Unbinding Ties of Sloth

Kabanata 48

"Binibini, namatay po ba si Juan Crisostomo Ibarra?" Katatapos lang ng talakayan namin sa huling kabanata ng Noli me Tangere.

"Iyon ang pagkakaalam ng lahat." Saad ko.

"Paano na si Maria Clara? Nagmadre po talaga siya?"
Sasagot pa lang sana ako nang biglang magsalita ang isa sa mga matatalino kong estudyante.

"Si Elias 'yong namatay. Si Basilio 'yong batang tumulong sa kanya para ilibing yong bangkay. Muli siyang babalik sa ibang katauhan sa ikalawang nobela ni Rizal, sa El Filibusterismo. Si Maria Clara naman ay mamama-"

"Hala! Spoiler!" Reklamo ng buong klase sa mahabang paliwanag ni Marvie.

"Ney! Ano ba yan! Kainis..." dagdag reklamo pa ng iba.

"Ikaw na, Marvie!" Paghihimutok naman no'ng isa.

Napangiti na lang ako. Hanga din talaga ako sa batang ito. Masigasig magbasa at may pa-advance reading pa. Kung ang lahat ng mag-aaral ay kasing sipag niyang mag-aral ng panitikan, wala ng problema ang mga gurong kagaya ko.

Pero iilan lang ang nagkakaroon ng interes sa mga ganitong babasahin. Napabuntong hininga ako. I bid my students goodbye after I reminded them about their homework and our activities for tomorrow.

Alas singko na nang matapos akong mag-ayos ng mga gamit ko sa mesa. Another day had passed. So far, satisfied ako sa pagtuturo ko. I can see how appreciative my students were of the Filipino subject.

As usual, tanaw ko na si Paco na papunta sa faculty room ng Filipino Department. Alas tres natatapos ang klase niya. Medyo malayo din dito ang Engineering Building. Ilang weeks na lang, patapos na siya sa unang taon niya sa kursong pinili.

He's wearing his uniform, maroon polo, black slacks, and black shoes. Part siya ng "Psalm Strings", yong band ng school na tumutugtog sa Campus ministry nina Tatay Xenon at Ate Emilia sa BCA. They started the ministry two months after Shaza graduated. It was the time when the BCA Admin, Saul Matthew Ramirez, had his life-changing testimony that made a lot of youth especially students turn back to God. That was almost two years ago.

He always waits for me for almost 2 hours, ihahatid ako sa boarding house, magpapalit saglit at babalik para sa practice nila.

I told him na kaya ko na pero ayaw niyang magpapigil kaya nakasanayan ko na din.

"What's the difference? I've been watching your back since then. I'm always two steps behind you." Lagi niyang rason. Napangiti ako nang maalala iyon. One of his confessions to me was his stalking days. Madalas daw niya akong ihatid noon. But I never noticed because I never looked back before.

"There's a big difference. Before, you're just two steps behind. Now, you're two centimeters beside." Saad ko naman sa kung anong pinagkaiba ng noon at ngayon.

Ganito na kami ka-close. Hindi kami. He's just too open in expressing his feelings for me. Wala kasi siyang hiya. Alam naman niyang hindi pa ako handa to enter a relationship more than just this kind of friendship.

Siguro kasi komportable na ako sa kanya at kampante akong nandiyan siya. Naghihintay. Hindi ko siya pinapaasa. Nilinaw ko naman sa kanya na wala pa sa isip ko iyon.  Naalala ko tuloy ang ilan sa mga conversation namin tungkol doon.

"I don't think I'm on it."

"It's okay. Di ko naman sinasabing magcrushback ka. I just wanted to let you know how I really feel. Wala kang kailangang gawin. Crush kita noon. Nagustuhan kita lalo. At sigurado ako, mahal na kita."