Świat w jednej chwili stanął na głowie. Wszelkie zasady dobrego wychowania przestały obowiązywać wraz z pierwszym ugryzieniem.
Ludzkie mięso trafiło do menu jako danie główne.
Na ulicach miast rozpanoszyli się smakosze. Uśpione dusze, które utkwi...
Dawno nie czuła się tak ... nie chciała tego nazwać. Za szybko. Było po prostu przyjemnie. I nie chodzi o seks, ten był cudowny, chodzi o to co czuje tam głęboko, pod powierzchnią zmarzniętego serca. Nie wiedziała czy może go obudzić? Był w końcu tak bardzo zmęczony, ale też chciała szybko odnaleźć przyjaciół. Leżała i patrzyła jak spokojnie śpi. Jego oddech był taki równy i miarowy. Urzeźbiona klatka piersiowa unosiła się i opadała w dół. Kilka kosmyków opadło na jego czoło, delikatnie starała się je odgarnąć. Odruchowo złapał ją mocniej za rękę. Nigdy nie spał do końca, zawsze czuwał. Otworzył szeroko oczy. Zamrugał i zrozumiał co się stało. -Przepraszam, nie skrzywdziłem cię. - pokiwała głową na znak, że wszystko gra. -Wystraszyłam cię, więc to moja wina. -Chcesz się przekomarzać kto teraz zawinił - powiedział to bardzo zalotnie szczerząc swoje zęby, zbliżył się by posmakować jej ust. I kiedy zatopił się raz nie potrafił się oprzeć kolejnym pocałunkom. Oboje byli spragnieni zarówno miłości, jak i czułości. -Śpisz czy zbieramy się. Chciałabym już stąd spadać. Nie wiemy co tu zaszło, to miejsce mnie przeraża. I Yonghoon tam na dole - załamał się jej głos. -Zbieramy się. Nie chce żebyś się smuciła. Dzień nadal trwa, możemy iść. W kilka minut byli już gotowi do wyjścia. -Zapomniałam. Tae zostawił wiadomość - podała mu zapisaną karteczkę - połowy nie rozumiem. -Pisał szybko, podejrzewam, że po koreańsku mu się lepiej myślało. -Po koreańsku lepiej mu się myślało? Rozumiem, co chcesz powiedzieć. Przetłumaczysz? -Zaopiekuj się Zuzanną. -Tak napisał? - spojrzała pytająco - cos ci nie wierzę, ale ok. Chodźmy. Załapała go za rękę. Ich place splotły się w mocnym, a jednocześnie czułym uścisku.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ruszyli przed siebie. JK cichutko podśpiewywał coś pod nosem. Pierwsza oznaka zakochania?
-Zrobimy gdzieś postój? Nie wiem jak daleko przeszliśmy. Ale wiem jedno, bolą mnie od tego chodzenia nogi. -Wiem, też mam powoli dość. Mamy pecha, wszystkie auta rozkradzione. Jeszcze kilka metrów chyba dasz radę? Czy mam cię ponieść? -Daj spokój, doczołgam się.
Przed nimi rozciągało się osiedle z wielkiej betonowej płyty. Duże szare i smutne budynki nie zachęcały do odwiedzin. Okalały mały placyk zabaw, który jeszcze do niedawna gościł dziecięce rączki i okrzyki, dzisiaj spowiła go srebrna łuna mroku. Opuszczone miasteczko widmo. Straszyło z daleka i wiało taką nieprzyjazną pustką. Susanna w pierwszej chwili chciała iść dalej. Nie przemawiał do niej ten obraz. Przekonał ją dopiero widok zmęczenia na twarzy chłopaka. Zapomniała, że jest wykończony i zasłużył na przespaną noc.
- Mam tylko cichą nadzieję, że to okropne osiedle jest puste. I nie spotkamy tu żywej duszy. -Nieżywej też nie - posłał jej niepewny uśmiech. - Zaczekasz tu? Sprawdzę czy jest bezpiecznie. -W życiu, nie zostanę tu sama. Chce iść z tobą, błagam, nie zostawiaj mnie tu samej. -Nie zostawię - pocałował ją w czoło - Ale idziesz za mną. - Pogroził jej palcem. Złapała go mocno za przedramię. Nawet przez ubranie czuła jego każdy mięsień.
