Unnoticed but noticeable

chapter 8

Chapter 8

Habang nag lalakad sa kalagitnaan ng kawalan ay tumunog ang aking cellphone kaya minadali kung kunin ito sa aking shoulder bag. Siguro ay si Jana dahil nawala ako ngayon sa school. nakakasiguro ako na hinahanap ako nun ngayon dahil may usapan kami na mag kikita sa library para manghiram ng libro.

"H...Helo?" garalgal ang boses ko matapos ko iyong sagutin.

"hey? are you okay? " Agad na napalayo ang cellphone saaking tenga para tingnan ko sino ang tumawag dahil hindi ko iyon napansin kanina dahil sa nanlalabong mata ko dahil sa luha.

"ree? shit!...." tuluyan na kasi akong naiyak. si eugine iyon. gumaan ang pakiramdam ko matapos marinig ang nag aalala niyang boses. kahit sa boses lang niya ang narinig ko pakiramdam ko andito siya para samahan ako.

"eu...eugine help me please...." inilibot ko ang aking tingin sa lugar.

"What..what happened? wait.  where are you? " narinig ko pa itong sunod sunod na nag mura.

"Hindi hindi ko alam!" bigla ay nakaramdam ako ng takot dahil doon . paano ko sasabihin sakaniya kung nasaan ako gayong hindi ko alam rin alam kung saan ako naroon. pinilit kung alalahanin ang mga nadaanan namin ni koji kanina hanggang dito.

May nadaanan rin kaming planta at iyon ang sinabi ko sakaniya. Sa kalayuan din ay may na natanaw akong dagat. Mapuno at walang mga naniniraan.

"I know now. Wait me there ree.. " iyon na lang ang huli kung narinig pa bago niya ibinaba ang tawag. narinig ko pa itong nag start ng motor.

Nabuhayan ako ng loob dahil alam niya ang lugar na Ito. ipinag patuloy ko ang pag lalakad dahil sa dagat na natanaw ko sa malapit. sinuot ko ang kaunting gubat bago ako tuluyang nakaapak sa buhangin.

Napaka gandang tingnan ng paligid. nag aagaw ang kulay ng asul at kahel sa kalangitan na nag rereplika sa asul na dagat. Ang buhangin ay kulay puti bagaman marami iyon mga punong kahoy na nabubulok sa gilid ay hindi iyon nakakaalis ng gamnda ng paligid.

Inilagay ko sa isang tabi ng niyog ang aking gamit at naupo sa isang sanga ng puno. para akong nakahinga ng maluwag matapos kung maupo.

mag gagabi na ngunit wala pa rin ang susundo saakin marahil ganun kalayo ang naopuntahan namin ni koji para matagalan si eugine. niyakap ko ang sarili at Hindi mapigilan na maluha.

bakit ganun na lamang ang galit saakin ni koji? Wala akong maintindihan. kahit ilang beses ko pa siyang tanungin ay wala akong sagot na makukuha sa kaniya. noong una Kung dating sa mansion nila tita hindi siya ganiyan makitungo saakin. Hindi niya ako pinapansin pero hindi niya rin ako nagagawan ng ganito at napag sasalitaan ng masasakit na salita.

marahil hindi nga ako para sa pamilyang iyon. Bahala na kung anong sasabihin ni Tita pero kelangan ko na umalis doon. Hindi naman ako aalis para kalimutan sila lalayo lang ako para sa ikakatahimik ng mga anak nila. Mabuti na lamang ay nadalaw ko minsan ang farm nila mommy. Hindi na iyon naalalagaan kaya iyon nalang siguro ang idadahilan ko. Ang alagaan iyon at ma-monitor kaya doon ako maninirahan pansamantala.

"Oh thanks God! I finally saw you!" napalingon ako sa aking likod and there he is standing with serious face with clinching his jaw. he look so serious that anytime he want to hurt.

Tumayo ako at sinalubong siya. Niyakap niya ako ng mahigpit na parang sobra siyang nag aalala. I sob in his chest.

"Shhh! don't cry I'm here..." he sighed ilang minuto din niya along yakap yakap and I feel so safe in his arms.

"Tell me. What happened please? siya ba?" he asked seriously. Tumango ako sakanya dahilan para mas lalo yatang nagalit ito.

"But it's my fault.. Sumubra ako sa mga sinasabi ko Kaya siya nagalit. dapat nanahimik nalanag ako. Kasalanan ko iyon Kaya ma inis siya at pinababa Niya ako sa sasakyan..." kumawala ako sa kaniyang yakap at pinahid ang natutuyo kung luha.