Kusurlarıyla barışık ve kendini her geçen gün geliştirmeye çalışan biriydi o. Ben ise onunla beraber küçülüyordum. Beraber büyümek istiyorcasına....
O bir çiçek kadar narin, derin ve özeldi. Ben ise onun dikeni...
🔗Çınar Göktuğ ve Eylül Akça🔗
Daha...
*Selam. Yukarıdaki şarkıyı açarak bölümümüzü okuyalım. Çünkü şarkı, bu bölümle alakalı<
Bolca yorum yapmayı ve oy vermeyi de unutmayalım.
Güzel okumalar💙*
18.BÖLÜM: ❝Umut❞
"Umut şimdi hiç görmeyen birine gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkansız..."
|Bölüm Şarkısı: Cem Adrian&Aylin Asım-Herkes Gider Mi?|
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Apar topar hazırlanıp, Ecrin ile hastaneye gitmek üzere bir taksiye bindik. Annemle konuşmama göre durum kritikti. Hastalığının son evrede olması ise her an ona bir şey olabileceği anlamına geliyordu. Çınar'ın üzüntüden harap içinde olduğunu söylemişti. Annesinin hastalığını öğrenince ise daha kötü olduğunu. Bana gelme demişlerdi ama olmazdı. Çınar'ı bu durumda yalnız bırakamazdık değil mi?
"Durumu çok mu kötüymüş?"
"Sanırım." Başımı taksinin camına yaslayıp havaya baktığımda Ecrin omzuma yaslandı. "Kadını tanımıyorum ama ben bile çok üzüldüm."
"Haberde gördüğümüz bir insana bile çok üzülüyoruz, kaldı ki yakın biriydi."diye mırıldandım. "Yani eski kaynanandı."
"Ya sabır."
Geriye kalan yolu çok az konuşarak bitirip, hastaneye sonunda vardığımızda hızla içeriye girdik. "Pardon Gamze Göktuğ, hangi katta acaba?"
"İkinci katta ameliyathanede"
"Teşekkür ederim."
Merdivenlerden çıkarak ikinci kata geldiğimizde annemleri görmemle yanlarına gittim. Annemler hüzünlüydü. Çınar ise öylece bakıyordu. Emin amca da farksız değildi.
"Durumu nasıl?"
"Bayılmış, daha sonra hastaneye getirilmiş. Acil ameliyata alınmış. Durum da.."
Çınar, anneme bakarken annem oturdu. Ecrin de yanına geçtiğinde, bende Çınar'ın yanına oturdum. Bir süre kimse konuşmazken, annem ve babamlar kantine indi. Gamze Teyze hala ameliyattaydı. Ecrin ise on beş dakika yanımda durup, daha sonra benim de isteğim üzerine evine gitmişti. Gece geç saatlere geliyordu.
"Annem bana hiçbir şey söylememiş Eylül. Uzun zamandır saklıyormuş. Tedavi olsa geçerdi, ama olmamış. Babama sordum, niye tedavi ettirmediniz diye." Yutkundu ve arkasına yaslandı.
"O zamanlar sıkışık bir durumdaymışız. Tedavi parasını toplayamamışlar bir türlü. Ama bana neden söylemediler Eylül? Neden?"
Derin bir nefes alıp, dizine vurdu."Sürekli kusuyordu, sürekli hastalanıyordu, başı dönüyordu. Anlamadım ben. Aptalım çünkü. Beceriksiz biriyim ben." Gözleri dolarken ameliyathaneye baktı. "Şimdi onun orada canı acıyor ve ben duruyorum öylece."
