Anne's Dagboek Ft. One Direction

part 32

Het ongemakkelijke moment was voorkomen. Achter ons liepen een stel mannen met onze koffers. Op een gegeven moment stonden we stil, we moesten wachten tot ons vervoersmiddel aan kwam rijden. We draaiden ons om voor nog een paar laatste foto's, toen Simon ons een limousine in duwde. Ik greep naar een urntje om mijn nek en wenste dat mijn ouders terug kwamen. Een onmogelijke wens natuurlijk, maar dat maakte voor mij niet uit. In het urntje zat een beetje as van mijn ouders. De rest had ik in een andere kleine urn gedaan en die zat in de siraden doos van mijn moeder. Ik schrok op van mijn gedachten door Harry. 'We zijn er!' Riep hij. Ik deed mijn raam open en keek naar buiten. 'Omg meen je dit?! Dit huis os nog groter dan mijn huis en daar verdwaalde ik af en toe al,' zei ik lachend. Toen we net binnen waren, werd er aangebeld. Dat waren waarschijnlijk de spullen voor in mijn kamer. Ik had mijn bed en dat soort spullen mee, maar ook de spullen van mijn ouders waar ik heel veel waarde aan had gehecht. De jongens, Simon en ik droegen alles naar binnen en naar mijn kamer. Daarna richtten we mijn kamer in. Na een half uur vond ik het perfect, maar Niall zei dat er iets mistte en liep zonder verder iets te zeggen de kamer uit. Ik wou hem nog achterna, maar hij was te snel en verdween in de menigte met mensen. Ik liep naar de huiskamer en keek of zijn telefoon nog op de tafel lag. Nope, die had hij meegenomen. Zal ik hem bellen? Nee, hij had vast een idee. Ik liep wee naar mijn kamer waar Simon en de jongens elkaar vragend aankeken. Ook ik keek de jongens vragend aan en vroeg of ze echt niet iets meer wisten. De jongens schudden stuk voor stuk hun hoofd. Met zijn zessen liepen we terug naar de huiskamer en gingen op de bank zitten wachten tot Niall terug kwam. We zaten een kwartier (ongeveer) te wachten en kletsen, toen we de voordeur hoorden. Iedereen keek naar de gangdeur, waardoor Niall binnen kwam, maar gek genoeg had hij niks bij zich. Hij liep naar Louis toe en fluisterde iets in zijn oren. Louis sleurde me mee naar boven en sleurde me een kamer in. Volgens mij was het zijn kamer. Louis deed de deur op slot. 'Lou, wat doe je?!' vroeg ik. 'Sorry babe, opdracht van Niall,' zei hij. 'Okey, what the f*ck is going in?!' riep ik half bang. 'Mag ik er weer uit?' Louis schudde zijn hoofd, waarna ik het geluid van een boor en wat gerommel hoorde. 'Louis wat gebeurd er in mijn kamer?!' vroeg ik gestresd. Ik wist dat ik Niall en Louis kon vertrouwen, maar het gevoel van onwetendheid vond ik niet fijn. Na een paar minuten werd er op de deur geklopt. 'Ja? Wie is daar?' vroeg Louis. 'Ik ben het Nialler, doe eens open,'klonk er vanaf de andere kant van de deur. Louis opende de deur en Niall wam binnen. Hij sleurde me mee naar mijn kamer. Louis volgde ons op de voet. De deur van mijn kamer was dicht.Toen we voor de deur stonden legte Niall zijn handen voor mijn ogen. Zo liepen we mijn kamer binnen. Niall haalde zijn handen voor mijn ogen weg. Ik keek naar een voorheen bijna lege muur. Nu hing er een grote foto van Niall en mij. Die herkende ik nog  wel die hadden we laatst gemaakt en aan de muur tegenover die muur hing een foto van ons alle zes. Ik was super blij en knuffelde Niall. De foto van mij een Niall was een selfie, die hadden we bij de disco  gemaakt. De eerste keer inde voorraadkast, weet je dat nog? Toen hadden we een selfie gemaakt. Dat had ik nog niet eerder verteld aan jullie, maar bij deze. De foto van ons zessen, was een selfie van toen bij het restaurant. Die avond had ik ewn nachtmerrie over Floris. Hij was naar Londen toe gekomen en liep nu met een mes door de gangen van ons huis. Ik werd wakker, want ineens ging de deur open en er kwam iemand binnen. Het zou toch niet...?!
Heeeeey weer een hoofdstuk klaar, sorry lang nu geüpdatet maar ik ga er echt weer aan beginnenmet elke avobd updaten ik ga het tenminste proberen see ya
Xx fiekevanesch