Unnoticed but noticeable

Chapter 11

Chapter 11

During breakfast, everything was really awkward. We sat across each other but we didn't have the guts to say anything or even look at each other. Siguro ay hindi lang ako ang nahihiya sa nangyari kagabi. Mabuti naman kung ganoon nga.

Ipinagpatuloy ko lang ang pagkain ng cereals. Mayroon namang rice at iba- ibang ulam sa hapag pero parang wala akong gana kumain ng marami ngayon. Kaya napili kong magcereals na lang and cold choco.

koji was already bathed and ready to go school . He was in his usual two- piece of suit. This time he was wearing a navy blue armani suit matched with a pink tie. Napapatingin tuloy ako sa damit niya. Hindi ko kasi akalain na ang isang tulad niya ay nagsusuot ng pink.

Pero may isa akong napansin kay koji. He doesn't know how to tie his tie. Naabutan ko kasi siya kanina na nagsusuot niyon at nakita kong nakaset na iyon. Kumbaga ay isinuot niya na lang saka in- adjust ng kaunti. Bakit ganon ang nga lalaki? They always wear suits and ties pero hindi naman marunong magtali ng necktie. Samantalang kaming mga babae, hindi naman masyadong nagne- necktie pero marunong magtali ng necktie. Ang ironical lang.

I was suddenly pulled out from my reveries when lukas stood up. Wala sa huwisyong napasunod ako ng tingin sa kanya kaya nagtama ang mga mata namin. Sandali kaming nagkatitigan pero agad akong nag iwas dahil sa pagkailang. Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon siya makatangin.

"I'm going now." He simply said pero ikinagulat ko iyon Ng sobra. Ito yata ang unang pag kakataon na nag paalam siya saakin. samanatalang lagi nalang Niya along tinatalikuran kahit isabay sa kanayang mustang ay Hindi Niya ginagawa samantalang iisa naman Ang aming paaralan.

"O- okay. Ingat..." I said without looking at him. Inabala ko na lang ang sarili ko sa pagkain ng cereals. Sana umalis na siya... Naiilang ako sa presensya niya.

I heard him sigh. "car..."

Bumilis agad ang tibok ng puso ko. Parang tanga, kumalma ka nga heart. Ang OA mo eh tinawag ka lang naman. Relax lang please. Hindi porque nag tapat siya sayo kelangan mo nang magkaganito. singhal ko sa aking sarili

Nag iisip pa ko kung titingnan ko siya o hindi pero tinawag niya ulit ako sa pangalan ko kaya napipilitang napatingin na ko sa kanya. "B- bakit?"

He stared at me for a while before sighing. "I serious about last night."

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng pagkalugmok. Ewan ko. Para bang bumigat bigla yung pakiramdam ko. umaasa ako na sabihin niyang joke Lang iyon. o Kaya sabihing pinag titripan Lang Niya ako. Pero isinantabi ko na lang iyon at saka pilit na ngumiti sa kanya.

Nag iwas na ko ng tingin sa kanya at ibinaling ang atensyon sa pagkain. Hindi naman ako kumain, pinaglaruan ko lang iyon. Parang nawalan ako ng ganang kumain.

Mga ilang sandali pa bago umalis si lukas. Napabuntong hininga na lang ako pagkaalis niya. Walang ganang ipinatong ko ang kutsara sa mesa at saka sumandal. pwede bang bumalik siya sa dati Hindi iyong katulad mgayon?

Paano kapag malaman nila tita ang nararamdaman niya saakin? Hindi iyon pwede malalagot siya at ganun rin ako. Matagal nang gustong maging legally anak ng mga Galvez at Kung papayag ako room ay magiging magkapatid kaming tuluyan, Hindi man sa dugo kundi sa papel.

frustrated na nasabunot ko ang aking buhok. Kahit may Mahal akong iba nakakaramdam ako ng ganitong frustration dahil sa kanya. Hindi Maaring ipag patuloy niya Ang nararamdaman Niya para saakin. Sana bumalik na siya dati.

teka? Agad akong napaisip dahil saaking na realize. Dahil ba sa gusto akong tuluyang maging Galves nila tita Kaya masama Ang pinapakita saakin ni koji ? if he really loves me then that would be the reason? Gusto niyang umalis ako sa pamilya niya para Hindi na muling maiisip iyon ng mag asawang Galvez ang tuluyang pag ampon saakin.