ក្រោយពីទទួលបានមួយកំផ្លៀងពីកម្លាំងបាតដៃតូចស្រឡូនប្រៀបបានទៅនិងបន្លាក្រូចរួចមក ប្រុសកម្លោះហាក់ស្ពឹកមុខជាខ្លាំងថ្គាមរឹងស្ទើរតែគាំងកម្រើកលែងរួច គេមិនដឹងថាទៅតាមខាងណាខាងណីទេ បើ ហ្សាគី នៅក្នុងបន្ទប់ទឹករីឯ សាឌីរ៉ា រត់ចេញទៅខាងក្រៅលឿនស្លេវដូចច្នេះ ស្លាប់ហើយ! ស្លាប់មិនខានទេ ស្លាប់គ្មានរូបរាងច្បាស់ណាស់។
ប៉ុន្តែខណះនោះ ចូឌែន ក៏មកដល់ទាន់ហើយចូលមកទាំងត្រហេបត្រហបសួរទៅកាន់ ឆុងគុក ដែលកំពុងឡេះឡាស់ស្លរខ្យល់ម្នាក់ឯង
«ឯណា ហ្សាគី»
«អ្ហឺ! ឯងមកក៏ល្អហើយទៅមើល ហ្សាគី តិចទៅណាយើងទៅលួងប្រពន្ធយើងហើយ សូមទោសផងវើយ»
និយាយរួចរាងក្រាស់ក៏ចាកចេញទៅបាត់យ៉ាងលឿនបោះជំហានវែងៗសឹងតែមួយជំហានប្រវែងមួយម៉ែត្រ ដើរផងរត់ផងឆ្លេឆ្លាជាងមេមាន់បាត់ពងពីសំបុករបស់ខ្លួនទៅទៀត។
ស្របពេលរកនាងឃើញហើយ រាងក្រាស់ក៏បង្អក់ដំណើរសិនអោនខ្លួនចុះយកដៃច្រត់ជង្គង់ដកដង្ហើមឃូសៗ ញើសហូរដូចទឹកបញ្ឈប់គ្រាហត់មួយអន្លើសិន ប៉ុន្តែ ក្រសែភ្នែកក្រលៀសឃើញទៅថា ស្រីក្រមរកបោះជំហានឡើង ឆុងគុក ក៏ស្រាប់តែរត់ពេញកម្លាំងសំដៅទៅរកឡានទំនើបតែម្ដង ពេលនេះលែងខ្វល់ហើយនរណាមើលអីក៏មើលទៅសំខាន់គេត្រូវតែទៅតាមភរិយាគេអោយបាន ។
ឱកាសមកដល់ហើយមិនត្រូវអោយរបូតបានទេ!
សាឌីរ៉ា រកនិងចេញដំណើរទៅហើយប៉ុន្តែ ឆុងគុក ក៏បើកទ្វារយ៉ាងលឿនហក់ចូលទៅក្នុងឡានបិទទ្វារក្រឹប តាមដោយ ស្រីក្រមុំដែលកំពុងបង្ហូរទឹកភ្នែកសម្លឹងមុខគេដោយភាពខ្នើសចិត្ត
«ចូលមករកក្បាលលោកស្អី ហឹកៗ ចុះទៅវិញភ្លាមទៅអាមនុស្សឆ្កួត» នាងស្រែកដាក់គេផាំងៗ ហើយវាយដើមដៃរបស់គេដឹបៗឡើងគេឆ្ងល់ចុករោយស្ទើរតែចេញទឹកភ្នែក ប៉ុន្តែ ឆុងគុក ព្យាយាមលាក់បាំងមិនបង្ហាញវាអោយនាងឃើញថាគេកំពុងតែឈឺនោះឡើយ ។
«អូនស្ដាប់បងសិនបានទេ កុំធ្វើបែបនេះ» គេក៏ស្រែកចាប់ដៃនាងជាប់ព្រមគ្នាដើម្បីបញ្ឈប់ការវាយតប់របស់ស្រីល្អិតម្នាក់នេះ ឯ សាឌីរ៉ា កាលដែលបានគេចាប់ជាប់នាងយំឡើងទន់ខ្លួន នឹករឿងដែលកើតឡើងពេលណាទឹកភ្នែកវាចេះតែហូរឥតរសាយ នាងឈឺ ឈឺខ្លាំងដូចគេចាប់ហែកពុះទ្រូងនាងញាត់អំបិលម្ទេសចូលយ៉ាងអញ្ចឹង ទាំងដែលការពិតរាងស្ដើងជាអ្នកទៅវាយ ហ្សាគី មុនសោះ ប៉ុន្តែ នាងស្អប់ស្ទើរតែមិនចង់បើកភ្នែក ស្អប់ដែលគេយកស្រីមកបញ្ឈឺនាង ស្អប់ពាក្យដែលស្រីម្នាក់នោះឌឺដង ស្អប់ដែលគេប្រើពាក្យអូនសម្លាញ់ទៅអ្នកដទៃ ស្អប់ៗៗៗៗស្អប់គ្រប់យ៉ាង ស្អប់ទាំងប្រុសឆ្កួតម្នាក់នេះទៀត។
«ផាច់» មួយកំផ្លៀងទៀតយ៉ាងស្រស់ប្រិមប្រិយទៅលើថ្ពាល់និងថ្កល់របស់រាងក្រាស់ លើកនេះទម្ងន់ដៃនាងរាងខ្លាំងបន្តិចហើយក៏ដោយសារតែភាពពុះកញ្រ្ជោលវាដោលឡើងកប់ៗស្ទើរតែ១០០អង្សារ
«មិចមិនទៅជាមួយមីស្រីថោកទាបនោះ ក្រែងស្វីតណាស់ហ្ហី» សាឌីរ៉ា ឌឺទាំងទឹកភ្នែកមិនមែនថានាងមិនដឹងទេថាគេលេងសើច ប៉ុន្តែ លេងខុសមនុស្សហើយព្រោះវាឈឺមែនទែនណា មិនមែនលេងៗទេ។
«នាងគ្រាន់តែ...»
