SO CLOSE YET SO FAR

29. Say You'll Never Go

ELLA'S POV 

"He was dead on arrival" sabi nung doktor. dead on arrival... dead on arrival........ dead on arrival................... Paulit ulit na tumatakbo yang mga katagang yan sa isip ko. Hindi. Hindi pwede. Hindi ako pwedeng iwan ni Patrick. No. How can I make it through the day... without you... Kahit na nanghihina pa ako at may pilay sa paa ko. Pinipilit ko pa rin tumayo. Kailangan kong puntahan si Patrick. Alam ko, hindi pa sya patay. "Ella! Get back to your bed. Hindi mo pa kaya!" sabi sakin ni Mommy habang pinipigilan ako tumayo. You have been so much a part of me... "No Mom! I need to see Patrick! Get off me! Nagjojoke ka lang doctor diba? Buhay pa siya diba? Nakakatawa naman ang joke mo doc! Ha-ha-ha." sabi ko ng tumatawa, pero kabaliktaran ang sinasabi ng luha ko. "I'm sorry Ms. Ella...." sabi nung doktor at tumungo sya. I'll never know what to do... Patuloy lang sa pagpatak ang luha ko habang pinipilit ko pa rin tumayo. "Ella please... stay on your bed muna..." Mom "NO MOM. LET ME SEE PATRICK. HINDI AKO NANINIWALANG PATAY NA SYA. HINDI NYA KO IIWAN MOMMY. HE PROMISED. *sob* *sob* *sob*" Tuluyan na kong nagbreakdown. How can I carry on my way... The memories.. "But Ell--" Naputol ang sasabihin ni Mommy dahil nagsalita na rin si Daddy. "Let her see him Min. Kung yun lang ang paraan para matanggap nya ang katotohanan." Dad. When all that is left is the pain of my history... "I will lead the way." Doctor. On our way papunta sa room ni Patrick, nadadaanan namin ang mga taong iyak ng iyak dahil sa pagkawala ng mahal nila sa buhay. Kitang kita ang lungkot sa mukha nila, lalong lalo na ang sakit na nararamdaman nila. Ayokong maramdaman yun. Ayoko. Hindi ko maimagine na mawalan ako ng mahal sa buhay. Hindi naman ako iiwan ni Patrick diba? Diba? Why should I live my life today... Hindi ko namalayang nandito na pala kami sa room ni Patrick. Katulad din ng room ko, ang kaibahan lang, anim silang nandito at puro nakatakip ang katawan at mukha nila. "Nasan si Patrick? Bakit nandito tayo sa dalahan ng mga namatay na? Dun tayo sa room ni Patrick!" sabi ko habang hinihila si Quen papalabas. I cannot live out on my own... "Ella... we're here." sabi ni Dad. "No! Puro patay ang mga nandito dad! Wala dito si Pat! C'mon let's go! Baka iniintay na nya ako!" Lumuhod si dad sa harap ko. Nasa wheel chair kasi ako e. Hinawakan nya ko sa mukha at pinahiran ang mga luhang patuloy na tumutulo sa mga mata ko. "Ella, you have to accept the truth. Wala na si Patrick..." and then he kissed me sa forehead at tumayo na. And just forget the love you've always shown... "Doc, ipakita nyo na sa kanya si Patrick." And accept the fate of my condition... Please don't ever go... Nagnod lang yung doctor at pumunta dun sa kama sa dulo. He removed the blanket covering the body of the person on that bed. Tinulak na ni Quen ang wheel chair ko para makalapit ako dun sa kamang yun. Nung nareveal na yung mukha nung lalakeng nasa kama, hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko. Hindi ko na rin napigilan ang paghagulgol ko. For I cannot live my life alone... "No........" Nawawala na ang boses ko sa sobrang pag-iyak. "Iiwan ka muna namin Ella ha. Tawagin mo nalang kami kung ready ka nang umalis..." Quen. Say you'll never go... Umalis na sila, at ako naman, mas lalo kong nilapit ang wheel chair ko sa kama ni Patrick. Malinis na ang katawan nya. Wala ng dugo, pero andami nyang sugat. Hinawakan ko ang kamay nya ng mahigpit. Ang dating mainit nyang kamay ay singlamig na ng yelo ngayon. Say you'll never go out my way.. "Patrick... diba may promise ka? Diba sabi mo hindi mo ko iiwan? Diba sabi mo hindi tayo maglelet go? Pero bakit ganyan ka? Bakit Patrick? Wag mo naman to gawin sakin oh. Please Patrick...." kinakausap ko sya kahit na alam kong hindi na sya sasagot sakin. Say you'll never go... "Naalala mo ba nung una tayong magkita? Nung mga bata pa tayo? Akala ko ang sungit sungit mo noon. Pero hindi pala. Kasi habang lumilipas ang araw, mas nakikilala kita. Noon palang, alam ko nang mahal kita. Kaya naman nung araw na nangyari yung sunog, hindi ako nagdalawang isip na itulak ka palabas kahit na alam