Anne's Dagboek Ft. One Direction

part 30

Harry's paard rende er vandoor, ik stapte snel van mijn paard af en bond haar aan een boom vast. Ik weet dat zij niet zou rennen, maar dan nog. Het zekere voor het onzekere, zelfde geld was zij ook bang en zou ze ook weg rennen. Ik hurkte bij Harry neer. Zijn ogen waren dicht. F*ck! 'Harry?!' riep ik bang en probeerde hem "wakker" te schudden. Langzaam opende hij zijn ogen. 'Harry, gaat het?!,' vroeg ik angstig met tranen in mijn ogen. Ik knuffelde ik hem, omdat ik niet wist of hij echt buiten bewust zijn was geweest of niet. 'Het gaat wel an,' zei hij met een kleine lach, waarna hij aan zijn hoofd voelde. Hij haalde zijn hand terug, sh*t hij zat onder bloed. Ik werd misselijk, maar probeerde er niet op te letten. Ik pakte mijn zakmesje. Harry keek me raar aan. Ik pakte het mesje uit mijn zakmes het schaartje, knipte mijn beide mouwen af (ik zou na vandaag toch niet meer paardrijden en ik zou de manege wel toe laten aan Emeralda, want ondanks de ruzie is zij wel de enige die echt 100% alles van me weet) en bond ze om Harry's hoofd om het bloed een beetje op te vangen. 'Zo dat is beter,' zei ik lief tegen Harry. Hij lachte vriendelijk, waarna hij weer flauwviel. Ik pakte mijn paarden fluitje en blies erop, het werkte. Twinkel (het paard waar Harry op reed) kwam terug. Ik pakte haar teugel en probeerde op te staan. Het lukte niet, ik was te zwak door de misselijkheid. Man wat kan ik slecht tegen bloed! Dat is soms best irritant, vooral op momenten als dit. Ik hield alsnog de teugels van Twinkel vast, gewoon voor de zekerheid. Ik hoorde in de verte een paard galloperen, ik keek naar Harry, waren zijn ogen al open? Ja, zijn ogen waren open en keken voorzichtig om zich heen. Esmeralda kwam door de bosjes te voorschijn. 'Alles okey hier, ik hoorde knallen en ik kwam er meteen aan, ik weet hoe angstig Twinkel is voor dat soort geluiden,' zei ze. 'Ja hoor, gaat wel,' zei Harry. 'Wat heb je om je hoofd?' vroeg Esmeralda. 'Mouwen,' zei Harry. 'Hij heeft een gat in zijn hoofd, dus die heb ik verbonden,' vulde ik aan. 'Kom, we gaan naar de manege terug, goed?' vroeg ze. Ik knikte en wende me tot Harry: 'Kun je opstaan?' Hij knikte voorzichtig en zei dat hij dacht van wel. Hij probeerde het en het lukte. 'Maar jij gaat echt even niet meer rijden, kom maar bij mij achterop,' zei ik zorgzaam, maar toen...