«បានហើយមិនបាច់និយាយទេចេញអោយឆ្ងាយពីខ្ញុំទៅអាមនុស្សឡប់សតិ» ឆុងគុក មិនទាន់បកស្រាយចប់ផងនាងក៏និយាយកាត់ទៀតលើកនេះ នាងលែងអោនមុខចុះទៀតហើយគឺមើលភ្នែកគេចំៗតែម្ដង ទើបវាអាចធ្វើអោយរាងក្រាស់ដឹងថា កែវភ្នែកមួយគូនេះកំពុងតែឈឺចាប់ផ្សារ ព្រោះគេមិនដែលធ្លាប់បានឃើញរង្វង់ភ្នែកទេពអប្សររបស់គេល្អក់កករបែបនិងទេ ។
«បងមិនចេញទេ លុះណាតែអូនព្រមស្ដាប់បងសិន»
«បានបើលោកមិនចេញទុកអោយខ្ញុំជាអ្នកចេញ» ស្រីក្រមុំស្រែកហើយបម្រុងនិងបើកទ្វារឡានចេញទៅខាងក្រៅប៉ុន្តែអ្នកម្ខាងទៀតរហ័សជាងទើបទាញទ្វារបិទវិញក្រឹបចាប់បង្វែរស្មារតូចអោយប្រឈមនិងខ្លួនរួចអោនខ្លួនឆ្មក់យកភាពផ្អែមល្ហែមពីនាងដោយការក្រេបជញ្ជក់លូនអណ្ដាតក្ដៅសើមចូលហើយបាតដៃចាប់កញ្ចឹងកនាងអោយនិងន៎ ផ្ដល់ការងាយស្រួលដល់ដំណើរឆ្ពោះទៅរកឋានសួគ៌។
វិនាទីនេះពួកគេស្ថិតក្នុងចំណតរថយន្តនៅក្នុងក្រុុម
ហ៊ុននៅឡើយទេ ប៉ុន្តែពេលថ្មើនេះគ្មាននរណានិងចូលមកទីនេះទេព្រោះពួកគេរវល់តែធ្វើការងាររបស់ខ្លួន ម្យ៉ាង ចំណតឡានរបស់អ្នកធ្វើការ រឺ ថៅកែស្រីនៅដាច់ដោយឡែកពីភ្ញៀវដែលមកកំសាន្តទើប ឆុងគុក គេហ៊ានចាប់រាងស្ដើងទៅក្បាំងខាងក្រោយហើយចាប់ហែកអាវរបស់ សាឌីរ៉ា ដាច់លេវអស់គ្មានសល់មួយគ្រាប់ ។
«បានហើយ អឹស កុំអី» សាឌីរ៉ា ស្រែកឃាត់ទាំងក្នុងខ្លួនពិបាកវេទនា ព្រោះតែម្រាមដៃក្រាស់លុកលុយល្អាងស្នេហ៍របស់នាងពីតិចៗទៅខ្លាំងតាមដោយប្រុសកម្លោះទ្រោបនៅពីលើប្រើបបូមាត់ញីញក់ដើមទ្រូងរបស់នាងពីលើអាវក្នុងពណ៌ខ្មៅ។
«ឆុងគុក បាន..បានហើយ...កុំធ្វើអីអោយហួសជាងនេះបានទេ...ហឹម..» រាងស្ដើងរមួលខ្លួនដូចអន្ទង់ត្រូវភ្លើងនាងអាចនិងឆ្កួតដោយសារការប៉ះពាល់របស់គេនៅនាទីនេះប៉ុន្តែនាងមិនចង់អោយវាខុសនោះទេ នេះជាសាធារណះមិនមែននៅក្នុងបន្ទប់ឡើយបើមានគេមកឃើញហើយគិតយ៉ាងមិច។
«ដាស់បង ហើយអូនមិនអោយមិនបានទេ»
បាតដៃក្រាស់ចាប់លូកចូលក្នុងសំពត់ស្ដើងរបស់នាង
