We Got Married Book Two

Five🍀

"I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel."
-Maya Angelou

********

Fern's POV 

It has been a year, yet looking at my reflection on the looking glass, I still feel the same. 

Red hair? 

Ripped jeans? 

Cold eyes? 

I may have changed but I know something is still bothering me. 

" Tapos ka na bang mag-ayos?The car's leaving in less than a minute. Ayokong ma-late sa unang araw nang klase," ani Ares habang nakasandal sa pintuan nang aking kwarto. 

" Yeah." tipid kong sagot sabay hablot nang aking bag sa ibabaw nang kama. 

Bumaba ako sa garahe nang bahay at saka umakyat sa passenger seat. Sumunod naman si Ares. 

" Would you mind putting your seat belt on?" nakangising sabi ni Ares habang pinapaandar ang kotse nito.

I rolled my eyes as I buckled up. I know Ares is a reckless driver at kapag sumakay ka sa kotse niya siguradong pagsisisihan mong hindi mo naayos ang seatbelt mo. 

I stared outside the window to at least forget the thing that was bothering me this morning. 
There are some things in my past that I don't wanna remember. Like painful memories... and.. people who want me out of their life. 

But the thing is, in order to forget those people I guess forgetting them requires dealing with them. Even if that person is... him. 

"Are you okay? Don't tell me nahihilo ka sa istilo nang pagmamaneho ko?" tanong ni Ares nang mapansing tahimik ako sa biyahe. 

Hindi siguro siya sanay lalo na at alam niyang hindi ko ugali ang tumahimik at magmukmok mag-isa sa gilid. 

"Nothing, may naalala lang ako,"sagot ko. 

" Ano namang naalala mo?" 

I stared at Ares at saka huminga nang malalim pero bago pa ako nakasagot ay biglang pumreno si Ares. 

" Sh*t!" mura niya. 

Napatingin ako sa harapan at nakitang biglang huminto ang puting kotseng sinusundan lang namin. 

" Look at those humans! Akala nila parking area nila ito?! Geez, if I didn't step on the brake baka nasira na ang kotse ko!" sigaw ni Ares. 

Mahilig kasi sa sasakyan itong si Ares at siguradong kapag nagasgasan ang kotse niya kaya niyang mangbali nang leeg. 

Bumusina lang si Ares at saka nilagpasan ang puting kotse. Dumiretso kami sa parking area nang school. 

Bumaba kami nang kotse at hindi ko maiwasang mapatitig sa malaking eskwelahan. Thanks to Ares nakapasa ako sa entrance exam nang university. Iba't ibang libro mula sa library nang kanyang bahay ang nabasa ko kaya ayan, hindi ako nahirapan. Besides, hindi ko man lang inexpect na ako ang magtotop. 

"Let's go," nakangiting sabi niya. Sumunod ako sa kanya. 

At habang naglalakad kami sa hallway ay narinig ko na naman ang bulong-bulongannang mga estudyante. 

"Oh , gossips. Maybe I should do something to zip their mouths," mahinang sabi ni Ares sabay irap at ayos nang kanyang bag sa kanyang balikat. 

Sanay na akong pinag-uusapan nang kapwa ko estudyante the day I had sticked with Ares and his five sidekicks. Kaya nga akoyo sa mga hallways. People will stare at me at start to tell that I'm a gold digger. Dahil ba mayaman sina Ares at makapangyarihan ang pamilya niya sa bansa?