🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
Πρώτη φορά πάω σε νέο σχολείο. Απ' το νηπιαγωγείο, ήμουν συνέχεια στο ίδιο τμήμα, με τα ίδια παιδιά.. άρα, αυτή η κατάσταση μου προκαλεί έναν κόμπο στο στομάχι.
Μόλις έφτασα στο σχολείο. Με άφησε ο πατέρας με το αμάξι, αλλά δεν είναι πολύ μακριά από το σπίτι.
Η προσευχή, ακόμα να αρχίσει. Έχω ανέβει στις κερκίδες χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Να πάω να μιλήσω με τα παιδιά; να μπω να δω το κτήριο; Μένω παγωμένη.
Έχω αποδεχτεί πως θα μείνω μόνη, μέχρι το τέλος της ημέρας, άρα ξαφνιάζομαι όταν ακούω βήματα προς το μέρος μου.
"Γεια! Σε ενοχλώ;" κοιτάω προς τα πάνω.
Βλέπω ένα αγόρι να μου χαμογελά. Υπάρχει περίπτωση να είναι στην ίδια τάξη με εμένα;
-Γεια.. εμ όχι, δεν με ενοχλείς.
-Είσαι καινούρια, σωστά; Με λένε Κούκη.
Μου δίνει το χέρι του. Διστάζω, αλλά ανταποδίδω την χειραψία
-Y/n με λένε.. αλλά, δεν είναι ανάγκη να μου κάνεις παρέα.
-Τι εννοείς; Απλά θέλω να σε γνωρίσω, γιατί μου τράβηξες την προσοχή!
Μου είναι δύσκολο να τον πιστέψω εντελώς. Κοιτάω το πάτωμα και απολογούμαι.
-Συγνώμη.. ξέρεις, μετά από κάτι που συνέβη, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναεμπιστευτώ τους γύρω μου.
Με κοιτάει με ενα θλιμμένο βλέμμα, σαν να θέλει να μου συμπαρασταθεί. Κάθεται δίπλα μου και με χαϊδεύει στο κεφάλι.
-Καταλαβαίνω απόλυτα. Είμαι στην ίδια κατάσταση με εσένα.. αλλα, έμαθα ένα πράγμα: όσο και να νομίζεις πως ξέρεις κάποιον, μπορεί να σε έχει τυφλώσει με ψέματα."
Σταματάμε να μιλάμε. Όμως, δεν είναι σιωπή αμηχανίας. Είναι σιωπή στην οποία νιώθουμε πως δεν είναι ανάγκη να μιλάμε για να επικοινωνήσουμε.
Χτυπάει το κουδούνι. Με κρατάει απ' το χέρι και κατευθυνόμαστε προς τον χώρο της προσευχής.
"Καλέ Κούκη, ποιά είναι αυτή;" ρωτάει ένα αγόρι.
"Είναι καινούρια! Την λένε y/n.. y/n, από 'δω ο Κάης.. και δίπλα του, είναι η Τζένη" λέει και μου δείχνει μία κοπέλα.
Την χαιρετάω, αλλά αυτή ρολάρει τα μάτια της και χαζεύει το κινητό της.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
"Γιατί άλλαξες σχολείο, y/n; Που πήγαινες παλιότερα; Άλλαξες και περιοχή;" Με πνίγει με ερωτήσεις ο Κάης, τις οποίες δεν θέλω να απαντήσω.
Μάλλον το καταλαβαίνει ο Κούκης, γιατί λέει "Αμάν, ρε Κάη! Μπορεί να την κάνεις να νιώθει αμήχανα!"
Η προσευχή τελειώνει και παίρνει το μικρόφωνο μια καθηγήτρια.
"Καλημέρα, παιδιά! Σας ενημερώνω ότι έχουμε μία νέα μαθήτρια μαζί μας, την y/n Κίμη! Τα παιδιά του Β3, να την υποδεχτείτε με θέρμη."
"Τέλεια! Θα 'μαστε μαζί!" Φωνάζει ο Κούκης. "Το επώνυμό μου είναι 'Κίλλινμισόφτλης', του Κάη 'Κίμος' και της Τζένης 'Κιμένου'.
Ενθουσιάζεται και ο Κάης. "Θα 'μαστε τετράδα! Να 'σαι διπλανή με την Τζένη που 'ναι μόνη της."
Αυτή, με κοιτάει ξανά εχθρικά, βαράει τον Κάη -όχι με πολλή δύναμη- και περπατάει γρήγορα προς τα μέσα.
Σίγουρα μαζί της δεν ξεκινήσαμε καλά. Τα κορίτσια τείνουν να μην με συμπαθούν, συνήθως.
"Τι την έπιασε ξανά.. μην δίνεις σημασία! Παμε στην τάξη;" Ρωτάει ο Κούκης και γνέφω καταφατικά.