និងម្ខាងទៀតអោបខ្លួននាងជាប់ខណះបបូរមាត់ជ្រប់និងថ្ពាល់ម៉ត់រលោងក្រអូបប្រហើរ ជាបន្ទាប់គេដោះខោខ្លួនឯង រួចចាប់លើករាងស្ដើងដាក់ក្នុងស្ថានភាពដេកផ្ងារព្រមទាំងតាមទ្រោបថើបមាត់នាងគ្រលាស់ពេញក្រអូមមាត់មិនលាលែង។
«ហឹស...ឆុង..ហឹស..ហឹម...»គេអង្អែលស្រទាប់ផ្ការបស់នាង អោយអារម្មណ៍ពុះកញ្រ្ជោលកើនឡើងដល់ខួរក្បាលបណ្ដាលអោយរាងតូចកើនកម្ដៅជិតពុះ១០០អង្សារ សាឌីរ៉ា នាងអោបកញ្ចឹងកគេជាប់ កាលដែលសំណើមខ្លះក៍ជ្រាបចេញមកបណ្ដើរៗ ...
ស្របពេលនោះគេក៏ស្រវាច្បាមភ្នំនាងទាំងគូជាពិសេសស្រីក្រមុំក៏ពើងទ្រូងទទួលយកបាតដៃគេដោយពេញចិត្តដូចគ្នា។
«ហ្ហាស់...ឈឺ...ហ្ហេឹស...អូយ៎...»នាងគក់ខ្នងគេដោយទឹកភ្នែកហូរតិចៗទោះជាធ្លាប់ច្រើនដងហើយក៏ដោយក៏នាងនៅតែឈឺដូចកាលពីដំបូងអញ្ចឹងណាមួយនាងក៏ខានយូដែរហើយ។
«បងនិងថ្នម...បន្តិចទៀតលែងអីហើយ...ហ្ហឹស៎»
នាយក្រលៀសចង្កេះតិចៗ តាមដែលអាចទៅបាន អោយនាងសម្របតាមគេរហូតគ្រប់យ៉ាងទទួលជោគជ័យ។
«ហឹម...ឆុងគុក...ហឹស..ហ្ហឹម...»គេបង្វែរនាងអោយឈរសិនរួចផ្ដេកខ្លួននៅលើកៅឡាននិងទាញ សាឌីរ៉ាអោយអង្គុយពីលើអង្រួនចង្កេះនាងទៅមកៗ។
«អូន...អូន...មិនចេះទេ»
«បងនិងបង្រៀន»គេដាក់ចង្កេះនាងចុះថ្នមៗ ហើយអោយនាងអង្រួន
«ហឹម...ហ្ហស៎...»
«អ្អាស់»សម្លេងចុងក្រោយត្រូវបានមកដល់រាងស្ដើង
បិទភ្នែកដោយរាងក្រាស់បញ្ចូនគ្រប់យ៉ាងចូលទៅក្នុងខ្លួននាងរួចតាមនែបនិត្យនិងដើមទ្រូងនាងខាំបឺតឡើងក្រហល់ក្រហាយ។
«បានហើយ...ហត់ណាស់»
«ក៍បាន...ហាននី»
«ឆឹស...»
«ត្រូវគ្នាណា! បងគ្រាន់តែធ្វើលេងតើនាងមិនមែនជាអីនិងបងទេ»
«គិតមើលសិន...មនុស្សដូចអ្នកខ្លះជឿមិនបាន»
«ត្រូវតែបានណ៎...ៗៗៗ»
«ហឹស...ងើប..ធ្ងន់...ស្លៀកពាក់ទៅវិញទៅ»
«អត់...ឆ្លើយសិនមក»
«អត់ឆ្លើយទុកអោយឆ្ងល់»
ដោយសារអេតមីនរវល់ពេកបើភ្លាវត្រង់ណាសូមអភ័យទោសផង
YOU ARE READING
Malicious (The End)
Short Storyយើងមិនខ្វល់ថានាងជានរណាទេ សំខាន់នាងជាគ្នីគ្នារបស់មនុស្សដែលយើងស្អប់ ដូចច្នេះនាងត្រូវតែទទួលកម្មជំនួសពួកវា
