ο κόμης του Μπρίστολ

κεφάλαιο 4

Μπαίνοντας ξεπνοη μέσα από το σκοτεινό σοκάκι της μικρής γειτονιάς της ,έπεσε επάνω στο πέτρινο τοίχωμα,με το χέρι να ανεβοκατεβαίνει επάνω από το στήθος της ,σε μια προσπάθεια να ανακτήσει πλήρως την αναπνοή της.

Είχε καταφέρει να τους κρυφτεί λοιπον.
Ανόητοι που πίστεψαν ότι μπορούν να την πιάσουν.

Όταν είχε δεχτεί να παίξει αυτό το κυνηγητό βέβαια δεν είχε σκεφτεί ότι θα έπεφτε επάνω σε ένα τόσο σκληρό σώμα.
Τα μάγουλα της κοκκινησαν στην σκέψη.
Δεν κατάφερε να αντικρίσει το πρόσωπο του όμως ένα γρήγορο άγγιγμα του κορμιού της στο δικό του,την έκανε να νιώθει πολύ παράξενα.

Τινάζοντας το κεφάλι της με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη της ,ένιωσε μερικές τούφες από τα πιασμένα μαλλιά της να πέφτουν επάνω από το πρόσωπο της ,κι ύστερα τα μάζεψε ξανά.

<< Ει Ασία; Από εδώ.
Σηκωνοντας έντονα το πρόσωπο της επάνω στην σιδερένια σκάλα που ήταν κολλημένη καταμεσής του τοίχου, εγνεψε καταφατικά στην γυναίκα ,και αποφάσισε επιτέλους να ανέβει.

<< Είχες νέα από τον πατέρα σου;
Τα μάτια της Ασίας έπεσαν κοφτά επάνω στην Στρουμπουλη γυναίκα.
<< Όχι ! Από τότε που χάσαμε όλη την περιουσία είναι εξαφανισμένος,κι εγώ που θα έπρεπε να αναζητώ εξηγήσεις,ζω έτσι.
Είπε ανοίγοντας τα χέρια της σε μια προσπάθεια να δείξει το φθαρμένο της φόρεμα.
<< έχεις και εσύ τα δίκια σου ,δεν είναι εύκολο από τα μεγάλα σαλόνια να βρίσκεσαι εδώ.

<< Δεν θα το έλεγα Ελίζα,δεν μου λείπει η ζωή της λαίδης,είμαι ευχαριστημένη από αυτό το σπιτικό,από αυτή την καθημερινότητα,η μόνη μου απογοήτευση είναι η πραγματική μου οικογένεια.
Κάνοντας μια γκριμάτσα αηδιας, έστρωσε κάπως καλύτερα το φόρεμα της ,και πρόσεξε το σπιτικό στο οποίο ζούσε τώρα.

Φθαρμένες σανίδες,καθόλου κάρβουνα για το τζάκι,ένας μεγάλος πάγκος με μερικές ξύλινες καρέκλες,δύο τρεις λαμπες νυκτός,ένα υπνοδωμάτιο με ένα μονάχα στρώμα,ένα κομοδίνο κι ίσως μερικές κρεμαστρες για τα ρούχα της ,τα οποία δεν αρμοζαν όλα στην φτωχική της ζωή . Κάποια ήταν πολύ πλούσια για να μπορεί πλέον να τα φοράει.

<<Και τώρα τι σκοπεύεις να κάνεις;
Τα χείλη της Ασίας είχαν τραβηχτεί σε ένα πλατύ χαμόγελο.
<< Σκοπεύω να πάω στην Σχολή,έχω κι όλας αργήσει.
Σηκωνοντας το κορμί της απότομα από την ετοιμόρροπη καρέκλα άρπαξε λίγο ψωμί από ένα κλειστό καλάθι,το δάγκωσε και ξεκίνησε να κατεβαίνει την σιδερένια σκάλα νευρικά.