close as strangers |rosékook

fourteen

Bu sokak, bu kaldırımlar benim gözyaşlarımla mühürlenmişti.

Sanki bir şarkıymışçasına dinliyordum sessizliği. Yağmur yağmuyordu, etraf kupkuruydu ama bundan tam iki hafta önce benim gözyaşlarım yağmur olmuştu.

İki hafta, diye geçirdim içimden. Onsuz iki hafta ama, onsuz geçen on sekiz yıl.

Kollarımı biraz daha sardım bacaklarımın etrafına. İçerisi sıcak olmasına rağmen üşüyordum, üstüme mavi kazağımı giymiştim ve elimde hâlâ dumanı tüten kahvem vardı. Seul yazın çok güzeldi ama sonbahar geldiği gibi kasvetli havaları da geri dönüyordu. İki haftadır gökyüzü çok küskündü.

Neler olmuştu cidden? Aklım, hayalim almıyordu bunca tesadüfü. Hayatım boyunca kaçtığım şey beni yine bulmuştu, üstelik aşık olduğum kişi beni gafil avlamıştı. Sırtımı dönüp yere damlayan gözyaşlarımla eve zar zor yürümüştüm, arkamdan ismimi seslenmemişti bir daha. Neden seslensindi ki? Muhtemelen umursayacağı tek şey kokain satın aldığı bilgisini yayıp yaymadığım olurdu.

Hiçbir iletişime geçmemiştik. Arada göz göze geliyorduk ama ya o pes ediyordu ya da ben. Konuşmuyorduk, aramızda sanki kar fırtınaları kopuyordu ama biz ilkbahar gibi davranıp sakura ağacının altına saklanmak istiyorduk. Onsuz geçen on sekiz yıl. Onsuz geçecek bir ömür.

Herkes farkındaydı bir şeyler olduğunun ama kimse sormuyordu. Aramızdaki gerginlik fark edilmeyecek gibi değildi ki. Sadece Jennie biliyordu, o da ben evde ağlarken çatkapı tesadüfen geldiği içindi. Taehyung defalarca sormuştu ama moralimi nasıl bozduğunu fark edince vazgeçmişti. Kimseye söylemeyecektim, ama ona söylesem Jungkook'u gebertirdi.

Çenemi dizlerime yasladım. Bütün organlarımı ele geçiren ve bir ağaç gibi yeşeren bir his vardı içimde, ne olduğunu çözemiyordum ama fazlasıyla huzursuzdum. Mutluydum, gülümsüyordum ve en önemlisi o da gülümsüyordu ama şimdi kahkahalarımı diri diri gömmüştü. Hava aydınlanıyordu, güneş doğuyordu ve bütün gün yatma isteğim artıyordu. Onun asık suratını görüyordum, mutlu olmadığını fark ediyordum ve sadece ağlamak istiyordum, sarılmak istiyordum sıkıca ama adımlarım gitmiyordu işte. Duygu karmaşası yaşamak kadar kötü bir şey olamazdı.

Gerçekten hiç kullanmamış mıydı? Daha kullanmadan fark etmem benlik bir şans değildi ama kullanıyor olsa bana bu kadar tanıdık olan bir şeyi fark etmez miydim?

Güneş ışınlarını gözüme yollayarak beni rahatsız ettiğinde elimi yüzüme siper ettim ve oturduğum yerden kalkarak yukarı çıktım. Yavaş yavaş formamı giydim, sabaha karşı duş aldığımdan hâlâ ıslak olan saçlarımı ördüm. Maç öğleden önce olduğundan belki de bittikten sonra çıkabilirdim, sahilde turlardım ve eve dönerdim. Kendi kendimi delirttiğimin farkındaydım ama bunun hakkında da hiçbir şey yapmıyordum. Ölümün yine sesin elinden olacak Rosie.

Maçın ortasında bayılmak istemediğimden kahvaltı ettim ve Bay Jung gelmeden birkaç dakika önce kapının önüne çıktım, hava soğuktu ama zaten kansız bir insan olarak üstüme aldığım gri cekete rağmen üşüyordum. Soğuk havalardan nefret ediyordum, hemen burnum kızarıyordu ve sarıldığım şey sıcak bir beden değil de kaloriferler oluyordu.

Okulun önünden indiğimde bahçede neredeyse kimse yoktu, hızlı adımlarla donmamak kapıya yöneldim ama birkaç adım kala Jungkook'un da orada olduğunu gördüm ve duraksadım. O da beni görmüştü, göz göze geldik. Her baktığımda yüreğim binlerce parçaya ayrılıyordu ama beni iyileştirecek olan kişinin de karşımda durduğunun farkındaydım. Öyleyse neden kaçıyordum?

Gözünü kırpmadan beni izlediğinin farkında olmama rağmen kafamı eğdim, yüzümün önüne düşen saç tutamları birazvcık görüşümü engelliyordu ama umursamadım ve kapıdan geçmeye yeltendim. Fakat tabi ki, kemikli parmaklar bileğime dolanıp beni kenara çektiğinde planım yarıda kesilmişti. Ceketim uzun kollu olmasına rağmen ince bileğimi sarabilmişti ve sabahın bu soğuk havasında nasıl böylesine sıcak olduğunu anlayamamıştım. Her zaman çok sıcaktı. Bileğimi ondan çekmedim, zaten denesem de bırakacağından emin değildim ama vücuduma yayılmış sıcaklık beni mutlu etmişti.