🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
Η ιστορία δεν ενθαρρύνει καμία παράνομη και/ή τοξική σχέση. Αν σας προσεγγίσει οποιοσδήποτε με περίεργες διαθέσεις, απευθυνθείτε σε άτομα που εμπιστεύεστε και ζητήστε βοήθεια άμεσα. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε μία φαντασίωση. Η συγκεκριμένη ιστορία, λειτουργεί ως παρωδία των διάφορων μυθηστορημάτων, που παρουσιάζουν τέτοιες σχέσεις. Να προσέχετε και να μένετε ασφαλείς!!
~Με αγάπη, συγγραφέας❤️ . . .
Για άλλη μια φορά, βρίσκομαι σκυμμένη πάνω απ' τις σημειώσεις της Χημείας μου.
Μην νομίζετε πως είμαι λάτρης της Χημείας ή κάτι παρόμοιο... καμία σχέση.
Είμαι η y/n. Ένα κορίτσι ένα χρόνο πριν τις Πανελλαδικές, που δεν ξέρει που παν' τα τέσσερα όσον αφορά στο σχολείο.
Πάω θετική κατεύθυνση, αλλά μόνο και μόνο γιατί ο μπαμπάς μου ειναι Χημικος και θέλει να ακολουθήσω το μονοπάτι του.
Μου το 'πε ξεκάθαρα... "Αν δεν πάρεις το λιγότερο 19 στη Χημεία στο τετράμηνο, δεν θα ξαναδείς το φως του ήλιου".
Γι' αυτό προσπαθώ... Προσπαθώ αλλά μάταια...
Είμαι μόνη στη τάξη... Δηλαδή σχεδον μόνη... Είναι εδώ και ο καθηγητής της Χημείας.
Μόλις χτύπησε το κουδούνι και σχολάσαμε. Δεν έχω κάτι να χάσω... Θα ρωτήσω τον Χημικό για βοήθεια... ακόμα και έναν απλό τύπο να μου μάθει, θα νιώθω σαν να 'χω καταπιεί εγκυκλοπαίδεια.
Ο καθηγητής, ένας εκνευριστικός ανθρωπος. Με ανακατεμμένο μαλλί και γυαλιά που κρύβουν σημαντικό μέρος του προσώπου του.
Τον κόβω γύρω στα 45. Φαίνεται μεγαλύτερος και πιο ώριμος απ' ο,τι είναι και τα χέρια του τρέμουν διαρκώς νευρικά.
Καταλαβαίνετε... Ο τελευταίος άνθρωπος που θα 'θελα να με βοηθήσει.
Πλησιάζω διστακτικά και αφήνω το τετράδιο της Χημείας μου μπροστά του. Εκείνος όλη αυτή την ώρα διόρθωνε κάτι διαγωνίσματα της γ' λυκείου. Το 'χει αυτό το συνήθειο... δεν αφήνει την αίθουσα μέχρι να τελειώσει ό,τι δουλειά του 'χει απομείνει.
Με κοιτάει χαμένος. Μάλλον γιατί τον διέκοψα απ' τη δουλειά του. Δεν ήθελα να τον ενοχλήσω αλλά δεν μου μένει κάτι άλλο να κάνω.
"Εε... Κύριε Ζουμκούκ... Επειδή θα μας βάλετε διαγώνισμα σε δύο βδομάδες... Θα 'θελα λίγη βοήθεια.. δεν καταλαβαίνω τίποτα... Θέλω να γράψω τουλάχιστον βάση!"
Του είπα βάση, γιατί αν μάθει πως ο πραγματικός μου στόχος είναι το 19, θα αντιδράσει λες και του 'χα πει ανέκδοτο.
Εκείνος δεν μιλάει... Σκέφτεται. Εγώ φοβαμαι... Λέω κάτσε μη μου μείνει στον τόπο.
Τότε σηκώνει το βλέμμα του και βγάζει τα γυαλιά του "Μπορούμε να καλύψουμε όλη την ύλη μαζί αν θες... Αλλά όχι εδώ."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Δεν με νοιάζει τι θα πει παρακάτω. Ένιωθα σαν να πνιγόμουνα και κάποιος ήρθε και με έσωσε.
Απαντάω "Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!! Εκτιμώ πολύ τη προθυμεία σας!"
Εκείνος χαμογελάει, κοιτάει δεξιά και αριστερά και μου λέει σιγανά "Έλα.. πάμε σιγά-σιγα."
Πριν τελειώσει να διορθώνει τα γραπτά, τα βάζει στη τσάντα του και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω.
Εγώ δεν σκέφτομαι πως μπορεί να πάει κάτι λάθος, και ακολουθώ. Πάμε εκεί που 'χει παρκάρει το αμάξι του και μου ανοίγει τη πόρτα του συνοδηγού.
Τον κοιτάζω λίγο νιώθοντας την αναπνοή του να γίνεται όλο και πιο περίεργη.
Εκείνος όμως, δεν κοιτάζει εμένα. Κοιτάζει το πάτωμα, σαν να θέλει να κρύψει την έκφρασή του.
Πλέον αισθάνομαι, πως κάτι δεν πάει καλα... Αλλά αφού μπήκα στον χορό, πρέπει να χορέψω. Κλείνω τη πόρτα και τον περιμένω να μπει κι αυτός.
Ρωτάω που πάμε. Απαντάει "Κάπου που θα μπορέσεις να συγκεντρωθείς". Δεν με διαφωτίζει ιδιαίτερα.
