Yüzünü yüzüme yaklaştırdığında işte şimdi nefesini duyuyor ve gözlerindeki sıcaklığı fazlasıyla hissediyordum. Biraz daha yaklaştı ve yanağı yanağıma değdiğinde kulağıma doğru,
"Bir okyanus kadar derinsin ve boğulmaktan korkuyorsun." dedi.
O sırada...
Boş bir tarladayım. Bu tarla çok düzensiz ve kurak. Ve ben başlıyorum ekmeye. Bilmiyorum...belki karşılığını verecek belki de bütün zahmetimi boş çıkaracak.
Bu kitap benim tarlam. Ektiğim şeyler ise sihirli sözcüklerin yazılmış olduğu bölümler.
Var mısınız benimle bu tarlayı sulamaya?
Başlangıç tarihini şuraya alabilir miyim ? ➡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Giriş
Onun portresini çiziyorum başrol olduğum bu hayatta. Hiç umursanmadığım belki de nefes aldığımdan dahi haberi olmayan genç yakışıklımızı.
Belki de kanımız gerçekten hızlı akıyordur ve bunun vermiş olduğu his ile bu kadar yoğun duygular yaşıyoruzdur. Şahsen ben hiç görmedim 30-40 yaşlarında veya daha ilerisinde olan insanların bu kadar yoğun duygular yaşadığını. Ah, pardon! Tanıdığım topu topuna 20 insan varken bu kadar büyük konuşmamalıydım.
Düşünüyordum da...Gerçekten duygu diye birşey var mı? Yoksa bu da hayatın bir yanıltması mı? Ben bu soruya kesinlikle yoktur cevabını veren insanım.
'İnsanlar ve düşünceleri 'şu hayatta en umursamadığım iki kelimeydi. Sonrasında ise ne olduğunu anlamadığım bir şekilde hayatımı bir insan ve düşünceleri esir almaya başladı.
Kendi düşüncelerimde kaybolurken onun düşüncelerini aldım dünyama. Ve bir labirentte gibi aramaya başladım beynimin içindeki düşüncelerimi, daha doğrusu kendi kelimelerimi, kendimi...
Hepsi onundu artık. Kendimi gerçek anlamıyla kaybetmiştim. Onun sevdiği şeyleri sevmeye, gittiği yerlere gitmeye okuduğu kitapları okumaya ve kurduğu cümleleri kurmaya başlamıştım. Ama bundan haberi yoktu. Olmayacaktı da.
Ben Asra. 12. sınıf öğrencisi bir genç kızım. Şahsıma ait verebileceğim başka bir bilgi yok. Hobilerim veya fobilerim bu tarz konulara girmeyi ailemden bahsetmeyi sevmezdim . Açıkçası arkadaşlarımda bu huyuma gıcık olurlar.
" Ay Asra biz sana herşeyi anlatıyorken sen bize hiçbir şeyini anlatmıyorsun. "
" Asra bize güvenmiyorsun. "
" Asra seninle de hiçbir şey konuşulmuyor." ve daha birçok şey ...
İnsanlar ağızları var diye konuşuyorlar resmen. Keşke günlük konuşmada kelime sınırı getirilse. Anlamıyorum ki ne konuşuyorlar böyle. Bu isyanım aslında sınıfın en arka köşesinde hiç sustuğunu görmediğim Ceyda içindi.
