THE RUTHLESS MAN OBSESSION ( COMPLETED )

RUTHLESS 40 - Attack

ZEAN POV:

My chest feels so heavy. My soul is filled with hatred. Off all people in the world, why me? Why do all people around me keeps on lying? Does my feelings doesn't matter to them?

I wish my head ang heart had a switch so I could just turn off and stop the thought about the truths that keep on dragging me down.

Para akong mawawalan ng bait, nalulunod na ko sa sobrang emosyon. At hindi na ako magtataka kung paggising ko bukas ay wala na ko sa tamang katinuan. Na paggising ko bukas ay wala na  si Farrah at maging si Zean na kinikilala nila.

Napadako ang tingin ko kay Death. Kung sana sinabi niya ng mas maaga ay baka iba ang naging trato ko sa kanya. Sana hindi ko siya ginamit para mapalapit kay Grave sana naging mas mabait at mas inunawa ko pa ang ugali niya dahil sa huli siya parin ang taong nagligtas sa akin. Pero tulad ng sabi niya ay ayaw niya akong matulad sa kanya. Ayaw niyang kamuhian ko ang mga magulang ko lalo na si Grave. Pero doon rin naman humantong ang lahat, pinatagal lang niya. May galit pa rin ako sa kanya pero hindi ganon kalalim ng galit ko kay Grave.

Napansin siguro niya na nakatingin ako sa kanya kaya tinutok niya rin ang paningin niya sa akin. And there I saw it, Death just looked at me with so much guilt and pity. And suddenly Death pulled me into an embrace. At dahil doon mas lalong bumuhos ang luha ko.

*BOOM*

*bang*bang*

*BOOM*

Nakarinig kami ng sunod sunod na putok ng baril pati na rin ang pagsabog ng bomba. Pero heto parin ako patuloy sa pag iyak habang nakatanaw ngayon sa kawalan. Wala  akong maramdaman na takot kundi puro sakit lang. Wala ng mas nakakatakot sa bombang sumabog kanina lang. The bomb of truths and lies.

I saw Death in my peripheral vision finding some guns to use. Kahit pa ayaw niya akong bitiwan sa pagkakayakap ay mas inuna parin niya ang kaligtasan namin. Hindi bakas sa kilos niya ang takot na lumaban o mamatay, kundi kita sa galaw niya na handa siyang lumaban hanggang sa kamatayan maprotektahan lang ako.

Bakit Death?? Bakit palagi mo nalang akong pinoprotektahan? Bakit ngayon ko lang nakita lahat ng sakripisyo mo para sa akin? Why does it's too late for me to see your worth.

Nangmakita niya na ang hinahanap niyang baril at iba pang gamit ay lumuhod siya sa harapan ko para magkapantay ang paningin namin. Hinawakan niya ang dalawa kung balikat sabay yugyog sa akin.

"FARRAH be strong!! We have to go now!! We need to fight for our lives" he said full of authority but he got no answers from me. Nanatili parin sa pag agos ang mga luha ko habang nakatulala sa kanya. Para akong nacomatose at hindi ko magalaw maski darili ko. This is because of my emotional breakdown. I feel numb at hindi ko alam kung paano pabalikan ang sarili ko sa paggalaw.

"FARRAH PLEASE!!" He beg while shaking my body for me to move.

"FIGHT !!! Even just for our baby." He said in a low voice.

Parang bumalik lahat ng lakas ko ng marinig mula sa  kanya ang salitang baby. Para akong nabuhayan at nagkaroon ng lakas ng loob. Death is right!! We have to fight for our baby pero teka----

"H--How d--did you know?" Mga salitang unang lumabas mula sa  aking bibig. Unti unti ko na ring nararamdaman ang aking katawan pero napuno ako ng pagtataka. Paano niya nalaman ehh kanina ko pa nabasa ang resulta at hindi ko pa ito sinasabi sa kanya.

"Remember the day you collapsed?" Tanong niya sa akin. At naalala ko nga ang araw na iyon. Iyon ang unang araw na  nakaramdam ako ng sintomas ng pagbubuntis pero binalewala ko iyon dahil sa takot.