Yüzünü yüzüme yaklaştırdığında işte şimdi nefesini duyuyor ve gözlerindeki sıcaklığı fazlasıyla hissediyordum. Biraz daha yaklaştı ve yanağı yanağıma değdiğinde kulağıma doğru,
"Bir okyanus kadar derinsin ve boğulmaktan korkuyorsun." dedi.
O sırada...
Öncelikle uzun süredir buralarda değildim. Sizleri çok beklettim, kusura bakmayın lütfen. Klavyem bozulduğu için bölümü zor şartlar altında yazabildim.
Umarım beğenirsiniz, oy vermeyi ve bol yorum yapmayı unutmayın lütfen.
Yaralar kapanırdı, içinde hapsolurduk.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Anne
"Peki o zaman, görüşmemek üzere." diyerek arkama döndüm hızla. Cadde de yürüyorken çarptığım, insanları umursamadım. O ise arkamdan konuşmaya devam etti,
"Senin istediğin gibi olsun, sana dokunmayacağım, aramayacağım hatta yazmayacağım. Ama..."
Caddenin karşısına geçmek için lambalara ilerlemeden hızla yola çıktım. Etrafa baktım, gelen herhangi bir araba yoktu. Barlas'ı ve söylediklerini umursamadan yürüdüm.
"Ama seni seveceğim."
Söylediği son cümle beni şaşırtmıştı. Aniden yolun ortasında durdum. Durmamla kulağımı acıtacak derecede duyduğum korna sesi ile harekete geçmem çok geçti. Aniden kendimi yerde bulmuş ve gözlerimi hemen sımsıkı kapatmıştım.
Ardından duyduğum farklı sesler başıma insanların toplanmış olduğunun göstergesiydi. Ama onca insanın sesinin arasından duyduğum tek bir sesi dinlemeye başladım,
"Korkma güzelim, aç gözlerini. Bak yanındayım ben, korkma sakın!"
Telaşla konuşan bu sesin ardından gözlerimi yavaşça açmaya başladım. Ellerim korkmuş olmanın verdiği etkiden titriyorken zar zor doğrulmaya başladım. Ela gözlerin sahibi doğrulmama yardım etmiş, bir şeyim var mı diye beni izliyordu.
"Barlas, bir şeyim yok." dedim kısık sesle.
Hiçbir ağrı hissetmiyor, sadece korkuyordum. Anlık tramva dedikleri şey bu olsa gerek. Nedensizce ve istemsizce titriyordum.
"Tamam bir şey yok, hadi dağılın da kız nefes alsın."
Bu kişinin bana çarpan, daha doğrusu arabasının önüne atladığım adam olduğunu düşünüyordum çünkü en az Barlas kadar telaşlıydı. Bana döndüğünde takım elbise giymiş ve biraz yaşlı olduğunu görmüştüm,
"Ah be kızım, ne diye yolun ortasına çıktın böyle? Bende görmedim ki seni, bende de hata var." dediğinde Barlas'ın koluna tutunarak ayağa kalkmaya çalıştım.
"Gerçekten özür dilerim, hem zaten hiçbir şeyim yok, sadece korktum." dedim bütün içtenliğim ile.
Ayağa kalktım ve hiçbir şeyim olmadığını ikisine de gösterdim. Sadece bacağımda ufak bir sıvı vardı fakat bunu söylersem kaos çıkarırlardı. Bu yüzden eve gidip ayağıma krem sürmek daha mantıklı geliyordu.
