𝘾𝙊𝙈𝙋𝙄𝙇𝘼𝙏𝙄𝙊𝙉 𝙊𝙁 𝙎𝙃𝙊𝙍𝙏 𝙎𝙏𝙊𝙍𝙄𝙀𝙎

I PAINTED HER EVEN IF I'M BLIND

I PAINTED HER EVEN IF I'M BLIND

“Mom, I wanna donate my two eyes to her..”

A scenario flashbacks in my mind. A little boy with a stage 3 cancer who wants to donate his eyes to a blind girl.

“But baby, you dream to be painter someday. How can you paint if you're blind?” His mom asked him.

“But mom, can't you see her? She can't see. I'm sad seeing a beautiful girl in a condition like that.”

The little boy look at his mom with a begging eyes. His mom shooked her head. Hindi niya kayang makita ang anak niyang ganyan. He's only 12 years old for God sake. Napakabata pa niya para mawalan ng liwanag sa buhay. But she can't do anything but to accept the fact na anytime, pwedeng kunin sa kanila ang kanilang anak.

“Baby, anak. Gagaling ka pa hindi ba?”

“We're not hundred percent sure, mom. Pero gusto kong ibigay sa kanya 'tong mga mata ko if ever na mawala ako..”

“Of course, you're not going to die.”

“Mom.. I want to donate my eyes to her, please.”

I woke up feeling heavy in the morning. Kinuha ko ang baston sa gilid ng kama ko at pumanhik papalabas. Just like my everyday routine. I am now 22 years old. At ang senaryong kanila lamang nangyari ay isang panaginip. Panaginip na nangyari ilang taon na ang nakakalipas.

“Good morning, honey.” Bati sa akin ni mom. I smiled.

“Good morning, too.”

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa makarating ako sa paroroonan ng mga paa ko.

“You're going to paint?” My mom asked me.

“Yup. Gonna paint the girl I met when I was a kid.” I said with a smile on my face.

Hindi ko alam. Basta ang alam ko lang gusto kong ipinta ang napakaganda niyang mukha. Naalala ko pa noong bata ako lagi akong nakatingin sa kanya na parang isinasaulo lahat ng detalye sa mukha niya. Gusto ko siyang ipinta ng mga oras na iyon pero hindi ko nagawa dahil binigay ko ang pares ng mata ko sa kanya.

Sinong mag-aakalang ang batang may stage 3 cancer noon ay isa ng cancer survivor ngayon?

10 years ago when I saw her at the hospital. Yakap siya ng mom niya na umiiyak pero siya nakatingin lang sa kawalan. That time I already knew na she's blind.

But now, masaya ako kasi binigay ko sa kanya ang mga mata ko.

I took a deep breathe bago buksan ang pinto at magbilang.

“One step... Two.. Three.. Four.. Five.. Six.. Seven.. Eight.. Nine.. Ten step..”

Sampung hakbang ang hinakbang ko para matungo ang painting na ilang taon ng nakatago rito.

Yes, I can't see. I'm blind. But hey, I can do whatever I want. I am me. I believed in myself na magagawa ko ang mga nagagawa ng mga taong hindi bulag.

I touched the painting.

“I miss you.”

I kissed it bago umupo sa upuang ginagamit ko noon.

I painted some clues or marks sa painting para malaman ko kung nasaang detalye na ako. I touched the lips part. Sa ngayon, ito pa lang ang napapaint ko. Yeah, ang hirap sobra.

Days passed.

Nagising akong muli sa napakalakas na pagbubunganga ni mom sa labas. Just like the other day, lumabas ako gamit ang baston.