She's With Me

CHAPTER 3

RED'S POV

Nang makarating sa bahay from school ay agad akong nagpunta sa kwarto ko para ayusin ang mga gamit na dala dala ko kanina. Masayado kasing marami.

Nang matapos na ay huminga ako ng malalim. I did it.

I survived the day 1 and luckily got a friend, a nice one.

Mom and Sky isn't here. Asa US pa sila pero susunod sila dito next month so kaya eto ako mag isa sa bahay namin.

I could tell, madaming nangyari these passed 2 years.

Napahawak ako ng maigting sa paldang suot ko habang nakaupo ako sa harap ng salamin ko.

Ngumiti ako ng isang napakagandang ngiti saka tumango tango na parang kinukumbinse ang aking sarili.

"Fake it until you make it.." Mahinang sabi ko sa sarili ko.

And here I am, finally in college and starting to pursue my dream. I'm claiming my life again.

But there's one thing that I haven't done since i got here. I haven't seen Blue and Yn. I was so nervous earlier that I might meet Blue, but he wasn't there.

They didn't know na nandito na ko. Maybe to surprise them? Or maybe I'm just not ready to see Blue.

Wala kaming contact for two years. I cut out everything, why? Because I want to focus on myself.

Everything that happened two years ago sa akin ay mananatiling pinakamapait na parte ng buhay ko.

The last time I saw Blue was when I came to say goodbye at the same time to admit my feelings for him to myself pero apart from that, I don't know kung paano ako makakalapit sa kanya ng hindi susubukang umiwas.

Gayunpaman, I stopped school for a year. Unfortunately for me, hindi ako nakagraduate noon dahil sa dami ng absents ko kaya sa states ako nagtapos. Bumalik ako dito para harapin ulit ang realidad ng mundo ko. Ang pilipinas.

Mommy took over sa businesses na naiwan ni Daddy, afterall sa kanya pa din naman talaga yon kasi magkasama sila ni Daddy nagsimula noon. While Sky on the other hand, she's already on her 3rd grade at napakagaling sa school.

And me?...

Wala, eto pa din ako. Lonely girl pa din na trying hard maging matatag at masayahin. Hindi na siguro dadating yung panahon na mao-overcome ko na huwag matakot mahawakan ng ibang tao.

I sighed and smile again. I will be free, i promise.

After that ay bumaba na ako sa may kusina para kumain na.

Nandito pa din sina Manang at Stella syempre. Ganon na din si Manong Edd, parte na sila ng pamilya.

"Iha, kamusta ang unang araw?" Masayang tanong sakin ni Manang habang naghahanda ng makakain sa mesa.

"Ayos naman po Manang, nagkaroon ako ng kaibigan." Nakangiti kong sagot

"Abay maigi yan at hindi ka na mag iisa." Anang ni manang saka hinawakan ang magkabilang balikat ko.

Otomatiko naman akong nagitla dahil doon.

Bumuntong hininga si Manang.

"Iha, alam kong mahirap hindi isipin ang nakaraan ngunit huwag mong hayaan itong sanggahan ang iyong mga magiging kaligayahan." Anang ni Manang saka nakangiti akong pinakatitigan.