ZERDALİ

20.BÖLÜM- SÖZ

Selamün aleyküm. Ben geldim! Yeni bir bölümle, biraz geç ama geldim.
Umarım sağlıklı ve güvendesinizdir. Sağlıcakla kalın! 🌸

Çağan'dan~

Başımda bir zonklamayla uyandığımda ağzımdaki buruk tadı hissettim. Gözlerimi açmamla kapamam bir olmuştu, ışık gözlerimi deliyordu sanki.

"Ah..."

Karnıma bir avuç kor koyulmuştu sanırım, yanıyordu. Derin bir nefes aldım.

"Oğlum..."

Annemin şaşkın sesi kulağıma geldiğinde gözlerimi açtım. Bulanık görüntü yavaşça netleşti. Başımı sağa çevirip annemle göz göze geldim. Kırmızı gözleriyle yavaşça gülümsedi.

"Nasılsın? Duyuyor musun beni anneciğim?"

"Anne..."

Sesim bozuk radyo frekansındaymış gibi çıktığında annemin gülüşü sekteye uğradı. Kısa sürede toparlayıp ayağa kalktı.

"Babanı uyandırayım ben, dur."

Arkasını döndü ve uyuyan babamın omzuna vurdu sertçe.

"Nevzat! Çağan uyandı!"

Babam korku ve şaşkınlıkla ayağa kalktığında görmeyen gözlerle bana döndü.

"Oğlum?"

"İyiyim," dedim zorlukla. "Baba, iyiyim."

"Doktoru çağırsana Nevzat. Hadi, canım!"

Annemin sitemkar sesine gülümsedim. Dünkü anılar bir bir düşerken aklıma, gülüşüm dondu yüzümde. Terminal, Zeynep, Mert, yere düşmüş Zeynep, bıçak, ağlayan Zeynep... Zeynep?

"Anne?"

"Annem," dedi annem elimi tutup. "Ne oldu? Acıyor mu?"

"Zeynep?"

Annemin şaşkın yüzü bir süre donuk donuk bana baktı ama sonra şaşkınca güldü.

"Zeynep mi?"

"Ağlıyordu... Korktu."

Annem sitemle baktı bana. Gülüşü dudaklarında olmasa kızdığını düşünürdüm.

"Anneciğim," dedi. "Bıçaklanan sensin."

"İyiyim," dedim. "Cidden iyiyim."

"Hey Allah'ım ya..."

Boğazını temizleyip dikkatle bana baktı. "Zeynep de iyi," dedi sonra. "Korkmuştu biraz ama şimdi iyi. Nil de onun yanında. Herhalde birazdan gelirler."

Başımı salladım. "Anne, su verir misin?"

"Vereyim oğlum," dedi annem yavaşça ayağa kalkıp. Bir bardakla geri geldiğinde dikkatle başımı tuttu ve kaldırdı. Suyu yavaşça içtiğimde içime bir sıkıntı çöktü. Annem boş bardakla giderken odadaki oksijenin büyük kısmını içime çektim.

Göğsüme dolan hava canımı yakınca bıraktım seslice nefesimi. Karnımdaki yaradan evvel kalbimde bir acı vardı sanki.

'Sen ağlarken gülüyor olmaktan korkuyorum,' diye bir yazı okumuştum. Zeynep'in mi kalbi acıyor? Hissediyor olabilir miyim?

"Allah'ım," dedim gözlerimi kapatıp. "Ona bir şey olmasın, lütfen."

"Ne dedin?"

Annem merakla bana döndüğünde gülümsedim. "Hiçbir şey demedim, annem."