Kusurlarıyla barışık ve kendini her geçen gün geliştirmeye çalışan biriydi o. Ben ise onunla beraber küçülüyordum. Beraber büyümek istiyorcasına....
O bir çiçek kadar narin, derin ve özeldi. Ben ise onun dikeni...
🔗Çınar Göktuğ ve Eylül Akça🔗
Daha...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annemlerin oturduğu çardağa vardığımda çardakta tek başına oturan annemi fark ettim. Annemin gözleri yoğun bir şekilde bana bakarken yanına oturdum. "Neredeler?" diye mırıldandığımda annem masadaki eşyaları toplamaya başladı.
"Çınar geldi yanımıza... Ben başka birini seviyorum, Eylül bana göre değil dedi ve ailesiyle beraber çıkıp gittiler."
"Ne?"
"Birden geldi, ve bunları söyledi. Sende bir şey var Eylül."
"Hayır."
"Haftalardır bir şey demiyorum. Telefonunu eline her aldığında fark ediyorum. Bir şey var."
"Hayır."
"Var Eylül. Telefonun haftalardır sürekli çalıyor. Sürekli mesajlar..."
"Ne alaka?"
"Seni tanımıyorum mu sanıyorsun? Senin davranışlarından her şeyi anlarım ben Eylül. Biri var değil mi?"
"Ne?"
"Bunu ona söyledin, ve o yüzden böyle şeyler dedi değil mi? Birisi var."
"Hayır, yok."
Annem masadaki eşyaları topladığında derin bir nefes aldı ve bana döndü. "Arabaya geç, geliyorum."
Yavaş adımlarla arabanın olduğu yere kadar yürüdüğümde gözümden birkaç damla yaş damladı. Dediği gibi her şeyi yanlış anlamıştı. Her şeyi...
Hemde çok yanlış...
Gözümdeki yaşları silip, arka koltuğa geçtiğimde annem de birkaç dakika sonra arabaya geçti.
"Geçen hafta, iş için bir teklif gelmişti." yutkundum ve verebilecekleri cevapları beklemeye başladım. Hiçbir şey söylemezlerken derin bir nefes aldım. "Gayet güzel bir şirkette, mimarlık... Ayağım da birkaç güne toparlanır... Cuma günü gideceğim."
Hala bir şey demezlerken telefonumu çıkardım ve diğer cebimde olan kulaklığı kulağıma takıp, kısık sesle şarkı dinlemeye başladım.
Artık hiçbir şey umrumda değildi. Kendim için yaşayacak, kendim için kararlar verecektim.
Bu zamana kadar yeterince başkalarının düşünceleriyle yaşamıştım... Artık, kendim için yaşamanın vakti çoktan gelmişti...
Sadece Eylül Akça olarak kendi ayaklarımın üzerinde duracak, kimseyi umursamayacaktım.