kong makukulong ako sa loob." For we can still go on . . . And make it through... Hinalikan ko ang kamay nya. "Nung nasa States ako, pakiramdam ko laging may kulang sakin. Lagi akong may napapanaginipang batang lalaki na hindi ko makita ang mukha. Inisip ko baka si Quen lang yun. Pero alam mo, simula nung nagkita tayo dito sa Pilipinas, nung naging friends tayo... hindi ko na napapanaginipan yung batang lalake. Laging ikaw nalang ang napapanaginipan ko." Just say you'll never go . . . Say you'll never go away... I smiled with what I said at pinahiran ang luha ko kahit na patuloy pa rin naman itong tumutulo. How can I make my dreams come true . . . Without you... "Akala ko, masyado lang akong in love sayo kaya mo napalitan yung batang lalaki sa panaginip ko. Pero hindi pala. Nagkamali pala ako. Kasi alam mo, nawala lang pala yung pagkablur ng mukha nung batang lalaki. Kasi ikaw pala yun, Patrick. Ikaw pala yung batang lalaking matagal ng kulang sa buhay ko." Binitawan ko ang kamay nya at ibinaon ko ang mukha ko sa dibdib nya habang nakayakap sa kanya. You were the one who gave love to me . . . You are my fantasy... "Hindi ka man agad narecognize ng mata at isip ko, masaya na rin akong nagawa kang maalala ng puso ko." Umayos na ko ng upo at hinagkan ko ang mukha nya. I cannot live out on my own . . . "Pero bakit ganun. Kung kelan masaya na tayo, kung kelan alam na natin ang katotohanan, tsaka naman nagkaganto. Ang lapit lapit ko sayo ngayon, Patrick. Pero wala ka naman sa tabi ko. You're so close... yet you're still so far..." Napalingon ako sa table sa gilid ng kama nya at nakita ko ang dalawang necklace. Ang mga necklace namin. Kinuha ko ang mga ito at tinitigan. And just forget the love you've always shown.. "Buti pa ang dalawang bata dito sa necklace, magkasama pa rin. Buti pa sila noh? *sob* *sob* Buti pa sila. Kasi tayo, hindi na magkakasama ulit. *sob* sob* Iisipin ko nalang na tayo tong dalawang to. Para kahit sa necklace man lang.... kasama pa rin kita." And accept the fate of my condition . . . Pinagsama ko ang dalawang pendant sa isang strap at isinuot ko ito. Hinawakan ko ulit ang kamay ni Pat. Please don't ever go... "Nakakainis ka Patrick. Sabi mo hindi ka bibitaw hangga't hindi ako ang nauuna. Hindi pa naman ako bumibitaw ah! Bakit mo ko iniwan? Bakit kailangan mo pang isakripisyo yung buhay mo para sakin? Nakakainis ka talaga!" For I cannot live my life alone.. Tinitigan ko lang si Patrick. At dko mapigilang ngumiti. I smiled a bitter smile. A smile full of loss and pain. But still, it was full of love. "I will always remember what you told me Pat... that you love me more than your life. You loved me, you love me and you will always love me. Forever your heart will belong to me. I alone and nobody else...... I will keep those words in my heart forever..." Say you'll never go . . . Nilagay ko ang kamay ko na kahawak ang kamay ni Patrick sa tapat ng puso ko. "Feel my heart, Patrick? It will always beat for you, no matter what . . . I love you, Pat. I may let go of this hand, but I will never let go of you. I will keep my promise until the end." Say you'll never go out my way... I slowly let go of his hand and gathered all of my energy para magawa kong makatayo. I held his face and kissed him. Say you'll never go... Nung naglapat na ang mga labi namin, I felt the same old feeling. Parang dati lang. But this time, hindi na sya nagrerespond. For we can still go on.... I broke the kiss at umupo na ako. I looked at Patrick and carefully examined his face --- memorizing every detail of it. His eyes, his nose, his lips.. Kasi alam kong ang mukhang tinititigan ko ngayon ay sa picture ko nalang pwedeng makita ulit... I called Quen and told him I'm ready. "Are you sure Ella? Once you leave, there's no going back..." Quen And make it through... "Yes, I'm ready. Besides, I'm not going anywhere. Katawan lang ni Pat ang iiwan ko. My love for him will always remain." Just say you'll never go.... Tinulak na ni Quen ang wheelchair. Pero nung nasa may pinto na kami, I looked back to see his face... that face I know my heart will never forget. "Goodbye Patrick... I will always love you." Say you'll never go away... --------- 

