The Inevitable Call of Love | ✓

Chapter 39

Is it over? Are we finally free from the long-standing fear that has kept us from living a normal life? I'm no longer afraid of disappearing now because I know my child will remember me. I no longer see myself as a failure.

Iminulat ko ang aking mga mata at bumungad sa akin ang puting kisame. Iginala ko ang aking paningin, maraming tao sa kwarto.

"Mommy!" I saw Francia rushed towards me.

Yumakap ito sa akin nang napakahigpit. Hindi ako gaanong makagalaw kaya naman ipinilit kong ipinta ang ngiti sa aking mukha upang makita ito ng anak ko.

Nagtinginan silang lahat sa direksyon ko. Bakas ang gulat sa kanilang mga mukha.

"Chane! Darling!" Tita exclaimed.

"Ma'am! Nako, buti naman nagising na kayo!" si Bebang

"Huwag nga kayong maingay, baka lumala ang lagay niya!"

Kumalas si Francia ng yakap sa akin. "Are you okay na, Mommy?" kita ko ang pag-aalala sa kaniyang maliliit at mabibilog na mga mata.

"Y-Yes, anak..." nahihirapan kong sagot. "Where's Daddy?"

"Kaius!" sigaw ni Tita palabas.

"Lumabas po para bumili ng snacks namin."

Malapad kong nginitian ang anak ko. Muli kong iginala ang aking paningin sa kabuuan ng silid at natigil ito sa apat na taong nakaupo sa gilid.

It was Miranda, Jared, Elliana, and Warren.

Nagtama ang tingin namin ni Miranda, napayuko ito.

"Mommy! Ito nga po pala ang dagdag pa sa family natin, they gave me toys po habang nasa building ako!" lumapit si Francia at kumalong kay Elliana.

I kept my face emotionless, even though my entire being was brimming with happiness. I couldn't bring myself to feel anger towards them. Alam kong biktima rin lamang sila kagaya namin.

"Baka na-brainwash niyo lang ang apo ko ha." mataray na singit ni Tita.

"Tita." saway ko. "I'm sure they wouldn't do that, saka hindi naman sasabihin iyon ni Francia kung hindi totoo."

Tita raised her eyebrow and crossed her arms, still unwilling to accept my explanation due to her intense anger. Naiintindihan ko rin naman kung saan siya nanggagaling kaya hindi ko siya masisisi.

Pabalik-balik lamang ang tingin ni Francia sa kung sino ang nagsasalita at tila naguguluhan sa mga nangyayari. Before my daughter could even utter a word, Kaius entered the room.

"Surprise!" sigaw nito.

He paused when he saw me looking at him. Our eyes met, and something tugged at my heart. It felt like a burst of joy exploded in my chest when I saw him. He wasn't wearing shades, so I could see the scar in his eye. Sexy. To me, that scar was sexy. It added to his handsomeness.

Ibinaba nito ang kaniyang mga dalang pagkain at saka lumapit sa akin upang yakapin ako.

I heard our daughter chuckled.

"I missed you." he whispered.

"Baka ang mga babae mo."

Kumalas ito ng pagkakayakap sa akin at kunot-noong tiningnan ako. "Kagigising mo lang and you're already accusing me?"

"I'm just joking, why are you mad?" I baby-talked and pouted.

He pinched my cheeks and kissed me. I responded to his kiss. It was gentle and soft, full of love and longingness.

"Close your eyes!" sigaw ni Tita.

Siguro ay para iyon kay Francia na baka nakatingin sa amin ni Kaius.