Aching To Love You

27

Aching To Love You: 2yeon part 27

~

Nayeon: J-jeongyeon....bakit hinintay mo pa ako ng ilang oras kung nilalagnat ka?? Unahin mo naman ang sarili mo....how can you keep it up to me if can't take care of yourself??

Para siyang batang umiiyak sa tabi ni Jeongyeon na ngayon ay natutulog sa hospital bed. Simpleng lagnat lamang ang sakit niya pero bakit siya umiiyak ng parang walang bukas dito?

Inayos niya ang kumot at saka inayos ang sarili. Isang oras na siya rito, kanina pa siya tinatawagan ng manager niya pero hindi niya ito sinasagot. Hindi niya maiwan si Jeongyeon. His sister is out of town..

Tumitig siya sa mukha nito. Masyadong maraming pwedeng mangyari sa isang araw, at ang araw na ito’y puno ng mga pasabog. She’s contemplating… Napakarami niyang sinabi sa binata.

• wala akong lakas makipag usap!
• You made me mad…
• I’m freaking tired!
• you are tiring me!
• I need space…ayoko munang makita’t makausap ka.

The last one she blurted is the most painful and hard to follow…maski siya ay mahihirapan kapag pinayagan siya ng nobyo. But what can she do? She’s mentally tired. Even love can’t just be the answer.

Nayeon: Love conquers all? Huh! Hindi lahat nasasagot ng pagmamahal.

She’s talking to herself right now. Just watching her boyfriend sleep. Iniisip niya kung paninindigan niya ba ang sinabi niya ngayong ganito ang estado ng kasintahan niya.

Nayeon: Jeongyeon….bakit ba ganito ang nangyayari? Masaya naman tayo noong una…bakit humantong sa ganito? Tomorrow should be our 3rd month of being together…anong gagawin ko?

Dinalaw na siya ng antok at hindi na niya inisip pa ang lugar na tutulugan. She leaned her head to the bedside and sleep.
~

Jeongyeon heard everything Nayeon have said. Hindi pa rin bumubuti ang pakiramdam niya at hindi pa nakakatulong ang sinasabi ng ni Nayeon. Nasasaktan siya sa mga sinasabi nito. Rinig na rinig niya sa boses nito ang hirap, bigat at sakit na nararamdaman ng puso niya…

Naramdaman niyang humilig ang ulo ni Nayeon sa gilid ng kama. She’s sleeping…sige, matulog ka lang…forget what happened today…

Tumingin siya sa paligid niya. Nayeon really take care of him, making him sleep and recover in a nice room…her girlfriend is sweet and caring…bakit hinayaan niyang mawala ito ng unti unti? How come did he manage to let those good personality slip away from them?

Nang marinig niyang malalim na ang paghinga nito, dahan dahan siyang bumangon, trying not to wake her up. Hinaplos niya ang buhok nito, her silky black long hair is being touch so gently. Kahit man lang ang buhok niya’y maramdaman niya ang paghaplos niya.

Touching Nayeon is hard nowadays..napakahirap na nitong hawakan. Parang may sakit siya na nakakahawa..

Jeong: Anong kailangan kong gawin para hindi ka lumayo sa akin? I can’t give you the space you want…hindi ko kaya..

~

Naalimpungatan si Nayeon dahil sa kaluskos na kayang naririnig. Matagal pala siyang nakatulog! Nang idilat niyang mabuti ang mata, nakita niyang nakaharap sa kanya si Jeongyeon, wearing lovely blue hospital gown, smiling so sweet!

Jeong: Good morning, my love. How’s you sleep?

Tumingin siya sa kanyang pwesto. She’s on the bed! Kaya pala napasarap ang kanyang tulog. She awkwardly get off the bed and shyly fixed herself.

Nayeon: (sa isip) bakit ba kailangan magkita kami ng kagigising!? my face is surely swollen!
Jeong: Okay ka lang ba? Maayos ba ang tulog mo?

Tumitig lang siya dito at hindi sumagot. He’s smiling like nothing happened! Bakit ba pabago bago ang ugali nito?

