ο κόμης του Μπρίστολ

κεφάλαιο 1

Λονδίνο, 16 Ιουλίου 1814

Διαβάζοντας με προσοχή το χαρτί που κρατούσε μέσα στα σκληρά από πόλεμο χέρια του , σταμάτησε στη θέση δεκαοχτώ παρατηρώντας πως απέναντι του θα είχε έναν λεπτεπίλεπτο ευγενή ο οποίος έδειχνε να προτιμάει να πίνει το τσάι του παρά να μιλάει.

Από ότι φαινόταν είχε σταθεί αρκετά τυχερός για σήμερα.

Δεν ήταν σίγουρος όμως για πόσο θα συνέχιζε να ήταν.
Ως αρχιστράτηγος πολέμου είχε καταφέρει να επιζήσει από πολυ σοβαρά τραύματα,είχε σταθεί στο επίκεντρο της νίκης,κι είχε σηκώσει την αγγλική σημαία ως λάβαρο πίστης και ευγνωμοσύνης, τίποτα όμως από όλα αυτά δεν είχε σχέση με την νέα του θέση στην κομητεία του Μπρίστολ.

Τώρα που ο πατέρας του ήταν νεκρός,ο Τζέιμς επικαλούνταν να μαζέψει τα κομμάτια του και να τα κτίσει από την αρχή.

<< Θα πάρετε λίγο τσάι κύριε;
Ήταν λάθος του να πιστεύει ότι εκείνος ο άντρας δεν μιλούσε.
<< Μα φυσικά,με ελάχιστη ζάχαρη παρακαλώ.
είπε και επιτέλους κάθισε ,με μια έκφραση σχεδόν φορτισμένη από τα  συναισθήματα του.

<< Τελείωσε ο πόλεμος.
Ναι αυτή ήταν μια δήλωση που ο Τζέιμς περίμενε να ακούσει.
Η ανακούφιση στην φωνή του άντρα μεταφέρθηκε και στον ίδιο.
<< Ήταν σκληρή μάχη , χάθηκαν αρκετοί.
<< Κι ο δικός σας ρόλος κύριε;
Ο Τζέιμς γέλασε απαλά.
Ο δικός του ρόλος ήταν πολύ σημαντικός όμως δεν ήταν διατεθειμένος να παινεύει τον εαυτό του.

<< Όσο εγώ όσο κι στρατιώτες μου κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για μια πατρίδα ελεύθερη.. επιτρέψτε μου να συστήσω τον εαυτό μου.

Σηκωνοντας το ψηλό γεροδεμένο κορμί με την στρατιωτική στολή και το χαρακτηριστικό καπέλο,έκανε μια ελαφριά υπόκλιση χαμογελώντας λοξα στον άντρα.

<< Τζέιμς θομσον.

<< Ω μα τον Θεό! Κόμη μου εσείς ήσασταν τόση ώρα; Μα πως δεν σας αναγνώρισα;

<< Έχουν περάσει τα χρόνια από πάνω μου πλέον.

Ο άντρας κοκκίνισε από ντροπή.

<< Ω όχι κόμη μου είστε πάνω στα νιάτα σας .

Η αλήθεια ήταν ότι στα είκοσι έξι του χρόνια ένιωθε πολύ μεγαλύτερος και πολύ πιο γεμάτος εμπειρίες.
Αυτό ήταν εξάλλου ο πόλεμος μια εμπειρία ζωής και θανάτου,εκεί που ξεκινούσες να εκτιμάς ακόμη και τον ψιλό Κόκο ελπίδας.