MAVİ TİK | Texting

22

Efehan'ın dönüşünü Mavi'nin ağzından okuyacağız ama merak etmeyin Özgür'ün de bu sürede ağzından bölüm gelecek.

Bir soru soracağım cevaplarsanız çok mutlu olurum.

Hangi kitaplarımı okudunuz?

İyi okumalar...

√√

"Hayır bu doğru olamaz." dedim sol ayağımı çalışma masama geçirip. "Efehan geri dönemez. Onu tam unutmuşken yine hayatımı mahvedemez." dedim gözyaşları içinde.

Zaten acı çekiyordum buna bir de ayağımın ağrısı dahil olmuştu. Efehan buraya dönemezdi onu görmeye hazır değildim.

Çünkü onu görür görmez yelkenlerimi suya indireceğimden çok korkuyordum. Ben onu çok sevmiştim ama o gitmek zorunda kalmıştı. Mesafeler ise onu bezdirmiş ve ayrılmak zorunda kalmıştık.

Peki şimdi neden dönüyordu?

Bunu birkaç ay önce bana söyleselerdi mutluluktan havalara uçardım ama şimdi gelmesini istemiyordum. Herkese bitti dediğim aşkım gerçekten de bitmiş miydi merak ediyordum.

Kapıyı çalıp içeriye giren annem yüzüme telaşla baktı.

"Kızım ne oldu sana böyle?"

Annemin Efehan'dan haberi vardı. Onu ne kadar çok sevdiğimi ve o giderken ne kadar acı çektiğimi çok iyi biliyordu.

"Anne Efehan geri dönüyor." dedim yere yığılıp. "O geri dönüyor."

Annem telaşla yere düşen bedenimin yanına koştu ve elimden tutup beni ayağa kaldırdı.

"Bunu kim söyledi sana kızım?"

"Bizim okula kayıt yaptırmış anne. İki güne geri dönüyor." dedim dudağımdan bir hıçkırık koparken. İlk gittiğinde de böyle olmuştum.

"Sakin ol kızım ben hep senin yanındayım. Efehan konusu senin için uzun zaman önce kapandı. Lütfen ağlamayı bırak ve güçlü bir kız ol."

"Hayır anne ben güçlü bir kız falan olamam. Ben bir yıl kendime gelemedim. Şimdi mutluydum tekrar hayata bağlanmıştım ve o sanki bunları mahvetmek için geri dönüyor gibi."

"İstemezsen kaydını o okuldan aldırabiliriz." diyen anneme olumsuz anlamda kafamı salladım. Yeni bir okul istemiyordum.

"Hayır anne bunu yapamam."

Annemin dizlerine uzanıp gözlerimi kapattım. Deli gibi korkuyordum. Uzun zaman önce kaybolan hislerimin tekrar günyüzüne çıkmasından korkuyordum.

"Ya her şey eskisi gibi olursa?" dedim anneme. "Ya yine kendimi kaybedersem? Ya artık bir daha kendime gelemezsem?"

"Bunların hiçbiri olmayacak. Haydi kalk üstünü değiştir biraz uyu sonra gel akşam yemeği yiyelim. Göreceksin sen çok mutlu bir kız olacaksın."

"Tamam." dedim gözyaşlarımı elimin tersiyle silip. Ayağa kalkıp dolabtan pijamalarımı aldım ve giyinmek için banyoya gittim. Bu sırada annem de odadan çıkmıştı. Onu üzmek istemiyordum ama elimde değildi.

Elimi yüzümü yıkadıktan sonra pijamalarımı giydim ve tekrar odaya gittim.

Moralim çok bozuktu ve sanırım bunu düzeltecek hiçkimse yoktu.

Ya da vardı.

Özgür...

Uzun zamandır beni mutlu eden tek kişi.