tesadüf [texting] ✓

19

Zil çaldığında hızla koltuktan kalkıp kapıya koştum. Kapının önünde durup derin nefes aldıktan sonra kapıyı açtım. Ruh hastası gerçekten de beyaz koruma kıyafeti giyip gelmişti. Maskenin altından güldüğünü varsayıyorum çünkü gözleri kısıldı ve aşırı tatlı şu an...

"İçeri girebiliyor muyuz?" Kafa sallayıp kenara çekildim. Üzerindeki tulumu çıkarıp kenara bıraktıktan sonra içeri girdi. On dakika sonra kendi kıyafetleriyle yanıma geldiğinde başımı ona çevirdim. Saçlarını düzeltip yanıma oturduğunda annemi kapıda gördüm. "Bir şey istiyor musunuz?"

Berkay'a döndüm. "İster misin?" Başını iki yana salladığında anneme dönüp hayır dedim. Bize gülümseyip mutfağa geri döndüğünde önüme döndüm.

"Burada mı konuşacağız?" Düz bakışlarla Berkay'a baktım. Yarabbim çekiniyor muydu? "Annen falan duyarsa ben utanırım." Gülmemi bastırarak ayaklandım. Kolundan tutup merdivenlere sürükledim. Merdivenlerden çıkarken kolunu elimden kurtarıp eliyle elimi tuttuğunda arkamı dönmemek için kendimi kasıyordum. Dengesiz herif dengemle oynuyordu resmen.

Odama girdiğimizde elini bırakıp kapıyı kapattım. Berkay sandalyeye otururken ben yatağımın üstüne oturmuştum. Gerçekten neden burada olduğunu ve ne konuşacağımızı bilmiyordum. Gelmeyi teklif ettiğinde kabul etmiştim çünkü onu görecektim. Gerisi umrumda olmamıştı.

"Ee..." Gözlerim ona döndüğünde gülümsüyordu. "...nereden başlayalım?"

"Ne konuşmak istiyorsun?"

"Yazdığın şeyde ciddi olup olmadığını konuşalım." Sandalyede geriye yaslanıp bana göz kırptığında yutkunma ihtiyacı duymuştum. Dudaklarımı ısırmayı kesip derin bir nefes aldım.

"Aslında tam olarak öyle demek istememiştim. Yani... Onun yanında değilsen onunla olmak istemiyorsun demektir ve bu yüzden aklında onun olması seni yoruyordur. Onunla olmadığına göre onu unutmak istiyorsundur diye düşündüm. O yüzden, onu unutmanda sana yardımcı olabilirim demek istemiştim." Bir anda gereksiz sıcak hissetmeye başlamıştım. Kafayı yememe az kalmıştı.

"Onu seninle mi unutayım? Bu çok bencilce ve kötü değil mi?"

"Benimle unutma. Kullanılmış hissederim." Güldü, "zaten öyle olmuş olur." dediğinde onu onayladım. "Böyle bir şey istemiyorum. Sana yaptığı şey çok kötü ve onu unutmanda yardımcı olabilirim belki. Yani sende istersen."

"Nasıl olacaksın peki?" Sandalyede öne doğru eğilip yüzünü yüzüme yaklaştırdığında gözlerine odaklandım. "Nasıl olmamı istersen öyle olurum." Kendimi hemen ona bırakıyordum ne kadar malsın Mete.

"Öyle olmamalı. Duygularınla oynamış gibi hissederim. Ama yine de istiyorsan ben varım. Onu unutmak istediğim ama yapamadığım doğru. Belki de ondan sonra hayatıma kimse girmediği içindir, bilemiyorum. Ama sen girdin ve ben senin hayatıma bir sebep üzerine girdiğini düşünmüştüm. Kimse kimsenin hayatına boşu boşuna girmez. Belki senin de benim hayatıma girme nedenin onu unutmama yardımcı olmaktır..." elini çeneme koyup dudaklarımı ısırmamı engelledi. "...ve sonra benimle olmak."

Tüm organlarım bağımsız çalışıyordu şu an. Kalbim hızlı çalışıyordu. Beynim düşünme gücünü kaybetmişti. Midem ve bağırsaklarım ne yapıyorsa artık içim kasılıyordu. Ayrıca sanırım tuvaletim gelmişti?

Elini çenemden çekip sandalyeden kalktı ve yanıma oturdu. Sırtını yatak başlığına dayayıp bacaklarını kendine çektiğinde yatakta kendimi ona çevirdim. "Hikayemi dinlemek ister misin?" Şaşkınlıkla ona baktım. Bana asla anlatmayacağını söylemişti.

"S-sen..."

"Anlatmak istiyorum. Sadece bir kişiye." Yüzündeki gülümseme yüzünden beni esir almıştı. Sessizce kafa salladım. "Yiğit ve ben dokuzda tanıştık. Onu seviyordum ve öğrendiğime göre o da beni seviyordu. Sevgim karşılıklı olduğu için hiç beklemeden ona açıldım. Beni reddetmeyip benimle olmayı kabul etti. Gayet güzeldi ilişkimiz. Ben dünyanın en mutlu insanı gibi hissediyorum falan. Dertsiz, tasasız bir hayatım varmış gibiyim. Ama geçen sene Eylül ayında bir ayrılma yaşadık. İlk büyük kavgamızdı ve ayrılmıştık. Yaklaşık iki hafta ayrı kaldıktan sonra dayanamayıp yanına gittim ve özür diledim. Hatalı olan bendim ve gurur yapmaya gerek yok diye düşünmüştüm. Barıştık bu arada ben özür dileyince..."