Captivated by Foxy Lady [Unedited]

SEVENTH

SEVENTH

TUMAKBO ako ng tumakbo hanggang napagod na ang paa ko dahila para mapaupo ako sa kalsada.

I cant hide my emotions this time. Naiiyak ako naawa ako sa sarili ko, what the fuck did I done? I feel so alone so empty. I need to be strong this time sa ngayon sarili ko ang kalaban ko. Pupunta ako sa charity para may kasama naman ako pero di ako pupunta doon para mag pa aruga.

May sasakyang pumara sa harapan ko dahilan para tumayo ako sa pagkakaupo sa semento. Guess what? Si Clover! Ano bang ginagawa ng gungong na yan dito. Pagkatapos nilang siraan ang pagkatao ko nandito siya? I didnt fightback, yes its true. Ayokong mawalan ng lesensiya. Ano bang pinuputok ng kilikili nung babaeng yun? I seduce Clover before yes before noong nasa kumpanya pa ako pero kung ano man ang nangyari sa Japan nawala lang sa tamang huwisyo ang utak ko nun. "Alis! Dadaan ako!" pagtatabuyan ko dito. Pero nanatili pa rin itong nakatayo sa harapan ko at blanko ang ekspresyon. Nasisiraan na ba to ng bait?

"Hindi ka aalis!" hinila nito ang kamay ko sa may pulsuhan gustuhin ko man na makawala sa pagkakahawak niya pero di ko kaya. He is strong enough for women's strength.

"Bitawan mo nga ako! Tangina mo!" pinilit kong makawala. Nang sigawan ko ito saka lang ako nito binitawan. Why he cares? tanong na namumuo sa utak ko. I dont want to expect from him because nothing I should expect.

I ran away, narating ko din ang charity na palagi kong pinupuntahan. "Aerish? Ikaw ba yan?" nasa may pinto ang madre na ang salita. Panay tulo lang ang luha ko, nasa harapan ako ng altar I was busy. Busy on showing my anger and my pain."Yes ako na po ito sister Carmen" pinunasan ko ang mga luhang tumulo sa mata ko. I want someone to comfort me. I fucking need it. Niyakap ako ni sister Carmen. Finally. Nakahanap na ako ng taong kaya akong ipaglaban. Not literally ipaglaban kundi yung taong kaya akong intindihin. I only found it in other's arms. "Ano bang nangyari sa iyo?" nag aalalang sambit nito. Nakatitig lang ito sa akin. Parang binabasa nito ang mga emosyon ko. Maga na rin ang mata ko at alam ko yun almost 4 hours ata akong umiyak. I want to remove the pain in my heart I want to replace it with happiness and joy. But how?

"For now on sister di ko po muna kayang sagutin ang tanong niyo. The pain is literally killing me inside. Pwede po akong manirahan dito?" nag babadya ang mga luha ko na bumuhos pero pinigilan ko ito. Hindi mababawasan ang sakit ko kung panay iyak lang ako, the memories will still kill me inside again and again. Kailangan kong limutin iyon. Kailangan iyon mapalitan ng masasayang alaala. "Pwedeng pwede naman you still part of the family." hinaplos nito ang buhok ko. Niyakap ko ito. Nag lakad lakad kaming dalawa sa loob ng simbahan. Dinala ako ni sister Carmen sa loob ng kumbento nila. Humingi din ako ng tulong sa kanila na kung pwede akong mag kumpisal buti na lang at pumayag agad sila.

"Sister? Masaya po ba ang buhay niyo bilang madre?" di ko mapigilang mapatanong halata kasi sa mukha nila ang saya. Nakapunta na rin ako sa nilaan nilang kwarto sa loob ng kumbento. Wag na daw akong makisalo sa tulugan sa charity kasi siksikan na daw doon.

"Masaya kami. Bakit mo na tanong? Di ba masaya ang buhay sa labas?"

Hindi

Sagot ng utak ko. Kailan ba ako huling ngumiti? Ni hindi ko na nga matandaan.
I hope I can remember the time I last smiled with full of happiness written on my lips. As far as I remember, that smile happened when my grandparents are still existing.

"Dapat pala sister nag madre na lang ako. Mukhang masaya pala dito." ani ko nakasalubong na rin namin ang iba pang mga sisters. Nag mano ako sa bawat nakakasalubong namin ni sister Carmen. "Masaya talaga dito. Walang araw na lukungkot ka dahil kasama mo ang Diyos. Ngumiti ka sa harapan niya dahil diyan mo makikita na hindi ka talaga nag iisa" ani ni sister Carmen. Mag tatanghali na at napag desisyonan kong tulungan ang mga sisters mag handa ng makakain nila at ng mga bata at matatanda sa charity.