Yüzünü yüzüme yaklaştırdığında işte şimdi nefesini duyuyor ve gözlerindeki sıcaklığı fazlasıyla hissediyordum. Biraz daha yaklaştı ve yanağı yanağıma değdiğinde kulağıma doğru,
"Bir okyanus kadar derinsin ve boğulmaktan korkuyorsun." dedi.
O sırada...
Gece bir bölüm daha gelebilir, hazırlıklı olun :))
Başladığınız tarihi şuraya >
Gökyüzüverenkler Gecenin Matemi otuzuncu bölümü sunar ve keyifli okumalar diler❤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Görseldekiler Appollon ve Daphne)
Bitişle başlamak
Annemin istekleri ve babamın sert tavırları karşısında yanlarına gitmiş isteksizce oturmuştum.
Dişlerimi sımsıkı sıkıyor ve karşımda sırıtarak babam sohbet eden adama uçan tekmeler savurmamak için kendimi zor tutuyordum. Neden tutuyorsun kendini Asra, yapıştır bir tane diyorsanız haklısınız. Ama Emre'nin babasıydı sonuçta. Yani anlayacağınız Emre'nin hatrı vardı..
Yavuz Aksoy'un karşısındaki sandalyade oturmuş vahşi bir hayvan gibi onun yaptığı her hareketi nefretle izliyordum. Bu adama güvenmiyordum. Babam her ne kadar kardeşi olduğu için sevse de ben nefret ediyordum.
Barlas ile aramız çok farklı olabilirdi. Ben tekrar özlemek zorunda kalmazdım onu. Oysaki Yavuz denilen adam her şeyi alt üst etmişti. Ona amca bile demeyeceğim.
"Ee Yavuz? Unutabildin mi biricik oğlunu sonunda. Hayır yani yıllar sonra hayata dönmek için direkt olarak bizim evi bulmak aklına nerden anlamış değilim zaten."derken hızlı ve sinirli bir şekilde ağzımdan çıkan kelimeler onu kızdırmış olmalıydı.
Gülen gözleri içindeki karanlığın rengini sarmış ve kaşları çatılmaya başlamıştı. Annem ve babam yanımızda olduğu için bana dokunamayacağını biliyordum. Bunun verdiği rahatlıkla içimdeki bütün nefreti kusmuştum.
"Asra! Derhâl odana!" Babamın kahverengi gözlerine döndü bu sefer bakışlarım. Sert ve korkunç bakıyordu. Söylediği şey işime yaramıştı ki hızla masadan kalkıp odama yöneldim.
Koridorda yürürken durdum. Bakışlarım koridorun sonunda yere düşürülmüş kağıda değdi. İçimdeki meraklı Asra'ya karşı koyacağımı düşünüyorsanız tabii ki yanılıyorsunuz.
Hızla kağıda doğru yönelip onu ellerimin arasına aldım. Katlanılmış kağıdı açtığımda kocaman açılan gözlerim ve error veren beynim şaşkınlığımın nirvanasını yaşıyordu.
"Asla yalnız değilsin Asra'm. Ben her zaman yanındayım.
Emre. "
Ellerim titremeye ayaklarım uyuşmaya başladı. Bu notun gerçek olabilme ihtimali bir an olsun içimi kaplamadı. Fakat ölümünden sonra ilk kez ismini kağıdın üzerinde somutlaştırılmış şekilde gördüm.
