Unnoticed but noticeable

Chapter 28

10 pm but still I cant sleep and smiled on my face was plastering in my lips. Kanina pa ako na kahiga sa kama sa dati Kung room at nakatulala sa kisame habang yakap ang dati kung unan. Sa lahat yata ng mga bagay na hindi ako makapaniwala ay ito ang hindi ko inaasahan na darating ang araw na maaamin ko sa sarili ko at kay koji ang nararamdaman ko. I dont know when my feelings started but when i said im falling deeply for him it was true and genuinely came from my lips na parang matagal na iyong gusto kung sabihin.

Agad akong napatingin sa pintuan ng magbukas ito. Koji went inside wearing his pants and V-neck white shirt..

"Not yet sleeping.." tumango ako at bumangon.

"Why?" I asked.

"I cant sleep. Feeling ko namimis kita agad.." he chuckled.

Nanlaki ang aking mata. Ilang oras lang kaming nag hiwalay at nasa magkabilang kwarto lang pero namimiss na agad niya ako? Napangiti ako at the same time medyo nalungkot dahil hindi ko alam kung anong meron saamin. Kung kami na ba o hindi but in the end parang ayoko na muna iyong isipin. What matters most is nagkakaintindihan kami sa aming nararamdaman.

"Dapat natulog kana para makabawi ka sa tulog... Come here.."tawag ko kanya. Bahagya ko pang tinap ang aking gilid para lumapit ito. Marahan itong lumapit sa aking tabi at niyakap ako sa tagiliran.

My heart pounding much because of the closeness of our body.

"Can I sleep here rather?" Nag aalangang tanong niya dahilan para manlaki ang aking mata.

"What? You have room. Doon ka!" Singhal ko sakanya. Humalakhak lang ito at mas lalo lang akong niyakap.

"Baka lang naman pwede.." palusot nya. Suddenly my heart feels better knowing his laughing now. Hindi katulad kanina ng abutan ko siya sa hospital na parang wala sa sarili.

"Koji..." I call him..

"Hmm.."

"How about your mom?" Hindi ko alam kung bakit iyon ang naitanong ko kung tungkol ba sa magiging reaction nito saamin o tungkol sa sakit nito. Isiniksik nito ang ulo sa aking leeg at bahagya iyong inaamoy.

"Dont think much. Ako lang dapat ang isipin mo okay?.." tsk! Hindi ko alam king kikiligin ba ako o maiinis but I found thinking. I know he was good in handling things. Siguro nakausap nya na ang magulang nya o ayaw niya lang pag usapan. 

"Once my mom woke up I will to her about us.." he whispered.

I signed.

"Us? " Bigla ay naibulalas ko. Umakyat ang tingin niya sa aking muka. His now looking at me intently. Jaw clinching.

"Im sorry.. " bigla ay sabi niya. His dark mood became more darker bago ito tumayo at tumingin sa labas ng bintana.
Huli na ng marealize ko kung anong ginawa ko. Hindi ko lang kasi alam kung anong meron saamin at gusto kong marinig mula sa kanya kung kami na ba or official na meron kami.

Ilang beses akong napasabunot sa sariling buhok dahil sa inis sa sarili. Sorry naman i was NBSB and i dont know how should I react? Tsk! Ang hirap naman ng walang alam. Good sake im not a kid anymore but seems I look like.

Dali dali akong bumangon at inayos ang sarili para habulin siya. Only wearing my pants and spaghetti shirt ay lumabas ako ng aking room. Nakayapak lang rin ako at hindi na nag abalang hanapin ang pang loob na tsinelas. Hindi ko na siya nakita sa labas ng aking kwarto kaya minabuti ko na puntahan siya sa kwarto niya. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko at kung bakit ko siya pupuntahan, may pakiramdam lang ako na kelangan ko siyang sundan at mag paliwanag. Naalala ko tuloy years ago ng pinuntahan ko siya dito sa room nya dati para sabihin lang na hindi ko boyfriend si eugine. Ewan ko ba, pakiramdam ko rin noon kelangan niyang malaman na walang namamagitan saamin at gusto kung matahimik ang aking pag iisipin. And, now seems so like before pupuntahan siya para mag paliwanag.