Kusurlarıyla barışık ve kendini her geçen gün geliştirmeye çalışan biriydi o. Ben ise onunla beraber küçülüyordum. Beraber büyümek istiyorcasına....
O bir çiçek kadar narin, derin ve özeldi. Ben ise onun dikeni...
🔗Çınar Göktuğ ve Eylül Akça🔗
Daha...
Öncelikle yukarıdaki şarkıyı açalım. Bana bu şarkı, şarkının anlamı Çınar'ı hatırlattı. Çok hoşuma gittiği içinde bunu bölüm şarkısı olarak koymak istedim. Dinleyerek okursanız bölümü, daha iyi olur bence.
O zaman bölüme geçelim.
İyi okumalar🍒*
29.BÖLÜM: ❝Bir Takım Duygular❞
"Bırak, hiçbir şeyin farkında olmadığını sansınlar."
|Bölüm Şarkısı: Alec Benjamin-I Built a Friend|
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eve darmaduman bir biçimde girmiştim. Öylece hüzünlü, garip duygular içerisinde...
Annem bu halimin nedenini sormuştu. Yalnızca biraz dinlenmek istediğimi söylemiştim ona.
Daha sonraysa her şeyi anlatacaktım. Belki de anlatırsam rahatlar ve duygularımın anlamını öğrenirdim.
Ama şu an için biraz dinlenmem lazımdı. Duygularımı kendi çapımda düşünmem lazımdı.
Çınar'ın verdiği kitabı masama koydum. Üzerimi değiştirdim ve saçlarımı topuz yaparak yatağıma geçip, pikemin altına girdim.
Bir süre öylece durdum. Kendimi sakinleştirdim, daha doğrusu kalbimi sakinleştirdim. Düşüncelerimden ayrılmaya çalıştım.
Ve ayağa kalktım. Banyoya girip yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa annemin yanına girdim. Annem yemek hazırlıyordu. Beni görünce, yemeğini bıraktı ve bana döndü. Kendi kendime olanları anlatacağımı bildiği için bir şey demedi, bende sandalyeye oturdum ve derin bir nefes alarak konuşmaya başladım.
"Bana karşı bir şeyler hissettiğini söyledi." diyerek bodoslama daldım konuya. Annem merakla yanıma oturdu ve anlatmamı bekledi.
"Bir kitap okumuş, bu anlamlandırmış hislerini."
"Sen ne dedin?" diye mırıldandı annem. Gözlerimi ona çevirdim. "Onun yanında mutlu hissettiğimi fakat duygularımın anlamını bilmediğimi söyledim."
"Anlamını bilmediğin için mi bu haldesin?"
"Evet." diye mırıldandım. "Anne ben bilmiyorum duygularımı. Garip hissediyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum."
"Zamana bırak kızım. Ben.. sizin aranızdaki bağı görmedim mi sanıyorsun. Artık birinizin itiraf etmesi gerekiyordu."
"Böyle işte, bir de kitap verdi. Onu okuyunca belki de anlamlandırırım tüm her şeyi."
"Bak, Çınar çok iyi bir çocuk. Umarım her şey hayırlısıyla olur. Üzmeyin kendinizi tamam mı?"
"İnşallah üzmeyiz anne." annem beni kollarının arasına aldı. En son bu duyguları on sene önce konuşmuştuk ve ben çok garip hissediyordum.
