakıp gülümsedi, bir duygu besliyor muydu bilmiyordu ama içinden bir ses onun bilinmeyen ile bir ilgisi olduğunu söylüyordu.

Eli saçlarına gitti kızın, bir tutamını kaldırıp kokladı... Çilek dedi fısıltı şeklinde. Kendisinin en sevdiği meyveydi.

Asırın saçını bıraktıktan sonra bileğinden olan dövmeye baktı, annesi ile beraber filan yazdırmamıştı ani bir kararla yaptırmıştı. Anlamını biliyordu bir arkadaşı sayesinde.

Aşk.

Sahi ya aşk neydi?

Aşk masum bir sarılmaydı, saç uçlarından sevmek, duyguların en özeli ile yaklaşmaktı. Aşk basit birşey değildi, acı çekmeti. Kolay aşk olmazdı, kolay olursa aşk değildi zaten. Ya mutlu sonla bitecekti ya da kötü sonla. Peki onların hikayesi nasıl bitecekti?

Akın kafasını eğip dizinde yatan kıza baktı aklına annesinin cümleleri gelmişti nedensizce. Mırıldandı.

"Bak oğlum, sevmek özledir. Farklı yaklaşırsın sevdiğine incilmesinden korkarsın, ağlamasından nefret edersin, mutlu olduğunda mutlu olursun onunla imkansız dediğin şeyler basit birşey gibi gelir. Zaman gelir yıkılırsınız, olmaz dersiniz ama sonra toparlarsınız.. Akın oğlum sana gerçekten değer veren birisi ile ol, tek bir kızla ol ve ona bağlan. Ne olursa olsun bırakma. O senin evin, sen onun. Unutma."

Asir ise okuldan çıkıp eve doğru gidiyordu. Asrın gitmek iste de Can kolundan tutup durdurmuştu. "Bırak düşünsün." Asrin de onayladığında geri yerine oturdu.

Olanları izleyen Ali ise gözünü etrafta gezdirmeye başladı, sıkılınca Sinan'a döndü.

"Kanka şu senin aşık olduğun... Hangisi?" Sinan hevesle etrafa bakıp eliyle telefonla oynayan Alarayı gösterdi. "Bu bu bu bu bu bu." Ali kıza baktıktan sonra mırıldandı.

"Kızın ruhuna bi fatiha."

Asir ise sinirden dört köşeydi kardeşinden sonra arkasından çıkan Akını görmüştü. Akının yerine kendisinin olması gerekiyordu.

Annesinin burada olduğu aklına gelince oflayıp yeni geldiği evden çıktı ve annesinin evine yöneldi fakat kucağında Asır ile gelen Akını görünce durdu. Sinirle kaşlarını çattı.

"Asir kardeşin ağlayarak uyuya kaldı bende evinize yakın olduğumuz için uyandırmadan buraya getirdim." Asir yavaşça kucağına aldı kardeşini. Akın arkasını dönüp gitmeden önce Asire göz kırpıp konuştu.

"Bence kardeşini affetmelisin, o çok masum uyumadan önce bile ismini sayıkladı benden sana küçük bir tavsiye. Herneyse. Telefonunu da verin kızın. Hadin eyvallah."

Asir arkasını dönüp giden Akına karşın kısık sesle konuştu.

"Affedeceğim ama ilk önce kendimi affetmem lazım."

~

Kıpkısa farkındayım ama idare edin be! Hadi beee! 💜