Yüzünü yüzüme yaklaştırdığında işte şimdi nefesini duyuyor ve gözlerindeki sıcaklığı fazlasıyla hissediyordum. Biraz daha yaklaştı ve yanağı yanağıma değdiğinde kulağıma doğru,
"Bir okyanus kadar derinsin ve boğulmaktan korkuyorsun." dedi.
O sırada...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hafıza
"Nasıl yani, Emre senin kuzenin mi şimdi?" dedi şaşkınca. Hayret etmişliği ela gözlerinden belli oluyordu. Başımla onayladım üzgünce.
"Ben eski sevgilin falan sanıyordum ama kuzenin olabilecek kadar yakın olduğunu düşünmemiştim açıkçası." derken arka koltukta oturmuş bizi çivit mavisi gözleriyle izleyen Hümeyra'ya çevirdi bakışlarını.
"Hümeyra, hemen Asra'nın anne ve babasına bak bakalım, Yavuz denilen adamla bir sorunları var mı?" dediğinde anlamadığım bir şekilde Hümeyra şimdiye kadar fark etmemiş olduğum yanındaki siyah çantaya yöneldi. O sırada konuşmaya başladı,
"Karakolun önünde yapmayacağım herhalde değil mi Barlas?" derken çantasından siyah bir laptop çıkarmıştı.
Çivit mavisi gözleri bana döndüğünde kendimi hemen düzelttim. Şaşkınlıktan tek bir şey bile söyleyememiştim. Bu Hümeyra denilen kız nasıl araştıracaktı ki benim ailemi? Bu iş gittikçe karmakarışık bir hal alıyor ve ben bu karmaşıklığın içinde kayboluyordum.
"İznin var mı Asra, araştırabilir miyim?" dediğinde hemen kafamı reddeder şekilde salladım ve konuşmaya başladım.
"Hayır gerek yok. Çünkü Emre öldükten sonra Yavuz amcayı ve karısını bir daha kimse görmedi. Sanırım kendilerine yeni bir hayat kurmak için uzaklaştılar." dedim.
Yaklaşık sekiz yıldır görmediğim ve haber alamadığım amcam benden ne istiyor olabilirdi ki? Emre ile alakalı bir şeyler mi olmuştu? Benden bu kadar nefret etmesinin nedeni neydi? Her şey berbatlaşıyordu.
Çivit yeşili gözler tekrar bana döndü ve şekilli dudakları aralandı,
"Peki seni sever miydi eskiden?" dedi.
"Hatırladığım kadarıyla çok seviyordu. Ama..."derken duraksadım.
Barlas o sırada arabayı hızla sürmeye başlamıştı. Ela gözleri yoldan ayrılıp bir saniyeliğine bana döndüğünde,
"Ama?" diyerek cümlemin devamını getirmemi istedi. Bende devam ettim,
"Bilmiyorum Barlas, benden nefret etmesi için hiçbir sebep bulamıyorum." dedim.
Elalarını tekrar yola çevirdiğinde onu izledim. Ben bile kendimi bu kadar düşünmüyorken onun düşünmesi... Aslında her ne kadar abes dursada babamdan göremediğim şefkati ve korumacılığı görüyordum. Ve böylelikle tekrar fethediyordu kalbimi.
