MOR

# 32 #

Normalde sizi delirtip sezon finali yapacaktım ama vazgeçtim hadi iyisiniz ;))))

Aynada kendime bakıp iç çektim, evet bugün herşeyi tüm çıplaklığı ile öğrenecektik. Belki ağlayacaktım ama benim arkamda dağ gibi abilerim ve dağ gibi sinanaşkım vardı onlar beni güldürürdü.

Odamdan çıktığım sıra abilerimin de odalarının kapıları açılıp kapandı, aşağı indiğimde hepsinin tişört ve pantolon giydiğini görünce elimle hadi yaptım. Aşağı inip evden çıktık.

Asrın abim kolunu omzuma atmıştı, Asir abim diğer yanımda elimi tutmuştu, Asrin abimde elleri cebinde arkadan ıslık çalarak geliyordu. Kapının önünde abimin kolunun altından çıkıp önlerine geçip konuştum.

"Bakın. Ne duyarsak duyalım sakin olacağız. Hele sen Asrin abiciğim eski günleri hatırlayıp psikopatlık yapıp evi yakmaya filan kalkışma. Evi geç içinde benim gibi dünya güzeli var." Abilerim gülerek göz devirdiğinde bahçe kapısını açıp içeri girdim, ilerleyip zile bastım ve beklemeye başladım.

Annem kapıyı açıp güler yüzle bizi karşıladı, içeri girdiğimizde ayakkabılarımızı çıkarıp terlik giydik. Salona abilerimi takip ederek gittim, dört kardeş bir koltuğa sığdık. Aslında Asrın abim yanımda koltuğun yüksek olan kenarına oturmuş kolunu omzuma atmıştı.

"Birşey içer misiniz çocuklar? Sıcak çikolata filan var." Diyince dudağımı yaladım ama bir dakika hemen düzelip konuştum. "Yok. Biz hemen eski bir konuyu konuşup gideceğiz." Dediğimde karşımızda ki tekli koltuğa oturdu ve anlatmaya başladı.

"Asırın evimize geldiği ilk hafta herşey güzeldi, anlaşabiliyordunuz. Asır genellikle Asire bakardı yattığı yerden. Asrin ve Asrın da öylece uyuyup dururdu," diyip derin nefes aldı.

"Sonra birden herşey tersine döndü, Asrin ve Asrın sürekli ağlamaya; Asir ise sürekli sana ilgili davranmaya başladı. Normalde Asir küçük olsa bile peşiğinde ayağa kalkıp diğer kardeşlerine de bakardı." Diyince kaşlarımı çattım. Vay be.

"Asır abilerinin üçünü de yanında olmasını istiyordu, bizde bunun için elimizden geleni yapıyorduk. Ama babanız... Birgün bana sinirle Asırın eve geldiği günden belli hep bir aksilik olduğunu ona iyi davrandığımızda diğerlerini unuttuğumuzu söylemişti. Bende bunu yalanladım. Hayır dedim, çocuklar onla mutlular dedim ama dinletemedim. Aramız bozuldu. Bir akşam barıştık biz bu sefer de tutturdu bu çocuklar 11 yaşına kadar evden çıkmayacak diye." Gözlerim dolarken annem devam etti.

"Büyümeye başladınız, masraflar arttı. Babanız sürekli Asıra iğrenç birşey muamelesi yapardı. O günlerde bana baskı yapar sana kötü davranmamı sağlardı. Ki bu yaşına kadar öyle yaptım. 4 yaşınıza gelince ilk cezasını verdik. Aç bıraktık." Dediğinde yutkundum.

"Sizin ona yemek verdiğinizi biliyorduk çünkü evin içine o babanız olacak şerefsiz kamera yerleştirmişti," Asrin abim gülerek konuştu.

"Şerefsiz babanız? Senin yaptıkların ne lan o zaman?" Dediğinde annem derin nefes aldı.

"Ailemle tehtit etti beni." Herkes ona şaşkınca bakarken omzumda ki eli tuttum, elimi tutan eller sıkılaştı. Asrın abime baktığımda sinirli olduğu yüz hatlarından belli oluyordu. Takmadım. Anneme döndüm.

"Eğer Asıra k-kötü davranmazsan annen ve baban ölür dedi korktum." Asir abim sinirle ayağa kalktı. "Sırf onlar için küçüklüğünü mü kararttın kızın?" Dediğinde fısıldayarak, "Abi yapma." dedim, bana bakıp geri yerine oturdu.

"Yapamaz sandım ama öldürdü, sonra birden Asıra kin besledim onun yüzünden öldüklerini düşündüm ve köle gibi çalıştırdım. Özür dilerim." Dediğinde dolan gözlerimi tek elimle silip burnumu çektim.