I'm Fine

30

Wydaje się nam, że jesteśmy: racjonalni, moralni, świadomi, cywilizowani, rozumni. Kiedy zaczynają się kłopoty, wszystko staje się jasne. Nie jesteśmy lepsi od zwierząt. Mamy przeciwstawność kciuka. Myślimy, chodzimy na dwóch nogach, mówimy. Mamy sny. Ale tak naprawdę wciąż babrzemy się w pierwotnym sosie. Gryziemy i szarpiemy, by utrzymać się przy życiu jak ropuchy i leniwce.

Jego powieki otworzyły się powoli. Podciągnął rękę do swoich oczu i przetarł je delikatnie. Leżał wpatrzony w sufit i czekał aż jego wzrok dostosuje się do światła panującego w pomieszczeniu. Zamrugał kilka razy i usiadł na łożku, z którego następnie wstał. Z początku miał przeczucie, że jeszcze chwila i się przewróci, ale szybko opanował sytuacje. Wziął szybki prysznic, a następnie przebrał się w świeże ubrania. Chwycił telefon i westchnął, było po trzynastej, co znaczyło, że dużo przespał. Ale musiał przyznać, że czuł się o niebo lepiej. Może Bruce miał racje i chodziło tylko o nie dobór snu. Chwycił klamkę i jeszcze raz przemyślał to ci zaraz zrobi. Obiecał MJ, że wszystko im powie, a skoro obiecał to miał zamiar dotrzymać danego jej słowa. Z ojcem próbował, i nie wyszło, ale może reszta go wysłucha. Nacisnął klamkę i wyszedł. Musiał ich na początek wszystkich zebrać, co mogło okazać się trudne, bo nigdy nie wiadomo gdzie każdy z nich się znajduje. Podszedł do drzwi od pokoju Natashy, zapukał delikatnie i po chwili wszedł.

-Ciociu?- zapytał i rozejrzał się po całym pokoju. Był pusty, co było nie podobne do kobiety, która zawsze zamykała drzwi kiedy wychodziła, a tym razem te były otwarte. -Dziwne.- szepnął i przeszedł po wszystkich pokojach, które okazały się być tak samo puste jak pokój Natashy.

Następnie udał się do salonu w którym także nikogo nie znalazł. Czynność te powtórzył wiele razy sprawdzając kuchnie, siłownie, strzelnice i laboratoria. Nie wiedział czemu, ale zaniepokoił się tym stanem rzeczy. Stanął po środku salonu i przetarł twarz dłońmi.

-FRIDAY?- miał nadzieje, że AI mu odpowie, ale mimo upływającego czasu, ona także nie odpowiadała. -FRIDAY?!- powtórzył jeszcze raz, ale i tym razem nie uzyskał odpowiedzi. Jego oddech przyspieszył, a on jeszcze raz zaczął chodzić po budynku. -Steve! Bruce! Clint!- krzyczał i chodził po całym piętrze bez skutecznie oczekując na odpowiedź. -Natasha!- jego ręka powędrowała w jego włosy które przeczesał ze zdenerwowania. -Steve! Natasha! Bruce!- był przerażony, ta wieża nigdy nie była tak spokojna. Tu zawsze coś się działo, cisza była tutaj czymś niespotykanie rzadkim i żeby ją uzyskać trzeba było, albo wszystkich przywiązać i zakleić im usta, zabić, wyjść na dach, lub czekać aż wszyscy w końcu padną. Ale w środku dnia było to coś nie do wyobrażenia, dlatego tak strasznie go to denerwowało, bo nie było to normalne. Zszedł do warsztatu ojca z nadzieją, że go tam znajdzie, ale znowu się pomylił, nie było tam nikogo, żadnej żywej duszy. Poczuł jak w oczy kłują go łzy, a jego oddech jeszcze bardziej przyspieszył. -Clint! Steve! Jeśli to żart, to nie śmieszny!- krzyczał, chodząc w kółko i starając się przeanalizować wszystko, ale po prostu nie myślał trzeźwo, za bardzo się tym wszystkim denerwował. -Tato! Tato, proszę!- upadł na kolana i zaczął cicho płakać, teraz chciał tylko żeby której z nich było przy nim, nie ważne kto, potrzebował kogoś. Byle kogo.

-Ich już nie ma.- kiedy tylko usłyszał ten głos wstał na nogi i odwrócił się przodem, stając w pozycji obronnej. Pepper. Kobieta stała przed nim w czarnym kombinezonie, z logiem Hydry na ramieniu. Jej włosy były wysoko spięte w kucyka, na twarzy miała delikatny makijaż. W ręce trzymała pistolet, a drugi znajdował się na jej udzie. Cała zagadka ułożyła mu się w głowie jak puzzle, tym samym utwierdzając go w przekonaniu, że od początku miał racje. Mógłby godzinami na nią wyklinać, ale to nie był na to czas ani miejsce. Chciał wiedzieć, co kobieta miała na myśli.