tesadüf [texting] ✓

51/end

Medya MetexBerkay bebeklerimin şarkısı olsun bakalım 🙄 şarkıyı dinlediğim ilk an gözümde bu ikisi canlandı 🙈

+giderayak 100K olmuşuz 🤧 teşekkür ederim hepinizi seviyorum 🙈🦋

----

"Baba, bu gece burada kalayım mı?" Babam arabayı demir kapının önünde durdurup bana döndüğünde üzgün suratımla ona baktım. Yaklaşık 1 saat önce dağılmış halde odamdan aşağı inmiştim. Babam halimi görünce her şeyi anlatmamı istemişti. Yaptığım salaklığı anlattıktan sonra ise beni Berkay'ın evine getirmesini istemiştim. Şimdi ise kapının önündeydik ve beni beklemesini istemediğim için burada kalmak istiyordum.

Tam bir aptaldım. Ayaz bir gün bu yargısız infazım yüzünden çok başımın ağrıyacağını söylemişti. Haklıydı. O kadar haksızdım ki kendimi nasıl affettirecektim bilmiyordum bile. Ben kendimi haksız görsem de babam aslında ikimizinde haksız olduğunu söylemişti.

"Endişelendiyse neden yanına gelmedi veya bizden birini aramadı?" Arabada henüz gelirken söylemişti bunu. Ben ise ona dün gece kafasının tahmin ettiğimden daha fazla dağınık olduğunu anlatmaya çalışıyordum. Babam bunun üzerine sinirle bana dönmüş, "Kendini üzmeyi kes Mete. Tek haksız sen değilsin, o da haklı değil. Acısını belki en iyi ben anlıyor olabilirim ama söz konusu oğlum olursa kimseye ezdirmem. Tüm hatayı kendi üstüne alırsan eğer çok ciddiyim onunla ben konuşurum." demişti. Bunun üzerine düşünmüştüm.

Haklıydı, ben annesinin doğum tarihini bilmiyordum. Sadece birkaç kez gittiğimiz mezarında görmüştüm. Dikkat etmemiştim, belki etmeliydim ama etmemiştim. Burada belki suçlu olabilirdim... Ona iki gün yazamadığım için de haksız olabilirdim ama o da endişelendiğini göstermemişti. Köpekleri tek bırakmak istemediğini düşünmek istiyordum, bana gelmemesinin tek sebebi olarak bunu görmek istiyordum. Çünkü tanıdığım Berkay asla endişe duyduğunda öyle eli kolu bağlı duracak biri değildi. Ama bir yandan da dün gece ne derece kötü olduğunu kestiremiyordum ve yanıma gelmesini beklemek saçmalıkmış gibi hissediyordum. Haber vermemek ve onun aramalarına veya mesajlarına dönmemek benim suçumdu, farkındaydım.

Her şeyi kenara bıraksam bile Yiğit'i bana örnek göstermişti. En başta konuyu ona ben çeksemde son kısımda beni çok kırmıştı. Bilseydim eğer onun yanında tüm gün olacağımı bilmiyor gibi davranmıştı. Ben onun konuşmasına izin vermeyip aramızı biraz daha açtığım için suçlu olsam da o da suçluydu. Sinirle söylemiş olsa bile çok fazla kırılmıştım.

Yiğit'i hiç sevmiyordum ve sevmeyecektim. Her an bir yerden çıkıp Berkay'a geri dönecek korkusu yüzünden bu kadar tepkiliydim belki de. Berkay'ı çok seviyordum ve onu kaybetmekten korktuğum kadar hiçbir şeyden korkmuyordum. Ortalığı biraz daha gerdiğim için kendime kızgındım. Berkay onu dün gece habersiz bıraktığım için oldukça kızgın ve kırgındı, belki onu bu yüzden anlayabilirdim.

Yine de tek suçlu olmadığımın farkına varmıştım.

"Tamam, kal. Ama aranızdaki şeyi ya halledin ya da bırakın."

"İlk çukurda geri mi yürümeliyim?" Bakışlarımı babama çevirip düşüncelerimi uzaklaştırdım. Her zaman en büyük destekçim ve uzmanım babam olmuştu. Onun düşünceleri ve fikirleri her zaman tarafsız olurdu bu yüzden ne düşündüğü benim için çok önemliydi.

"İlk çukurda geri yürümemelisin. Ama eğer çok derinse ve oradan çıkmak gittikçe zor hale geliyorsa, belki geri yürümen gerekir. Ne olursa olsun..."