Anne's Dagboek Ft. One Direction

part 4

"Dat is geweldig!" zei Louis via chat op facebook. "Je bent een super aardig en lieve meid, het lijkt me super om je eens in het echt to ontmoeten. Ik vertel je jongens wel vast wat over jou, maar moet gaan. Heb een repetitie voor het optreden :p." Ik lachtte en antwoordde:  "Jah, wil jou ook super graag ontmoeten, maar succes op de repetitie. bye Lou xx." "Bye beautifull," zei Louis voor hij ofline ging. Ik sloot facebook af en klapte mijn laptop dicht. Ik ging liggen op mijn bed en viel na een paar minuten in slaap. De volgende ochtend moest ik weer naar school. Ik dacht aan de vorige avond, wou ik vel naar school? Ik ging gewoon naar school, Floris kon me nu niks meer schelen. Ik had hem al eens in elkaar geslagen en dat zou ik zo nog eens doen. Ik lachtte bij het idee hem in elkaar te slaan waar de hele school bij was. Dan zou ik er meteen bij zeggen dat hij een vieze player was, zodat alle meisjes die erbij staan ook weten dat hij dat is. De week vloog voorbij, het was alweer woensdag. Vanavond moest ik nog een avond mijn normale werk moeten doen en daarna mocht ik twee dagen de personal assistent zijn van One Direction en hun liedjes spelen als ze op het podium stonden. (wel karaoke's natuurlijk, zodat hun wel zelf echt zingen!) Na het werk liep ik naar huis, maar dit keer vermeed ik het steegje bvan het gevecht. Gewoon omlopen kon ook geen kwaad toch. Ik liep mijn hoek om. Godverdomme, ze stonden nu in mijn straat, Floris en twee van zijn vrienden. Floris stind te praten met mijn buurvrouw. Ik probeerde langs zijn vrienden tte glippen, ik was namelijk te moe voor een gevecht. Ik sliep al sinds het gesprek met Louis heel slecht, dat was dus een week. De twee mannen grepen me ruw vast en riepen Floris die er meteen aangelopen kwam. Ik sloot mijn ogen, zodat ik zijn vuist niet aan zag komen, misschien doet het dan minder zeer. Ineens voelde ik lippen op die van mij worden gedrukt, meteen lieten de mannen mij los. Ik opende mijn ogen, het was Floris die me zoende. Hij stak ook ineens zijn tong in mijn mond. Ik wou niet tongen met hem, dus beet ik op zijn tong en gaf hem een bitchklap in zijn gezicht, om hem op te laten houden. Hij gaf zijn vrienden de opdracht me in elkaar te slaan. Ik kon niet vechten van moeheid. Toen Floris en zijn vrienden weg waren, liep ik naar huis. Met moeite kwam ik vooruit. Eenmaal thuis, vroeg mijn moeder wat er was gebeurd, want ik had twee blauwe ogen en zat onder de bulten en blauwe plekken. Ik zei dat het niets was en liep naar boven. Ik zou One Direction nu ontmoeten onder de blauwe plekken en bulten en met twee blauwe ogen, leuk. (Sarcame druipt er vanaf) Ik pakte mijn pyjama op mijn kamer en liep naar mijn privé douche die aan mijn kamer vast zat. Het warme water viel op mijn koude huid. Het deed zeer. Na de douche ging ik proberen te slapen, maar dat ging moeilijk door de blauwe plekken, hoe ik ook lag het deed zeer. Uiteindelijk heb ik twee uur geslapen ofzo. Het was een record kort slapen voor mij. Ik wou niet naar school, dus die belde mijn moeder voor me af. De hele dag zocht ik naar kleren die mijn lichaam het meest bedekte en toch leuk genoeg waren om de jongens mee te ontmoeten. Het werd uiteindelijk een leuk, felroze navel shirtje met de text '#selfie', daaronder een zwart langemouwen shirt en een donkernlauwe skinny jeans. Ik nam een snelle douche, deed de kleren aan, een zonnebril op en vertrok een kwartier te vroeg, zodat ik zeker niet te laat zou zijn. De jongens ariveerde iets later dan mij. "Heey, Lou!" riep ik, terwijl ik op ze afliep. "Hey anne! Jongens dit is nou Anne, vanavond en morgen onze personal assistente," zei Louis, hij duwde Niall naar voren en zei dat hij niet zo verlegen moest doen. Ik lachtte en zei: "Ik zal jullie naar je kleedkamer brengen." De jongens volgte me naar hun kleedkamer. Ik hield de deur voor hun open en net toen ik weg wou lopen, voelde ik dat iemand me mee naar binnen trok. Het was Niall, hij sloot de deur en vroeg: "Eum, Anne? Waarom heb je binnen een zonnebril op?" vroeg niall. "Omdat ik niet verblind wou worden door jullie uitstraling en knapheid," zei ik slijmend om mezelf te redden. Ik hoopte dat ze erin zouden trappen, maar nee hoor. Zayn pakte mijn zonnebril. Ze keken met grote ogen naar mijn blauwe ogen. Louis kwam op me afgelopen en wreef over mijn arm, waarschijnlijk om me te troostten ofzo. Hij wou iets zeggen, maar voelde de bulten en stroopte mijn mouwen omhoog. Hij bleef er even naar kijken. "Het is niks," zei ik. Louis keek me aan. "Niks?!" zei hij. "Ik heb niks, maar jij zit onder de blauwe plekken en bulten." Het bleef even stil, ik vond een ongemakkelijke stilte dus keek naar de grond, wat ik altijd doe in ongemakkelijke situaties. "Wie deed het?" vroeg Louis bezorgd. In zijn ogen zag ik verschillende emoties, er was woede, angst, verdriet (waarom hij verdrietig was weet ik ook niet), maar boven al was er de wraakzuchtigheid. Daar schrok ik van, hij wou toch niet...

heey weer een hoofdstuk af, hopelijk vinden jullie het leuk, ik zeg wel een hoofdstuk per dag, maar als je er meer wilt moet je het zeggen heb al tot hoofdstuk zeven op papier staan. see ya 

xx fiekevanesch