PATRICK'S POV 

Pagkamulat ko ng mata ko, parang gusto ko na ulit isara ang mga ito. I woke up in an unfamiliar place. Pero bakit ganto? Iba ang feeling. Ibang-iba. Sinubukan kong maghanap ng iba pang tao dito sa lugar na to and success! May nakita akong isang babaeng nakatalikod. Pero kahit nakatalikod sya, kilala ko pa rin kung sino to. Si Ella. "Miss na kita. Sana andito ka ngayon, para makita mo yung naging success ng efforts natin. Ng efforts mo. Mahal na mahal kita, sana alam mo yan." nakangiti niyang sinabi yan, pero mamaya-maya, umiyak na rin sya. "Oo naman. Alam na alam ko yun. Syempre, mahal din kita e. Kaya nga ginawa ko tong lahat para maging masaya ka. Wag ka na umiyak ha?" sabi ko sa kanya. "Pano ba yan, kailangan ko munang umalis. Babalik nalang ulit ako dito ha. I love you, Patrick." "Bye, Ella. I love you too." At tuluyan na siyang umalis, at iniwan ako. Bakit ganun? Kausap nya ako, pero parang hindi nya ako nakikita? Katabi ko sya pero parang ang layo layo nya? Ella? Bakit? Lakad lang ako ng lakad, hanggang sa may makakasalubong akong lalake. Balak pa yata akong banggain nito e. Ayaw ba namang tumabi. Ay nako, bahala sya. Basta ako, hindi ako tatabi. Mapride na kung mapride. Palapit na kami ng palapit, pero dinaanan nya lang ako. AS IN PARANG HANGIN LANG AKO SA HARAP NYA. LITERALLY. MULTO BA TONG LALAKING TO? O, baka naman. . . Tumingin ako sa paligid ko, at dito ko narealize na nasa sementeryo pala ako. Maraming tao, pero hindi nila ako nakikita. Dinadaan-daanan lang nila ako na parang hangin lang ako sa harap nila. Parang si Ella lang kanina. Kausap nya ko, pero hindi naman nya ko tinitingnan. That was when it hit me... I'm a ghost. Nabangga nga pala ang sinasakyan naming motor ni Ella. But no. This can't be. May promise ako kay Ella! Napaluhod nalang ako at napaiyak. Laking gulat ko nung may humawak sa balikat ko. "Patrick . . ." Napatingin ako sa kanya at hindi ako makapaniwala sa nakita ko. "Yaya?!" Ang yaya ko noong bata ako. Pagkatapos kasi nung sunog noon, nagresign na sya at nawalan na kami ng balita sa kanya. "Oo, ako to, alaga. Namiss ko kagwapuhan mo ah!" sabi nya at niyakap ako. "Bakit ka nandito yaya? Patay ka na rin ba?" Bumitaw na sya sa pagkakayakap at nginitian ako. "Oo, Patrick. Nagkaron kasi ako ng cancer e. Haay. Binatang-binata ka na ah!" ginulo nya ang buhok ko at ako naman, nginitian ko sya. "Ya, patay na ba talaga ako?" "Sa totoo lang, oo." Napayuko ako sa sinabi ni yaya. "But you still have the chance to go back" Napatingin ako sa kanya. "You're in a place between life and death Patrick. Yung nakita mong scene kanina? Hindi yun totoo. Well, somehow it's true. It is just one possible outcome. Pwede yung mangyari, pwede ring hindi. It will all depend sa kung anong pipiliin mo." "Pipiliin ko?" "You can either choose death and leave all of your loved ones sa mundo. Masyado ka ng maraming pinagdaanang sakit Patrick. Hindi ka pa ba napapagod? I think you deserve a rest. Or you can choose to live. But if you choose that, patuloy ka pa ring makikipagsapalaran sa agos ng buhay. Kailangan mo pa ring harapin ang bawat hamon nito. Sa dinami-dami na ng nangyari sayo, hindi ka pa ba nagsasawa sa mga problema?" Natigilan ako sa sinabi ni Yaya. Tapos na ba talaga ang mission ko sa mundo para basta basta nalang akong lumisan without even saying goodbye to the people I love? To my mom, my dad... To my Ella...... Ella.... Say you'll never go... When I thought of that name, bigla akong may narinig na boses. Isang boses na kilalang kilala ng puso ko. Say you'll never go out my way... "Patrick... diba may promise ka? Diba sabi mo hindi mo ko iiwan? Diba sabi mo hindi tayo maglelet go? Pero bakit ganyan ka? Bakit Patrick? Wag mo naman to gawin sakin oh. Please Patrick...." Lumingon ako kung saan saan pero wala akong makitang nagsasalita. Say you'll never go . . . For we can still go on... "Hindi ka man agad narecognize ng mata at isip ko, masaya na rin akong nagawa kang maalala ng puso ko." Masaya rin ako Ella. Masaya akong pareho lang pala ang isinisigaw ng puso natin. And make it through... "Feel my heart, Patrick? It will always beat for you, no matter what . . . I love you, Pat. I may let go of this hand, but I will never let go of you. I will keep my promise until the end." Napaluha ako sa sinabi nyang yun. And with that, I made my decision. Just say you'll never go... I looked at yaya with certainty in my eyes. "Have you decided?" She asked me with a smile on her face. Say you'll never go away...

"Yes, yaya. And I think this is for the best."