SESİNDE AŞK VAR || yarı texting

5.1

Arya:15 dakika içinde sahildeki kafeye gel.

Uzay:Tamam

Gazamız mübarek ola.

Tüm hafta epey bir düşünmüştüm. Belirsizliklerle ilerleyemezdim. Adını koymalıydık. Ya bizdik; ya da hiçtik.

Zorlukla el çantama yazdığı mektubu koymuştum. Hazır olduğumda anahtarları alıp çıktım.  Ayakkabılarımı da giydiğimde binadan çıkıp yürümeye başladım.

Ya bugün bizim miladımız olacaktı ya sonumuz.

Bacaklarım gerilirken hareket etmekte zorlandım. Sanki ayaklarım gitmek istemiyordu. Yürümekte zorlanıyordum. Gözlerim dolduğunda sahte gülümsemem ile yürüdüm.

Güçsüz görünmemeliydim.

Yaklaşık on dakika içinde kafeye geldiğimde dışarıdaki masalardan birine oturdum. Ardımdan Uzay'ın geldiğini görünce ayağa kalktım. Heyecanla gülümseyerek bana sarılacaktı ama elimi uzattım sadece.

İnşallah doğru şeyi yapıyorumdur.

"Selam." Karşılık vererek "Hoşgeldin." dediğimde oturduk.

Ya tarih yazıcaz, ya da tarih olucaz!

"Beni çağırmana çok şaşırdım ama çok mutlu oldum gerçekten."

O belliydi.

Şimdi diyeceklerimden sonra da mutlu olacak mı aşikardı.

"Aslında ben seni bunun için." Mektubu çıkararak konuşmaya devam ettim. "Ve babamın tehditi ile ilgili konuşmaya çağırdım. Lafı uzatmayacağım. Seni ümitlendirmek istemiyorum. Birlikte olacağımıza inanmıyorum. Ayrılmamızın sebebinin babam olduğunu biliyorum. Ama başkalarının sözlerini böyle her seferinde yaparsan biz bir ilişki yaşayamayız."

Gözlerindeki ışıltı söndüğünde içimde biraz pişmanlık vardı ama yapmak zorundaydım. Benim de zoruma gidiyordu. Gitmiyor muydu sanki?

Sevdiğin adama bitsin demek.

"Ne kadar aptalım. Ne hayallerle gelmiştim. Anladım artık beni sevmiyorsun. İçimde sadece küçük bir umut ışığı vardı." Gözlerindeki parıltılar sönünce çoktan pişman olmaya başlamıştım.

Ne olur gitmesin.

Ayağa kalktığında durdurdum. "Uzay amacım seni üzmek değil."

"Hiç önemli değil Arya. Seven insan üzülmeyi göze almıştır. Bunu sen de ben de gayet iyi biliyoruz. Ne kadar salakmışım ya." Sıkıntı ile nefes vererek konuşmaya çalıştım.

"Telefonda söyleyemezdim en azından bunu hakediyorsun." Ne diyorum ben? Cidden bunu mu diyorum.

Alayla güldüğünde biliyorduk ki kalbimizde kırıklar vardı. Ve sadece sarılsak geçerdi. "Çok teşekkür ederim gerçekten çok düşüncelisin(!)Ben gideyim. Umarım hayatında benden daha mutlu olabileceğin biri çıkar karşına."

Acımasızca söylediği sözler üzerine nefes almakta zorlandım. Söylediği şeyin zorluğuna karşı yutkundum.

Bir başkasıyla mutlu olmak...Hiçbir zaman hayal etmedim.

Arkasını dönüp gidiyordu.

Ne bekliyordun Arya. Durup sana yalvarmasını mı? Hayır. Gidecek.

Gözümün önüne onu ilk gördüğüm zaman geldi. Ne kadar da küçüktük. Birlikte yaptığımız onca şey. Geçirdiğimiz onca ay. Gözümden bir damla yaş akmıştı. Ağlıyordum.