Nayeon: B-bakit ako nasa bed?
Jeong: Nilipat kita kasi baka mangalay ka e.
Nayeon: Ikaw? Saan ka natulog?
Jeong: Sa upuan. Binantayan lang kita..
Nayeon: Are you crazy!? hindi ako ang pasyente rito!
Jeong: hindi ka kasi komportble sa hig--
Nayeon: Jeongyeon namna e!! bakit ba ganyan ka?! paano kung nagkasakit ka ulit?! ang kulit kulit mo!
Jeong: Hindi na ako magkakasakit..
Nayeon: How can you so sure? Your fever is high! Your stomach is empty and your freaking lack of sleep! Why are you doing this to yourself!?

Napaupo siya’t humagulogol. Bakit ba kasi ang kulit kulit nito?

Jeong: Nayeon….sorry…dahail ito sa trabaho, pangako di na kakain na ako at matutulog… please don’t cry
Nayeon: please! Alagaan mo naman ang sarili mo!
Jeong: Sorry….k-kaya lang naman kita hindi ginising at binantayan lang kita kasi…kasi alam kong paggising mo….mag aaway na naman tayo…what happened yesterday creeps into my mind. How can I sleep? Pakiramdam ko, kapag natulog ako, paggising ko wala ka na…

Natahimik siya sa sinabi nito. Naalala niya pala ang sinabi niya kahapon…that she wanted a space…

Jeong: I can give you what you wanted…what if you enjoy your solidarity? What if you forget me? How can I do that? How can I give you that space if I’m full of painful what ifs?
Nayeon: Jeongyeon….we neede--
Jeong: I don’t need space…
Nayeon: Jeongyeon naman e…

Nayeon saw how his tears fell…it went straight to his cheeks and affects her. Kapag nakikita niya itong umiiyak ay mas nasasaktan siya.

Jeong: Kahit na masaktan pa ako, hinding hindi kita hahayaang mawala sa piling ko. I rather catch those painful stabs than losing you….

Napapkit nalang siya ng mariin. Kaunti nalang ay bibigay na siya. He has a point, but that was his view. Hindi nito naiintindihan ang side niya…

Nayeon: Jeongyeon.. please… it’s just a space..
Jeong: That space will lose my mind..yaan ang espasyong ayaw ko sa mundong ito. Bakit ba ang dali mong humingi ng space sa akin? Hindi mo na ba ako mahal?
Nayeon: H-hindi naman sa ganun…
Jeong: kung ganon, ano? Bakit?
Nayeon: Hindi mo kasi ako naiintindihan
Jeong: Ipaintindi mo sa sakin. Tingnan natin kung gaano ka rational ang dahilan mo.

She bit her lips because of his stubborness. Hindi niya masabi ang dahilan. How can she say that she met Rio? Hindi niya masabi kahit pa gustuhin niya.

Lumapit ito sa kanya at hinawakan siya sa balikat. Tumitig ito sa kanyang mga mata.

Jeong: Please don’t try to get away from me…just stay..

She sobs at what he said. With a deep baritone with sincerity melt her anger and dilemma…his sweet voice is so warm…warm enough to defrost her iced decision.

Nayeon: How can I stay with you…..why does it hard to stay by your side?

Pinunasan ni Joengyeon ang kanyang mga luha. Crying like a baby..

Jeong: Bakit ka nahihirapan? Anong dapat kong gawin?

Lumayo siya ng kaunti sa binata. She want to stay confident. She wanted to resolve her conflicts and confusion. If he’s the only person that will answer all of that, he has to make a decision.

Nayeon: Anong dapat mong gawin? Magresign ka sa trabaho mo.

Jeongyeon looks shocked at her request. Bakit ayun pa? Kaunti na lang ay makakaipon na siya sa pag aaral niya? Bakit ayun pa? Para rin naman sa kanilang dalawa ang gagawin niya?

Nayeon got her bag. Humarap siya sa binata na tulala lang.

Jeong: Bakit yun pa?
Nayeon: I know you love working….but what can I do? Iyon lang ang masasabi ko para maresolba itong nangyayari. You have to choose between me and your work.

She confidently walked. Huminto siya sa may pintuan. Jeongyeon’s frozen.

Nayeon: By the way…unhappy monthsary for us..at least make it into a happy one.

She walked out of the room after saying that. She’s preparing herself, kahit alin sa dalawa, kailangan niyang maghanda. Emotionally.

To be continued…