🔞
"Από 'δω και πέρα, θα είσαι η y/n μου."
•~•~•~•
.
•
°
Η y/n είναι ένα 17χρονο κορίτσι, που τα βρισκει σκούρα με τα μαθήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χημικός πατέρας της, απαιτεί απ' αυτή να αριστεύσει...
"Σήμερα είναι οι βαθμοί!! Έχω τόσο άγχος." Λέω στον κύριο Ζουμκούκ και εκείνος μου χαϊδεύει το χέρι.
"Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι y/n μου... Θα τα καταφέρουμε μαζί!" Με καθυσηχάζει. Μόνο αυτός μπορεί να το κάνει αυτό.
Βρισκόμαστε στο γραφείο των καθηγητών. Αυτή τη στιγμή, όλοι οι άλλοι καθηγητές λείπουν. Είμαστε οι δυο μας.
Στο διάλειμμα, σχεδόν πάντα έμενα μόνη μου... Ευτυχώς τώρα, έχω τον κύριο Ζουμκούκ να μου κάνει παρέα.
"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ." Του λέω και κοιτάω το πάτωμα. Ντρέπομαι που του το 'πα... Αλλά πράγματι έτσι νιώθω.
-Εγώ πρέπει να σ' ευχαριστήσω. Μου προσφέρεις τόση χαρά... Χρόνια έχω να νιώσω τόσο ευτυχισμένος.
-Σίγουρα θα υπάρχει κάτι που σας κάνει να χαίρεστε.. εκτός από εμένα
Τον κοιτάζω στα μάτια. Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής.. μπορώ να δω, πως η δική του ψυχή είναι βαθιά πληγωμένη.
-Ε, εντάξει... Έχω τον γιό μου... Καρπός ενός αποτυχημένου γάμου, βέβαια.
Ξαφνικά αγχώθηκα. Ο κύριος Ζουμκούκ, είχε κάποτε μία άλλη γυναίκα στη ζωή του; Με την οποία έχει παιδί;
Μάλλον βλέπει την ανησυχία μου, γιατί προσθέτει
-Αλλά δεν σημαίνει τίποτα για 'μένα! Δεν έχουμε χωρίσει γιατί σκεφτόμαστε το παιδί, που δίνει εξετάσεις του χρόνου.. αλλά έχουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά πολλά χρόνια.
-Μα δεν είπα κάτι! Γιατί μου τα λέτε αυτά;!
Καρφώνομαι περισσότερο με την αντίδρασή μου. Η ζήλεια μου δεν μπορεί να κρυφτεί.
Με τον καιρό, απ' ό,τι φαίνεται, έχω αρχίσει να αγαπώ τον κύριο καθηγητή.
Έχει περάσει ήδη ένας μήνας. Έναν μήνα πριν, κάτι τέτοιο, θα μου φαινόταν απίθανο... Τώρα όμως, είναι η καθημερινότητά μου.
"Δεν μ' αρέσει η y/n μου, να μην με εμπιστεύεται." Λέει με ένα χαμόγελο και γέρνει προς τα πάνω μου.
"Μη με κοροϊδεύετε! Αφού γελάτε-" βάζω τα χέρια μου πάνω στα μπράτσα του, για να τον σπρώξω. Έκεινος όμως, με έχει ήδη ανεβάσει πάνω στην έδρα του και έχει έρθει από πάνω μου.
Γέρνει ακόμα περισσότερο. Η αναπνοή του με ακουμπάει. Τα πόδια μου, αυτόματα τον αγκαλιάζουν.
Νομίζω είναι ερεθισμένος, αλλά δεν ξέρω.
"Δεν αντέχω άλλο!" Φωνάζει και τα στόματά μας ακουμπάνε το ένα το άλλο.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Η χαρά δεν μου επιτρέπει να σκεφτώ τίποτα άλλο, εκτός από το πόσο απαλά είναι τα χείλη του. Σαν βελούδινα.
Χτυπάει η πόρτα και χωρίς να της δοθεί άδεια, η διευθύντρια εισέρχεται στην αίθουσα.
Σπρώχνω τον κύριο Ζουμκούκ από πάνω μου και εκείνος με βοηθάει να σηκωθώ απ' την έδρα. Αναπνέουμε ακόμα άρρυθμα και είμαστε αναψοκοκκινισμένοι.
"Εε, κυρια Γιούντζαινα... Κάλεσα τη μαθήτρια, να της πω να μου φέρει μία λουξ."
Η κυρία Γιούντζαινα δεν ξέρει τι να πιστέψει. Τελικά ψελίζει "Αα... Εντάξει τοτε..." η φωνή της γίνεται κανονική. "Λοιπόν, πρέπει να οργανωθούμε για τους βαθμούς. Οι γονείς θα 'ρθουν σε τρεις ώρες."
