Kusurlarıyla barışık ve kendini her geçen gün geliştirmeye çalışan biriydi o. Ben ise onunla beraber küçülüyordum. Beraber büyümek istiyorcasına....
O bir çiçek kadar narin, derin ve özeldi. Ben ise onun dikeni...
🔗Çınar Göktuğ ve Eylül Akça🔗
Daha...
Yukarıdaki şarkıyı açmayı unutmayalım, bölüm sonunda görüşürüz. İyi ve keyifli okumalar. *
9.BÖLÜM:❝Çınar ve Akça❞
"Yine gece oldu, koskoca lacivert bir boşluk..."
|Bölüm Şarkısı: Hemsaye-Lacivert|
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~10 Gün Sonra, 22 Eylül~
Eylül'den...
Her şey şuana kadar normal bir şekilde ilerlemişti... Çınar'ın beni günlük ziyaret etmesi, ziyaret edemezse bile bana mesajlar atması...
Yavaş yavaş alışıyordum ona...
Alıştıkça da daha özel olduğunu anlıyordum...
Tavırlarına ilk gün garip demiştim değil mi?
Hayır, o garip değil.
Diğer insanlar garip...
O özel, hem de çok!
Bugün alçımın çıkarılacak olması beni heyecanlandırıken, annem üzerime bir hırka verdi ve beni ayağa kaldırdı. Yavaş bir şekilde odadan ve daha sonra evden çıktığımızda gelen havayla beraber derin bir nefes aldım ve bizi bekleyen babamın arabasına geçip arka koltuğa oturdum. Annemgil şu iki haftadır o kadar narin bir şekilde bana bakıyorlardı ki, bir bebek gibi ilgilenilmem...
Hatta geçen hafta annem masal bile anlatmıştı...
Rüzgar birkaç gün önce gitmişti, dersleri daha da yoğunlaşmıştı ve sınavına az kalmıştı. Fakat düğün tarihi kesin olunca tekrar gelecekti...
Birkaç haftadır kafam çok karışıktı, evlenmek... Bilmiyordum, her şey çok garipti.
Arabadaki koltuğa yerleştiğimde babam arabayı çalıştırdı ve yakında olan hastanenin yolunu tuttuk. Yaklaşık beş dakika sonra hastaneye vardığımızda anne ve babamın yardımıyla hastanenin içine girdim.
Sıra beklemeden, randevumuz olduğu için direkt röntgen çekimine girdiğimde her şey hızla gelişiyordu...
Röntgen çekiminin bitmesinin ardından yaklaşık on dakika boyunca bekledik ve sonunda doktor odasına geçtik. Doktor gerekenleri bana söylerken ben dinlemiyordum bile...
Daha sonra odadan çıktık, ben hızla ayağımdaki alçıdan kurtulmayı beklerken başka bir odaya geçip yatağa oturdum.
Derin bir nefes alarak ayağıma baktığımda kulaklarımı sağır eden birkaç dakika içinde alçım çıkarıldı.
Özgürlüğüne kavuşmuş kelebek gibi hissederken, ayağımdaki ağrılığın da yok olmasıyla biraz garip hissetmiştim...
Öncelerde zaten alçıyla basabildiğim için artık yürümemde engel kalmamıştı... Annemin çantasına koyduğu ayakkabımın tekini ayağıma geçirdim ve ayağa kalkıp, babamdan tutunarak önce odadan, daha sonra da hastaneden çıktıktan sonra gelen temiz hava kokusunu içime çektim. Yine babamdan tutunarak yavaş bir şekilde yürüdüğümde arabamıza bindik.
