🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
Όλα πάνε τόσο καλά. Σχεδόν δν μπορώ να το πιστέψω. Ο μπαμπάς μου, δεν μου 'χει αντιμιλήσει ούτε μία φορά.
"Γλυκιά μου, τι θες; Θες κάτι γλυκό; Θα σου πάρω ό,τι θες!" Μου λέει και απαντάω "Όχι πατέρα.. θέλω απλά να βγάλω τα πιάτα απ' το πλυντήριο και να βγω μία βόλτα."
"Να βγάλεις τα πιάτα!;" Αντιδρά έκπληκτος. "Πήγαινε τη βόλτα σου κορίτσι μου... Άσε αυτές τις δουλειές.. δεν είναι για μυαλά σαν εσένα. Πήγαινε τη βόλτα σου... Να πάρεις μπόλικο O2!" χασκογελάει και μου κλείνει το ματι. Δεν έχω ιδέα τι είπε.
Πλησιάζω στη πόρτα.
-Άρα πατέρα.. εγώ να φύγω... Ε;
-Ναι, χρυσό μου! Και να προσέχεις!
Μπαίνω στο ασανσέρ και ξεφυσάω. Είναι τόσο περήφανος για 'μένα. Δεν έχει ιδέα τι του κρύβω. Αλλά προς το παρόν, τα πάντα είναι εντάξει. Έχω μάθει να μην κοιτάω το μέλλον... Με τρομάζει. Το τώρα μου αρκεί.
Φτάνω στο ισόγειο. Βγαίνω απ' την πολυκατοικία και κοιτάω γύρω μου.
Κανέναν γνωστο δεν βλέπω. Πάλι καλά. Έχουμε πει με τον Ζουμκούκ, να συναντηθούμε κάτω απ' το σπίτι μου. Επειδή θα νυχτώσει σύντομα, δεν θέλει να με αφήσει να περπατάω μες στο σκοτάδι. Είναι πολύ ευγενικός.
Ακούω μια κόρνα και το κεφάλι μου γυρνάει απότομα προς τα δεξιά. Αυτός είναι! Θέλω να τσιρίξω απ' τη χαρά μου.
Τρέχω προς το μέρος του και μπαίνω στο αμάξι του. Βολεύομαι γρήγορα και ορμώ πάνω του, για να τον φιλήσω.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Κοκκινίζω και βάζω τη ζώνη μου βιαστικά. Αυτος νομιζω χαμογελάει, αλλα ντρέπομαι να τον κοιτάξω, για να το επιβεβαιώσω.
"Εμ... Βρήκατε εύκολα το σπίτι;" δεν ξέρω τι άλλο να πω. "Βέβαια!" ανταποκρίνεται. "Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η τεχνολογία, αυτά τα /γκούγκλ μαπς/ κάνουν τη ζωή μου πολύ εύκολη!"
Γελάω. Χαμογελάει πιο έντονα και στρέφει λίγο το βλέμμα του πάνω μου. Βάζει το χέρι του στο μπούτι μου και αρχίζει να το χαϊδεύει.
"Δεν θα είναι καλό αν μας δει κάποιος..." προσεθέτει "Άρα, θα 'ναι καλύτερα να πάμε κάπου... Όπως... Ξέρω 'γω... Στο σπίτι μου;"
Ξαφνιάζομαι "Μα.. πως γίνεται κάτι τετοιο; Η γυναίκα σας και ο γιός σας;"
Με διακόπτει "Το πατρικό μου εννοώ. Δεν είναι πάνω από μισή ώρα η διαδρομή. Αν ξεκινήσουμε τώρα, θα 'χουμε φτάσει κατά τις 20:30."
Το επεξεργάζομαι. "Ο πατέρας μου δεν μου 'χει πει τι ώρα να γυρίσω.. αλλά αν περάσει 2:00, θα ανησυχήσει πιστεύω..."
"Θα σε έχω γυρίσει πριν τις 12:00. Έτσι κάνουν οι κύριοι, ξέρεις." Λέει και σηκώνει το ένα φρύδι του πονηρά.
Πρέπει να 'χω γίνει κατακόκκινη. Κοιτάζω τα παπούτσια μου. Το χέρι του δεν είναι πλέον πάνω μου. Μου λείπει το άγκιγμά του... Βέβαια, δεν σκοπεύω να του πω κάτι τέτοιο.
