Saklı Masal (Tamamlandı🍃)

🍃Bölüm~4🍃

Medya: Efsa Turan
••••••••••••••••••••••••••

🌺
••••

* İnsan her şeyi anlatamaz. Zaten kelimeler de her şeyi anlatmaya yetmez...
(Cengiz Aytmatov)
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Efsa'dan:
••••••••••••

Çıkılmaz bir durumda kalan, çıkmaz sokaklarda nefes bile alamayan bir insan düşünün. Derdi boyundan, acıları yaşından büyük bir insan. Hani bazı insanlara derler ya küçük yaşta olgunlaşanlardan diye, işte öyle bir insan.

Uzağa gitmenize gerek yok, sırtında taşıdığı kocaman yüklerle, kalbinde yer edinen kocaman acılarla, çaresizliği iliklerine kadar yaşayan, çıkmaz sokaklarda nefessiz kalarak boğulan, küçük yaşta olgunlaşan, hayatın sertliğini tadan o insan bendim... Efsa Turan.

Anne şefkatinden mahrum kalmamla açılmıştı kalbimdeki ilk yaram. Annemle aynı evde yaşarken, anne sevgisine aç ve muhtaç bir çocukluk geçirmiştim ben. Sevdiği adamla evlenememenin vebalini ödetmişti annem, babam ve bana...

Daha sonra annem yanımda bile kalmaya tahammül edemeyerek gitti... Annem gitti, ben bittim. Zaten anne şefkatinden yoksun çocuk kalbim daha da buruk kaldı. Kalbimde olan ilk yara kocaman oldu, yanına biri daha eklendi...

Ama hayat durmadı, durmuyor, duracak gibi de gözükmüyor, başıma daha kötü ne gelebilir ki dedikçe daha da kötüleri geldi hep.

Babam... kahramanım...hayatımın kanatsız meleği...olumsuz hayatımın tek olumlu yanı... yatağa mahkum oldu. Kızına muhtaç kaldı. Asla ona bakmaktan yorulmam fakat, o çok sıkılıyor, üzülüyor, bunu dert ediyor kendine... İşte bir yara daha eklendi diğerlerinin yanına...

Buna da alıştım ben, üniversite hayallerim yerle bir oldu. Bunun da üstesinden bir şekilde geldim. Ya da geldiğime inandırdım kendimi. Zira başka yolum mu vardı da ben yapmadım.
Çalıştım daha çok erken yaşlarda, iki işte hem de. Üstelik ev işleri, babamın ihtiyaçları da benim üzerimdeydi. Fakat bir kez bile isyan etmedim. Of demedim. Zira babam yanımdaydı ya, her şeye razıydım ben.

Ama hayat bunlara rağmen de pes etmedi beni incitmekten, yerle bir etmekten bıkmadı.
Öyle bir şey yazılmış ki kaderime benim, hiç doğulmamak olmayı üstün tutardım.

Tecavüz... bir çok kadın, genç kız, çocuk adı bile gelende tir tir titriyor.
Maalesef ki toplum oldukça, insanlar durdukça tecavüz, taciz gibi olaylar da duracak. Buna üzülsem de, gerçek böyle. Hep olduğu gibi acı olan gerçek.

Ben daha adı bile insanı titreten türden olan o olayı yaşadım. Canımı yaktılar, minik ruhumu parçaladılar benim... İşte yeni bir yarayı da o zaman aldı, neredeyse yara almaktan parça pinçik olan kalbim.

Fakat yaralar bitmedi, devam etti. Tecavüz yetmezmiş gibi, bir de o olayı unutmama asla izin vermeyecek olan bir bebeği soktu hayatıma hayat denilen engebe.

İyi şeyler de oldu hayatımda, mesela halam. Canımın diğer yarısı babamdan sonra. Üstümüzde emeği çok.
Aleyna var sonra, tek arkadaşım. Onun da hayat çizgisi benden farksız. Yetimhaneye daha üç günlüğünde atılan Aleyna'yı da çok savurmuştu sağa sola hayat.

Bir de şimdi Allahtan mucize istediğimde karşıma çıkardığı adam vardı. İyi miydi? Kötü müydü hiçbir fikrim yoktu. Zaten hayatımızda olan her insanın bir sebebi yok muydu? Kimisi iyiliklerimizin ödülü, kimisi kötülüklerimizin bedeli, kimisiyse sadece imtihanımız oluyordu. Bu adam neydi daha karar verememiştim.