THE RUTHLESS MAN OBSESSION ( COMPLETED )

RUTHLESS 42 - Face the Death

ZEAN POV:"

"Farrah, sorry but I think you need to leave this place...........

With Grave!!!" Death said calmly.

Kalma lang siya habang sinasabi iyon pero ako, halos gumuho ang mundo ko. Ano na naman to Death? Bakit ba parati mo nalang akong pinahihirapan sa mga desisyon mo. Kung noon ay halos ayaw mo akong mapalapit kay Grave, pero bakit ngayon ay halos pagtulakan mo ako sa kanya.

"What?? nohh  I will never do that."tanggi ko sa gusto niyang mangyari

"Listen Farrah!!! We have no other choice."

"But you promise me that we will fight together right??" Pagmamatigas ko. Tama naman ako eh, pinag usapan na namin to kanina. Nangako kami sa isa't isa na lalaban kami ng magkasama. Leaving him behind will never be a good choice.

"You need to protect our child. We can't escape if no one's going to be left behind." Bakas sa boses niya na hinding hindi na magbabago ang desisyon niya. Pero ang iwan siya sa ganitong estado ay hindi ako makakapayag. Marami siyang sugat at pasa, mahina na rin siya kaya bakit siya pa ang dapat maiwan.

"Bakit ikaw?? Bakit hindi na lang si Grave---"

"Dahil problema ko to. Dinamay ko lang kayo. Malaki ang galit ko kay Grave pero kapatid ko parin siya. Kuya ko pa rin siya Farrah kaya hindi ko siya ipapahamak."

Natahimik ako sa sinabi niya. Alam ko na masamang isipin na dapat si Grave ang maiwan sa halip na si Death pero hindi ko siya kayang iwan.  Marami akong nalaman tungkol sa kanya noon at alam ko na kahit kailan ay hindi niya ako iniwan kahit sa bingit ng kamatayan kaya I will do the same thing. Ano ba ang mali at mahirap intindihin don.

"Hindi ba  pwedeng maging makasarili ka muna kahit ngayon lang, kahit para sa anak natin." My voice crack into tears. Kahit pa siguro umiyak ako ng isang balding luha ay hindi niya ako pakikinggan nasumama siya sa  amin.

"I'm done being selfish Farrah. At alam ko na walang maidudulot na maganda ang pagiging makasarili. Alam mo yon hindi  bah!!"

Nakonsensya ako sa sinabi niya, alam niya talaga ang kahinaan ko. Naging selfish si Grave noon kaya namatay ang ate ko at si Death naman ay inilayo ako sa pamilya ko at kinulong sa bahay niya. I know it was a selfish act but our situation for now si different. Selfish ba na naisin na makapiling siya, selfish ba na hilingin na mabuhay si Death?

"Death not now please!!!" I beg and cry hysterically.

Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya sa takot na bigla siyang umalis sa tabi ko. Parang kami nalang dalawa ang naiwan sa lugar na ito at tanging mga iyak ko lang ang naririnig sa paligid. Hindi namin alintana ang mga putok ng baril at iba pang ingay. Gusto kung umikot sa amin ang mundo at patigilin ang oras na kami lang dalawa.

"Sorry for doing this----"

I crossed the distance between us and hug him tight. Binaon ko ang mukha ko sa balikat niya at doon umiyak ng umiyak.

"I....wait.... for..... you, we will wait for you so come back to us. Promise me that you will come back alive?"

Para na akong batang takot iwan ng kanyang tatay. At kung kaya lang sanang yakapin ng anak ko ang ama niya ay baka ginawa na niya. Gusto naming marinig na mangako sa amin si Death ng sa ganoon ay may panghawakan kami  na babalik siya sa amin ng buhay, pero wala. Wala ni katiting na pangako ang binitawan ni Death.

"I didn't know that dying can be this comforting." He said full with love at yumakap rin sa akin ng mahigpit. I felt his breath on my ears and his warms tears on my neck. For the second time, I saw him cry. And he's crying because of us.