Galleria

Chapter 4

"You must love arts kung sabi mong maraming beses ka nang nakapunta doon sa Galleria?" tanong niya sa akin.

Natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakauwi ngayon sa isang bistro habang kaharap siya.

"Medyo." Hindi ko maintindihan kung bakit ba tila namamaluktot ang dila ko tuwing nag-uusap kaming dalawa.

"And to think na they have an entrance fee. You must love arts too much." Dagdag niya.

Nginitian ko na lamang siya.

I feel like a teenager meeting her pen pal for the first time. That pa 'demure' and 'shy-type' moments during my high school days.

"So, would you mind if I ask you kung saan ka nakatira?" kapagkuwa'y tanong niya.

"I'm not a bad person, don't worry. I'm harmless." Depensa niya sa sarili niya.

He talk very comfortable and natural. Hindi siya yung tipo ng lalaking trying hard to impress the girl he met for the first time. It really feels like a throwback re-enactment of my high school days.

"The condominium 10 blocks away Aiva Galleria." Sagot ko.

"Hatid na kita, doon din naman daan ko eh." He have a high breed car yet he dress so simple and talk humbly.

"Excuse me Ma'am, Sir. 1 Carbonara and 1 Pasta Bolognese." Tsaka inilapag ng waitress ang aming mga order.

Tahimik kaming kumain, tsaka ko pinag masdan ang aking wrist watch.

Ano na Roya! Hindi ka na nakapag pinta. – sabi ko sa sarili ko.

"I saw your sketchpad a while ago. You really do love arts, I guarantee." Bigla akong napa tingin sa kanya.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko o isasagot ko sa lahat ng tanong niya sa akin. Tila ba ako biglang natitigilan tuwing bubuksan niya ang kanyang mga labi.

"Sorry, masyado na ata akong madaldal." Paumanhin niya then he gave me simple smile.

"Okay lang." then we continue eating.

Hindi ako pwedeng gabihin dahil ipinagluto ako ni Manang.

"What can you say about the food? Is it good?" tanong niya nanaman.

"Yeah. The pasta is perfect. Al dente just like how I want it." Sagot ko.

"Glad you like it. Isa ito sa pinakapaborito kong restaurant dito." then he smiled.

There is something in his smile that I cannot explain. It can melt the weakest heart.

Like mine.

Ngayon ko lamang napansin kung gaano kaganda ang mga mata niya na nakokoronahan ng mahahaba niyang pilik mata. Matangos and ilong niya. At sino ba namang hindi makakapansin ng mga labi niya. May kanipisan ito at mapula.

May pagka strikto siyang tingnan ngunit kapag ngumiti na siya'y napapalitan ng pagiging maamo ang kanyang mukha.

Tapos na kaming kumain nang sensyasan nya ang isa sa mga waiter upang hingiin ang bill.

Akmang maglalabas ako ng pera nang biglang.

"Today is my treat. Since nasaktan ka kanina nang dahil sa akin." Paliwanag niya.

"No. I will pay for my food." Pilit ko.

"No. I'll pay. Okay." Then he smile.

Tumango na lamang ako as a sign of defeat.

Naglagay siya ng pera sa hood tsaka isinauli sa waiter.

"Let's go?" yaya niya.

Tumango ako tsaka tumayo. Kinuha ko ang sketchpad ko tsaka Bagpack at sumunod sa kanya palabas ng Bistro.

Tinungo namin ang kotse niyang naka park sa tapat ng Bistro.

Bubuksan ko na ang pinto nang unahan niya ako.

"Here." then again, pinagbuksan niya ako ng pinto.

"T-thanks." First time kong makatanggap nang ganoong gesture and I really can't believe it.

So, chivalry isn't dead. Maybe, sleeping. But never dead.

Pumasok siya ng kotse tsaka lumapit sa akin.

Amoy na amoy ko ang pabangong gamit niya, he smell so manly.

Ramdam ko ang paghinga niya, at kitang kita ko ang pugay ng kanyang mga mata.

"Seatbelt." Sabi niya ng mga ilang pulgada na lamang ang layo namin sa isa't isa.

I cleared my throat. "A-ko na." ngunit bago ko pa ito makuha'y nai-lock na niya ito.

Nakatuon ang atensyon niya sa daan, hindi naman ganoon kabilis ang takbo ng sasakyan niya ngunit pakiramdam ko'y unti unting tinatambol ang aking dibdib.

Roya! Kung kani-kanino ka sumasama. Ano ba! – a part of my brain shouted.

Ilang minuto pa'y naramdaman ko ang pag Vibrate ng Cellphone ko.

Margo Calling.........

"Yes, Margo?" I can hear her sobs.

"R--oya...... The weddin-g. It's off." Tila hirap na hirap pa siyang sabihin kung ano iyon.

Nagtataka ako kung bakit, hindi ko alam kung anong nangyari but I have to do something.

"I'll call you back Margo." Saka ko ibinaba ang tawag niya at nag dial ng ibang numero.

"Hello?" sagot ng kabilang linya.

"WHAT THE HELL IS THAT DUSTIN?!" napataas ang boses ko.

"Ask your friend Roya! I don't know too!" he's crying too. Ano bang nagyayari sa dalawang to.

"Tell me what happened." Sabi ko sa kanya.

"I told you I don't know. Yesterday was her gown fitting and cake tasting right? In the morning, everything is fine. She sent me 'iloveyou's' and all. And after that, wala na. hindi na niya ako nirereplayan. She even blocked me on Messenger. Until kanina paggising ko, I receive a text message saying 'the wedding is off.'" Hirap na hirap siyang ikwento sa akin nag lahat dahil na rin sa sobrang iyak.

Huminga ako ng malalim.

"Are you sure wala kang nasabing ika-sasama ng loob niya?" I asked him again.

"W-ala." Dinig na dinig ko pa din ang mga hikbi niya.

So this is the sound of a man crying for the person he loves. Didn't know it's possible. – Never expected that a silly thought cross my mind.

"I'll call you back, okay." He agreed and I hung up.

"Your friend?" napalingon ako. Bigla kong nakalimutang mayroon pala akong kasama dito.

"Yeah." Tugon ko.

"Care to share?" kumunot ang noo niya.

"My friend calls off their wedding and the Fiancé don't have any idea why." Sabi ko nalang.

Tumango tango siya.

"I'll just talk to her." sabi ko saka ko tinawagan ang number ni Margo.

I will do everything para matuloy ang kasal dahil alam kong mahal na mahal nila ang isa't isa.

And,

............... because they are meant for each other.